Στο τέλος του Φλεβάρη του σκληρού 2012, ο πολύς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, την ώρα που στη Βουλή της χώρας του συζητιόταν η περίπτωση της Ελλάδας και στο βήμα βρισκόταν η Άγκελα Μέρκελ, πιάστηκε να ασεβεί: έπαιζε Sudoku στον υπολογιστή του, κρύβοντας, μάλιστα, την οθόνη. Αλλά τον έπιασαν οι κάμερες. Το ενσταντανέ έκανε το γύρο του κόσμου, αλλά, λιγάκι αργότερα, το κανάλι ARD, κατόπιν, πιέσεων προφανώς και στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας για δήθεν προστασία προσωπικών δεδομένων, δεν ξανάδειξε το βίντεο. Το οποίο, φυσικά, κατέβηκε και από την ηλεκτρονική του σελίδα.
Να ξαναγράφεται η Ιστορία με την εξαφάνιση των πηγών, είναι ένας γνωστός και σίγουρος τρόπος για τη χειραγώγηση των λαών: εδώ, το σημείο όπου καταγράφεται σε όλο του το μεγαλείο ο κυνισμός του σκληρού της προτεσταντικής ηθικής, να διασκεδάζει την ώρα που παίζει στα ζάρια ολόκληρους λαούς, δεν θα φτάσει στον ιστορικό του μέλλοντος. Το αρσενικό αντίστοιχο της Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν θα παραδώσει στις επόμενες γενιές ούτε μια ρωγμή στην εικόνα του. Ο λάτρης των «κανόνων» που θεωρούσε εαυτόν «υπερβολικά γενναιόδωρο με την Ελλάδα» των απείθαρχων, αποτελεί το κλασικό υπόδειγμα της καπιταλιστικής παρακαταθήκης που, με ηθελημένη τύφλωση, ρίχνει τους λαούς στην άβυσσο του νεορατσισμού: εάν υπάρχει ένας πολιτικός ανθρωπότυπος που τεχνηέντως συνεχίζει να καλλιεργεί τα ναζιστικά προτάγματα των διαχωρισμών σε λαούς που αξίζει να ζουν και σ’ εκείνους που αξίζει να πεθάνουν, αυτός, στη σύγχρονή μας ιστορία, εκπροσωπείται από το υπόδειγμα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Όλη αυτή η προπαγάνδα του γερμανικού προτύπου των βόριων Αρίων προτεσταντών σε αντιδιαστολή με τους ελευθεριάζοντες νότιους και η επιβολή του ως το μόνο ηθικό αναπαράγει μια σκοτεινή εξουσία, στην ίδια γραμμή με εκείνη που καταδίωξε Εβραίους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους κ.ο.κ. Να στοχοποιούνται, ως άλλα Σόδομα, οι λαοί που δεν επιθυμούν να το ακολουθήσουν, είναι η σημερινή ολοκληρωτική συνθήκη. Η οποία, παρά τις δειλές αμφισβητήσεις, παραμένει ηγεμονική.
«Η μυστηριώδης προδιάθεση των τεχνολογικά διαπαιδαγωγημένων μαζών να γοητεύονται από οποιονδήποτε δεσποτισμό, η αυτοκαταστροφική τους συγγένεια με τη ρατσιστική παράνοια, όλος αυτός ο ακατανόητος παραλογισμός αποκαλύπτει την αδυναμία της τωρινής θεωρητικής νόησης», έγραφαν οι συμπατριώτες του Σόιμπλε, Χορκχάιμερ και Αντόρνο* .
Οι θιασώτες του τεθνεώτος όπως και οι θιασώτες της Θάτσερ ευδοκιμούν και κυριαρχούν παντού στον δυτικό κόσμο. Γνωρίζουν καλά την επικινδυνότητα των θέσεων τους, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Η συγγένεια εξάλλου της θεωρίας της «αριστείας» -ως δύναμης που γεννά τον καπιταλισμό- με τη ναζιστική λογική έχει μεταλαμπαδευτεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής ιδεολογίας: έτσι καλοδεχόμαστε τα λευκά προσφυγόπουλα από την Ουκρανία, έτσι πνίγονται τα σκουρόχρωμα από τη Συρία, την Αφρική ή την Παλαιστίνη, δίχως πολλές πολλές διαμαρτυρίες
Εδώ επίσης κρύβεται και η «αδυναμία της τωρινής θεωρητικής νόησης»: να κατανοήσει –αν δεν το κατανοεί- και να το πει βροντόφωνα πως η λογική του ενός και μόνο «σοβαρού», ηθικού και πολιτικού μοντέλου, το οποίο, αδιαμαρτύρητα, οφείλουν να ακολουθούν οι δυστυχισμένοι όπου γης, είναι επί της ουσίας η λογική που γεννά τους Φύρερ. Αν κάτι μάς δίδαξε ο Σόιμπλε, είναι το άχρηστο του παραδείγματός του. Τίποτα δεν κερδήθηκε με τις πολιτικές του. Την ώρα που η νεοναζιστική στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών υποβοηθά τον καπιταλισμό να κάνει τις δουλίτσες του, η Κόλαση για τους από κάτω παραμένει μόνος προορισμός.
Αλλά, βέβαια, μπορεί τούτος ακριβώς να ήταν ο στόχος του.
*Διαλεκτική του Διαφωτισμού
Κατέ Καζάντη
