Να λες πως είσαι δημόσια/ος υπάλληλος, στην εποχή της καπιταλιστικής αριστείας και της ηγεμονικής αντίληψης για την εργασία ως υπέρτατη αξία, είναι από εκείνα που προκαλούν τη χλεύη. Να λες πως τολμάς να διεκδικείς ωράρια, αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερες συνθήκες εργασίας, και να λες πως συνδικαλίζεσαι για να τα πετύχεις, είναι ακόμα χειρότερο. Διότι έτσι υποδηλώνεις πως μετέχεις σε ένα έγκλημα καθοσιώσεως που συντελείται από τους ακαμάτηδες και στρέφεται ενάντια στην κοινωνία.
Τεμπέληδες εναντίον προκομένων: αυτοί/ες, οι μόνιμοι, που δεν δουλεύουν με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους, που, συνηθέστατα, κλείνουν δρόμους για την πάρτη τους, εμποδίζοντας τους καλούς καγαθούς να πάνε στη δουλίτσα τους, αυτοί/ες που τους πληρώνει ο λαός για να κάθονται, με μπροστάρηδες τους εργατοπατέρες, αυτοί/ες οι άχρηστοι για την κοινωνία, είναι παραδείγματα προς αποφυγή.
Όλοι/ες το ξέρουν αυτό: όποι@ θέλει να δουλέψει στο δημόσιο, είναι διότι τυγχάνει τεμπελχανάς. Θέλει 8ωρα, θέλει διαλείμματα, θέλει αργίες κι απεργίες, θέλει και -οποία απαίτηση!- να πληρώνεται στοιχειωδώς καλά, θέλει και να μην απολύεται ποτέ. Πώς να τα ανεχτούν ετούτα τα επάρατα οι άνθρωποι οι κανονικοί, που θέλουν ελαστικά ωράρια, θέλουν να βγαίνει η δουλειά γρήγορα και παστρικά, είναι οικονόμοι και εγκρατείς, άρα αρκούνται στα ολίγιστα, τους αρέσει και το ρίσκο, άρα να τους αλλάζει το αφεντικό έτσι, επειδή μπορεί, δεν τους χαλάει;
Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι εδώ, η ιδεολογική/αξιακή ηγεμονία του καπιταλισμού επίσης. Η ηθική της εργασίας έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία και υπερπροβάλλονται ως συνταγή επιτυχίας. Να είσαι ακάματος/η και να σ’ αρέσει, να αξιολογείσαι –όπου αξία, βλέπε συστημική επιταγή- διαρκώς και να σου κόβουν το μισθό ή να σε διώχνουν και να σ’ αρέσει, να μη διεκδικείς, να σκύβεις το κεφάλι γενικώς και να σ’ αρέσει, είναι μερικά από τα προσόντα που, με άλλα βεβαίως λόγια, σου συνιστούν να αποκτήσεις τα ειδικά εκλαϊκευμένα εγχειρίδια. Μαζί με μπόλικες σπουδές και τίτλους, τα οποία έχουν φροντίσει προηγουμένως να σου μοσχοπουλήσουν.
Η απαξίωση των δημόσιων αγαθών –ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες κ.ά.- όπως και του προνοιακού κράτους –υγεία, παιδεία κ.ά.-, περνά μέσα από την απαξίωση, τη συκοφάντηση και τον ευτελισμό των ανθρώπων που δουλεύουν γι’ αυτά. Είναι κακά τα δημόσια σχολεία και τα νοσοκομεία καθότι τεμπέληδες/ες οι εργάτες/τριες σ΄ αυτά, κάνουν ιδιαίτερα, παίρνουν φακελάκια κ.ο.κ. Είναι κακές οι υπηρεσίες καθότι θέλουν μίζες και κωλυσιεργούν οι εργάτες/τριες σ΄ αυτές, πίνουν ολημερίς καφέδες, πάνε για ψώνια κ.ο.κ. Κι επειδή είναι όλα κάκιστα, τα δίνουμε, με ευχαρίστηση, στην αριστεία των ιδιωτών. Αυτών των καλών ανθρώπων, που δεν λογαριάζουν τα κέρδη και τις ζημιές, μέλημά τους είναι οι ανθρώπινες ζωές και οι ανάγκες των συνανθρώπων τους, οι δε σχέσεις παραγωγής δεν είναι γι’ αυτούς σχέσεις εκμετάλλευσης αλλά αγάπης και αλληλεγγύης.
Αλλά η ιστορία γράφτηκε αλλιώς. Φρίαξαν, έτσι, οι ινστρούχτορες του λαού, οι δήθεν επαΐοντες των ΜΜΕ. Διότι είδαν μπρος στα μάτια τους να κατακρημνίζεται το κυρίαρχο αφήγημα. Η φονικότητα του κέρδους, η μανία του ιδιωτικού, η διαβόητη ατομική ευθύνη, όλα συστατικά του νεοφιλελεύθερου δυτικού κατεστημένου που προωθεί και επιβάλλει τα ξεπουλήματα, φαίνονται πια πεντακάθαρα.
Να σταθεί ο λαός απέναντι, αυτό ήταν, αυτό παραμένει το μέγα ζητούμενο. Να αθωώνεις τις συνθήκες του συστήματος που οδηγούν, ξανά και ξανά, σε παρόμοιες συμφορές (φωτιές, πανδημία κ.λπ.) είναι μια επικίνδυνη, τεχνητή και αποπροσανατολιστική απλούστευση. Αντιλαϊκή και ανθρωποκτόνα. Που επιβάλλει άμεσα την επιστροφή στην πληθυντική, δημόσια συνείδηση.
Κατέ Καζάντη
