Εάν κατά τις τελευταίες ημέρες έχουν ξαμοληθεί τα παντός είδους «βαριά χαρτιά», προσπαθώντας να πείσουν την κοινή γνώμη πως η οποιαδήποτε εκπεφρασμένη λαϊκή διαφωνία αποτελεί μια επικίνδυνη κατάσταση, η οποία επιφέρει, τρόπον τινά, καταστροφές, τούτο ουδεμία πρωτοτυπία διαθέτει. Διότι αποτελεί το βασικότερο, ίσως, χαρακτηριστικό του αυταρχικού κράτους, το οποίο δεν είναι άλλο παρά η διά της βίας επιβολή της άποψης των κυβερνώντων.
Η επένδυση στην προπαγάνδα, που ποδηγετεί τα πλήθη, με στόχο την τρομοκράτησή τους, ώστε να αμβλύνονται οι κοινωνικές συγκρούσεις, είναι το πρωταρχικό. Εάν τούτο αποτύχει, ακολουθεί η καταστολή. Στο ενδιάμεσο, επιστρατεύονται οι μηχανισμοί του βαθέως κράτους.
Η κατά περίπτωση και κατά βούληση ερμηνεία των νόμων, ας πούμε, η ωμή έπαρση, η απροκάλυπτη απανθρωπιά, η μετατροπή της Δικαιοσύνης σε παρακολούθημα του δίκιου του ισχυρού, είναι από αυτά τα συμβαίνοντα σε κοινωνίες που ρέπουν στον αυταρχισμό. Ασφάλεια και δικαιοσύνη χάνουν τη σημασία τους. Μοιάζουν να λειτουργούν σχεδόν μοναχά ως μηχανισμοί που τιμωρούν όσες και όσους διαφωνούν. Ακόμα και το νομοθετικό πλαίσιο εκπίπτει. Ακολουθώντας τον Πουλαντζά, μετατρέπεται σε «κώδικα της οργανωμένης δημόσιας βίας» που δεν εκφράζεται μόνο, ούτε πάντα, με ανοιχτή καταστολή αλλά με διαρκή προσπάθεια χειραγώγησης. Σ’ αυτό το τέμπο, η προτροπή στους Νεοδημοκράτες «αντιδράστε με οργή» του Αδωνι Γεωργιάδη, ή το «Σε σχέση με την αλλαγή του πλανήτη τα αιτία ενός δυστυχήματος φυσικά έχουν την αξία τους αλλά όχι ώστε να σταματήσουμε να συζητάμε τα πάντα και να συζητάμε επί 20 μέρες αυτό» του Μαυρουδή Βορίδη, στα πλαίσια του αυταρχικού, επιτελικού, κράτους, εύκολα εξηγούνται. Μαζί μ’ αυτά, εξηγείται και η λαϊκή δυσπιστία στα διάφορα «πορίσματα» όπως και οι υποψίες για συγκάλυψη, όχι μοναχά στην υπόθεση των Τεμπών.
Αλλά υπάρχει και συνέχεια: όταν αποτυγχάνουν προπαγάνδα και χειραγώγηση, όταν η ενστάλαξη του φόβου δεν αρκεί, έρχεται η όντως τρομοκρατία, δια της ωμής καταστολής. Οι υπόγειες διασυνδέσεις των κρατικών μηχανισμών και η κατασκευή «γεγονότων», οι προβοκάτσιες κατά το κοινώς λεγόμενο, είναι ο άσος στο μανίκι.
Να συμβαίνουν «επεισόδια» σε μεγαλειώδεις λαϊκές συγκεντρώσεις δεν είναι πρωτότυπο. Οι περιώνυμοι «μπαχαλάκηδες», είτε χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος είτε από σκοτεινά υπόγεια προερχόμενοι, είναι εκεί για να αμαυρώνουν: υπάρχουν για να γίνονται κάθε φορά άλλοθι γενικευμένης καταστολής.
Μια δημοκρατική κοινωνία, όμως, είναι υποχρεωμένη να διαφυλάσσει, και να διευκολύνει στην άσκησή του, το δικαίωμα των πολιτών στην διαφωνία. Οχι να το παρεμποδίζει.
Τούτος ακριβώς είναι και ο ρόλος των οργάνων της τάξης, κοινώς της αστυνομίας: να φροντίζει να μην ανοίγει ρουθούνι, χωρίς χημικά που πνίγουν γυναικόπαιδα, χωρίς άγριο ξύλο σε φοιτητές και συνταξιούχους.
Οπότε: αν κάτι περιμένει ο ελληνικός λαός, από τη μεριά της οργανωμένης πολιτείας, είναι να διασφαλιστεί ο ειρηνικός χαρακτήρας των διαδηλώσεων της 28ης Φεβρουαρίου για την υπόθεση των Τεμπών. Αλλιώς, οι ευθύνες δεν θα βαραίνουν μόνον τον καθ’ ύλην αρμόδιο Χρυσοχοϊδη αλλά τους επιτελικώς κυβερνώντες υπό τον Μητσοτάκη συλλήβδην.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
