Και διερωτάται καμιά/νεις: είναι στα καλά τους; Τα πιστεύουν τω όντι; Ή μήπως ξεπλένουν γραμμάτια πολιτικής, ή άλλης, στήριξης σε υπερσυντηριτικούς κύκλους; Διότι όταν υπουργίνα, χώρας δυτικού τύπου του 21ου αιώνα, στέλνει στα γυμνάσια προτεινόμενο πρόγραμμα με τίτλο «Σεξουαλικότητα-Γονιμότητα-Γονεϊκότητα, μια αδιαχώριστη ενότητα», από το, όπως αυτοορίζεται, “εκπαιδευτικό-πολιτιστικό Σωματείο «Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής»”, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Ή στις ιδέες της ή στις παρέες της ή και στα δύο.
Τι κι αν η έγκριση του υπουργείου αποσύρθηκε έπειτα από θύελλα αντιδράσεων; Αυτοί οι τύποι/ισσες του σωματείου βρήκαν πρόσφορο έδαφος και απέστειλαν βιντεάκια απείρου κάλλους και, με “αριθμό Πρωτ.: Φ.2.1/ΕΧ/101346/149068/Δ7 της 19 Νοεμβρίου 2021”, καλούσαν τους διευθυντές των γυμνασίων να το επιλέξουν αφού “στοχεύει στην προετοιμασία των νέων για τον αυριανό γονεϊκό τους ρόλο, ξεκινώντας από την σχολική ακόμη ηλικία” (ρεπορτάζ tvxs.gr. Φωτεινή Λαμπρίδη).
Οι άνθρωποι κάνουν εφικτό τον συνδυασμό γελοίου και τρομαχτικού: εκεί που πας να ξεσπάσεις σε τρανταχτά γέλια, εκεί σου κόβονται τα πόδια από τον τρόμο, αφού μια υπουργός, γυναίκα μάλιστα, είναι δυνατόν να προωθεί όλα εκείνα για τα οποία γενιές ολόκληρες πάλεψαν σκληρά να τα εξαλείψουν. Η ποινικοποίηση της σεξουαλικότητας θρησκειολογικά, απότοκο της ιδέας πως το σώμα είναι χρηστικό εργαλείο και η χαρά που σου προσφέρει ένοχη, χρησιμοποιείται από τη βιοπολιτική καταφανώς κατασταλτικά. Η διαχείριση της κοινωνικής ζωής περνάει εν τέλει μέσα από αυτήν. Έτσι προκύπτει το τρίπτυχο σημαία της δεξιάς “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, έτσι προκύπτει και η πολιτική συμμαχία χριστιανισμού – καπιταλισμού.
Η “προβληματοποίηση” της σεξουαλικότητας και των απολαύσεών της είναι, βέβαια, μια παμπάλαια ιστορία, προχριστιανική. Αλλά με τη χριστιανική άσκηση της ποιμαντορικής εξουσίας με πρακτικές παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα, ο ανθρώπινος πόθος, η κατά Σεφέρη “παλίμψηστη λεβιδώ” ποινικοποιήθηκε. “Τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον και παν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα κοίμησον», παρακαλεί ο χριστιανός τον θεό του, ενώ στη νεωτερική, προτεσταντικού τύπου, κοινωνία η χρήση της απόλαυσης γίνεται πολιτική υπόθεση.
“Διαγράφεται”, κατά πως λέει ο Μισέλ Φουκό (Ιστορία της σεξουαλικότητας), μια ερμηνευτική αρχή: αν το σεξ καταστέλλεται με τόση σκληρότητα, αυτό οφείλεται στο ότι είναι ασυμβίβαστο με μια γενική και εντατική ανάπτυξη της μισθωτής εργασίας· στην εποχή όπου εκμεταλλεύονται συστηματικά την εργασιακή δύναμη, πώς θα ανέχονται το σκόρπισμά της στις ηδονές, έξω από κείνες που, περιορισμένες στο ελάχιστο, της επιτρέπουν να αναπαράγεται;…”
Οπότε, συνεχίζει ο Φουκό, “ό,τι δεν ευθυγραμμίζεται με την αναπαραγωγή (παιδοποιία) ή δεν μεταμορφώνεται σ’ αυτήν, δεν έχει πια πού να καταφύγει. Δεν έχει φωνή”.
Έτσι, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, εάν στέκουν στα καλά τους -εν προκειμένω η υπ Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκη Κεραμέως- είναι πως ναι. Διότι επειδή η σεξουαλικότητα λαμβάνει και ταξικά χαρακτηριστικά, η αποκατάσταση της ηδονής των προλετάριων αναδιατάσσει και τους μηχανισμούς εξουσίας. Μηχανισμοί που είναι η αιτία των πολλαπλών καταπιέσεων οι οποίες και καθιστούν αδιανόητη την τέχνη του ζην για τους/ις από κάτω.
Είναι επίσης προφανές πως οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο: η γυναίκα είναι η εκκολαπτική μηχανή, η γυναίκα φέρει το έμβρυο από τη σύλληψη, “η γυναίκα προορίζεται να σώσει τη σχέση”. Η επιβίωση μιας αρχέγονης πατριαρχίας που θέλει εν οίκω τις συζύγους, παραπλεύρως του ανδρός, έρχεται, ενισχυμένη, να εγκαθιδρυθεί στο συλλογικό ασυνείδητο των μαθητών και να αναπαράγει ανισότητες και στερεότυπα. Μάλιστα, σε μια εποχή όπου ο συμπεριληπτικός φεμινισμός μάχεται για τα δικαιώματα όλων, πέραν των δύο, φύλων, όταν το δικαίωμα στον έμφυλο προσδιορισμό δεν αποτελεί πια μακρινή υπόθεση, όταν ως “οικογένεια” δεν ορίζεται πια η πατριαρχική πυρηνική, η οπισθοδρόμηση που εισάγεται στα σχολεία, καθιστώντας τα μηχανισμούς καταστολής, είναι προφανής.
Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στην κυρίαρχη ιδεολογία που εκπροσωπεί η κυβέρνηση. Κι όσο αυτή μένει στα πράγματα, δεν θα λυθεί. Είναι χρέος καθεμιάς και καθενός να παλέψει με κάθε τρόπο για το δικαίωμα στη σεξουαλική ηδονή. Διότι συμβολίζει μια πολυποίκιλη ελευθερία που σπάει πολλαπλά δεσμά, μαζί και τις προλεταριακές αλυσίδες.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Arti News
