Στη μεταϊδεολογική – μεταδημοκρατική εποχή μας, όπου οι μεταϊδεολογικές – μεταδημοκρατικές πολιτικές πρακτικές τείνουν να επικρατήσουν, οι κομματικοί σχηματισμοί της Αριστεράς -οφείλουν να- αποτελούν αντιπαράδειγμα, υπόδειγμα μιας όλως άλλης παρέμβασης στην κοινωνία και στις διεργασίες της. Η μετεξέλιξη ή η αναβάθμιση, ή όπως αλλιώς, του ΣΥΡΙΖΑ είναι προτσές διπλής σημασίας, αφού επιχειρείται να μετασχηματιστεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και, δια των πολιτικών του παρεμβάσεων, η κοινωνία ταυτόχρονα. Έτσι:
1. Η, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, προνομιακή μεταχείριση «προσωπικοτήτων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου» παραβιάζει την αρχή της ισότητας, εγκαινιάζοντας πρακτικές ανάθεσης σε «αρίστους» και παραγκωνίζοντας τα κατεξοχήν υποκείμενα της ιστορίας, τα μέλη της βάσης δηλαδή του κόμματος. Οι «προσωπικότητες», εξάλλου, οι οποίες επιθυμούν να συμβάλουν στη εξελικτική ιστορική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν ανά πάσα στιγμή να τιμήσουν με την παρουσία τους, ως μέλη, τις Οργανώσεις Μελών του κόμματος και από αυτήν κατ’ αρχάς την, άκρως τιμητική, θέση να προσφέρουν το κατά δύναμιν.
2. Στο πλαίσιο της, λόγω της συστημικής κρίσης, ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, το «παλαιό» κόμμα του, συν – πλην, 4% ενώ ανταποκρίθηκε πλήρως στην ιστορική επιταγή, φέροντας, με δεδομένες τις δυσκολίες του εγχειρήματος, τομή στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, τα στελέχη του, στελέχη που μετείχαν στην κυβέρνηση στην πλειονότητά τους, μαζί με τα μέλη της βάσης, απαξιώνονται ως, τρόπον τινά, σκαντζόχοιροι, αρνητικοί σε κάθε ξένο ερέθισμα. Η ευθεία προσβολή αποτελεί επιπλέον ιστορική προσβολή στον ίδιο τον πολιτικό σχηματισμό που πρωτοπόρησε στην ιστορία της Αριστεράς και το 2015 ανέλαβε την κυβέρνηση της Ελλάδας.
3. Τώρα: εάν το e-komma τείνει να γίνει ο τρόπος συνύπαρξης των πολιτικών υποκειμένων του μέλλοντος, είναι προφανές πως οι έχοντες αριστερή συνείδηση δεν θα παραστήσουν τους λουδήτες του 21ου αι. Πώς, όμως, τούτο, το e-komma στο όνομα, εν πολλοίς, ενός φετιχισμού της νιότης θα οικοδομηθεί παραμένει μια βαθιά πολιτική υπόθεση: οι όροι, ας πούμε, που θα εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της πλατφόρμας και η αντιστοίχιση των e-μελών σε πραγματικές και όχι ψηφιακές – φαντασιακές συνθήκες ή ο κινηματικός χαρακτήρας που θα μπορέσει -ή δεν θα μπορέσει- να συγκροτηθεί είναι πολιτικά ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά στο μέλλον. Η -με όρους Ιστορίας- στιγμιαία επιτυχία παραδειγμάτων άλλων χωρών (Podemos, Εργατικό Κόμμα Βρετανίας κ.ά.) δείχνει πως η διεύρυνση του κόμματος δεν εγγυάται πάντα πολιτικές – εκλογικές επιτυχίες.
4. Ο ρόλος των Οργανώσεων Μελών και των ενδιάμεσων οργάνων: θα παραμείνουν στο περιθώριο, αθύρματα άνωθεν αποφάσεων των κεκλεισμένων στα ψηλά ινστρούχτορων ή θα λειτουργήσει η αμεσοδημοκρατία, βοήθεια του νέου e-κόμματος; Στην πρώτη περίπτωση, ο πολλαπλασιασμός των μελών, ακόμη κι αν επιτευχθεί, μένει κενός περιεχομένου. Στη δεύτερη, χρειάζεται, εκτός από δουλειά, πρώτα, βασικά και κύρια, πολιτική βούληση.
5. Η διεύρυνση δεν μπορεί να μένει στην ενσωμάτωση του απροσδιόριστου «κεντρώου χώρου». Για τον οποίο, εντέλει, παραμένει αδιερεύνητο εάν τούτος επιθυμεί το νέο κόμμα να ακολουθήσει μια διαχειριστική πολιτική φιλοσοφία ή να αποτελέσει ριζοσπαστικό αντιπαράδειγμα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η συμπόρευση με τις οποίες οδήγησαν τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην απαξίωση και την διά της απορρόφησης εξαφάνισή τους. Η συγκρότηση της νέας Αριστεράς με διευρύνσεις και από τον εκτός ΣΥΡΙΖΑ “αριστερό χώρο” παραμένει πρόταγμα.
6. Η πορεία προς τον μετασχηματισμό αποτελεί υπόθεση -και- της νεολαίας. Μιας νεολαίας όχι, φυσικά, των ελληνόπουλων ορθοδόξων χριστιανών, αλλά των διεθνιστών νεαρών εργαζομένων, με ή χωρίς ακαδημαϊκές περγαμηνές, με κινηματική δράση, που οραματίζονται έναν κόσμο δίχως ταξικούς διαχωρισμούς. Αντιτιθέμενοι στον αμείλικτο καπιταλισμό που υποθηκεύει το ίδιο το μέλλον του πλανήτη και ευθύνεται για την, αυξανόμενη, οικολογική καταστροφή.
7. Τελευταίο και σημαντικό: το κόμμα είναι -πρέπει να είναι- ο κατεξοχήν συλλογικός, οργανικός διανοούμενος, μακριά από τα σχήματα που απλώς επαναδιαπραγματεύονται αστικού τύπου μεταρρυθμίσεις, μακριά από πολιτικούς καιροσκοπισμούς. Οφείλει να επαναδιατυπώνει διαρκώς έναν νέο ρηξικέλευθο προγραμματικό λόγο, με ιδεολογική παρρησία και δίχως να πέφτει στην παγίδα της αντιφατικής, ή και εν πολλοίς συντηρητικής, κίνησης των μαζών.
«Κάν’ το όπως ο ΣΥΡΙΖΑ»: να ξαναγίνει το μότο κυρίαρχο, μαζί με την Αριστερά, στην Ευρώπη είναι η οφειλή του ΣΥΡΙΖΑ στον εαυτό του, στην κοινωνία και την Ιστορία του 21ου αιώνα.
Η Κατέ Καζάντη είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ο.Μ. Νεάπολης Εξαρχείων του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
