Την Κω του εμπράγματου καπιταλισμού, όπου η βιομηχανία του τουρισμού δημιουργεί και συντηρεί σχέσεις στυγνής εκμετάλλευσης, την Κω όπου η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα κατασπαράχτηκε από τον ανταγωνισμό, την Κω της εγκατάλειψης του πρωτογενούς τομέα, την Κω όπου, ναι, δεν έχει υψηλή ανεργία, αλλά αφεντικά του εαυτού τους είναι ελάχιστοι, την Κω όπου κατέπλευσε η προσφυγιά για να χαλάσει την εικόνα της ευζωίας των λευκών Ευρωπαίων, την Κω όπου ο δήμαρχος, μαζί με τους εργάτες, έβαζαν φορτηγά στο λιμάνι για να μποδίσουν να κατέβει ο οχτρός, καμιά εξηνταριά κατατρεγμένα γυναικόπαιδα, την Κω που στα νερά της οι επαναπροωθήσεις των προσφύγων είναι καθημερινή δουλίτσα, αυτήν την Κω, των νεοτσιφλικάδων ξενοδόχων και των εργατών τους, που δεν εξεγείρονται ποτέ, όπως ούτε και πουθενά αλλού εξάλλου, διότι, εντάξει, δουλίτσα να υπάρχει, αυτήν την Κω, υπόδειγμα καπιταλιστικής συγκρότησης, επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Διότι έναν τέτοιο κόσμο ονειρεύεται. Έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, φτιαγμένο, φυσικά, στο μέτρο της δεξιάς του φαντασίωσης, εκείνης όπου οι υπουργοί του θα κάνουν διακοπές στα εξάστερα και τα πολυτελείας, στα καταγώγια των οποίων θα συνωστίζονται οι δουλοπάροικοι. Εκεί από όπου το κράτος πρόνοιας θα λάμπει δια της απουσίας του, με νοσοκομείο χωρίς γιατρούς και κέντρο υγείας κλειστό από την ίδρυσή του, εκεί όπου δύσκολα βγαίνουν οι χειμώνες. Εκεί όπου, ταυτόχρονα, λόγω της συνοριακής της θέσης, εργαλειοποιούνται οι εθνικισμοί, φουντώνουν οι ρατσισμοί. Και θα επισκέπτεται τούτον τον κόσμο του χαρούμενος, με υποσχέσεις, καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς.
Αλλά επειδή στην ιστορία πάντοτε ελοχεύει ο παράγοντας Χ, ενέσκηψε και τώρα, με τη μορφή ενός ανέργου. Που τρύπωσε και χάλασε τη σούπα και τον εξέθεσε. Διότι τόλμησε ο πληβείος να αποταθεί στον “άριστο”, τόλμησε να του υποδείξει σε ποιανού μεριά θα έπρεπε να στέκει.
Αυθεντικός, καπιταλιστικός ρεαλισμός, στην ιστορική φάση της ανάπτυξής του: αυτή η εκδοχή του τωρινού παραδείγματος της Κω δεν είναι μόνιμη. Η εκπτώχευση καραδοκεί στην πρώτη στροφή, όπως την αλήστου μνήμης εποχή, όταν τα ξενοδοχεία των μικρών πλειστηριάζονταν, δημιουργώντας εκ νέου προλετάριους, ρίχνοντας στις μυλόπετρες το εργατικό δυναμικό τους. Αλλά στον κόσμο της Μητσοτάκειας λογικής, με τα σχέδια Πισσαρίδη, τούτο είναι το ευκταίο: να μένει ο φτωχός φτωχός, να ξέρει τη θέση του, να κλίνει το γόνυ και να κρατά σκυφτή την κεφαλή. Να μην ενοχλεί.
Αυτός ο κόσμος, των σκανδάλων των κυριλέ που χάνονται στο μεταφραστικό τα ονοματάκια τους, αυτός ο κόσμος του στέρεου, αδιαπέραστου ατομισμού της αριστείας του πλούτου, αυτός είναι ο προτεινόμενος κόσμος της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, αυτός και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σ’ αυτόν τον κόσμο πάντα θα υπάρχουν λαοί που περισσεύουν. Άνθρωποι που περισσεύουν, βοσκοί που περισσεύουν. Απορρίμματα, όπως κι οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες. Κι αυτός ο εφιαλτικός κόσμος είναι που πρέπει να ανατραπεί και να μετασχηματιστεί ταχύτατα.
