“…Ο φανατισμός και η έλλειψη σεβασμού στον άλλον δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των «θρησκειών» ή των «αλλόθρησκων», αλλά οριζόντιο γνώρισμα πολλών ανθρώπων, συντηρητικών και προοδευτικών. Είναι επίσης σαφές ότι κανένας δεν μπορεί να επικαλείται το επιχείρημα της ιδιωτικότητας για την ρατσιστική συμπεριφορά του, όταν κατέχει θέσεις κρατικής ευθύνης και εκφράζεται δημοσίως…”
Η άνωθεν αποστροφή στην ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου θα έλεγε κανείς πως απευθύνεται στο είδωλό της. Συνολικώς ορθή, παρά το ατόπημα να θεωρεί πως δύναται να είσαι “προοδευτικός” αλλά να μη σέβεσαι το διπλανό, περιγράφει συνοπτικά πλείστες όσες συμπεριφορές ρασοφόρων οι οποίοι και εμφορούνται από αισθήματα κυριολεκτικού μίσους απέναντι σε ό,τι αντιστρατεύεται τις ιδεοληψίες τους. Η προφανής έλλειψη χιούμορ, απέναντι στο σκίτσο με την Παναγία και την άμωμο σύλληψη, είναι, φυσικά, το μικρότερο κακό. Η κατάφωρη, όμως, αντιχριστιανική δράση της Εκκλησίας δεν την εξουσιοδοτεί ούτε να μιλά εκ μέρους των όντως χριστιανών ούτε, φυσικά, τη δικαιώνει, έστω και λίγο, κάθε φορά που διαμαρτύρεται για δήθεν επιθέσεις εναντίον της.
Διότι: από την ώρα που οι απανταχού χριστιανικές εκκλησίες έγιναν μηχανισμοί, και μάλιστα κατασταλτικοί, του κράτους, από την ώρα που, στη νεότερη ιστορία ταυτίστηκαν με τα χυδαιότερα και τα αυταρχικότερα καθεστώτα -βλέπε Βατικανό Ναζί ή Ελλάδα Χούντα- και επιμένουν να διεκδικούν έναν αδιανόητο για την εποχή παποκαισαρισμό, για να λαμβάνουν διαρκώς μεγαλύτερο μερτικό στην διοίκηση του κράτους και περιπίπτουν αδιάκοπα σε απειράριθμα ανομήματα, ύβρεις κ.ο.κ. εναντίον καθεμιάς/νός που πάει να τους κόψει τη φόρα, δεν δικαιούνται να ομιλούν ούτε για σεβασμό ούτε, βέβαια, για ρατσισμό απέναντί τους. Διότι, πώς, αν διατηρείς στους κόλπους σου έναν ακροδεξιό χωροφύλακα (Αμβρόσιος) ή άλλους απερίγραπτους τύπους (Σεραφείμ Μετζελόπουλος), δύνασαι, αλήθεια, να επικαλείσαι “έλλειψη σεβασμού” στο δικό σου πρόσωπο;
Ας το παραδεχτούμε: η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ακολουθεί καμία από τις βασικές χριστιανικές αρχές και οι περισσότεροι των ρασοφόρων δεν διαθέτουν κανένα από τα βασικά γνωρίσματα του χριστιανού. Συνταυτιζόμενοι με τη Δεξιά ή την ακροδεξιά του Κυρίου, συνταυτιζόμενοι εν πολλοίς με την υπερσυσσώρευση και τον χυδαίο πλούτο, συνταυτίζονται με την εκμεταλλεύτρια τάξη. Και πορεύονται κατά τα συμφέροντά της, χέρι χέρι με τους πολιτικούς της εκπροσώπους, εναντίον του αδελφού του ελάχιστου, εκείνου που ο Ναζωραίος τοποθέτησε στην καρδιά του κηρύγματός του.
Κι αν όντως “ευκολώτερόν εστι κάμηλον διὰ τρυμαλιάς ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν”, τούτοι δεν έχουν καμιά ελπίδα παραδείσου, αφού το βλέμμα τους είναι πάντα στραμμένο στα χρυσοποίκιλτα και στο παγκάρι.
Κι αν όντως “ουκ ένι Ιουδαίος ουδὲ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδὲ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού”, η βροντερή απουσία της Εκκλησίας από τις δράσεις για τους πρόσφυγες, η κραυγαλέα σιωπή της για τους πνιγμένους του Αιγαίου, η κατάφωρη τοποθέτησή της στο πλευρό εθνικιστικών κύκλων, τους κάνει κύμβαλα αλαλάζοντα και όχι εκπροσώπους του ταπεινού Ιησού της Ναζαρέτ.Η δε στοχοποίηση των αλλόθρησκων, που δήθεν θα αλλοιώσουν το “γένος εκλεκτόν, έθνος άγιον”, κάνουν το “βασίλειον ιεράτευμα” να μοιάζει με μια δράκα αμαρτωλών φανατικών που μετά μανίας υπερασπίζονται την εξουσία τους και τα υλικά τους συμφέροντα.
Ο εναγκαλισμός τους με την δεξιά είναι, έτσι, φυσικό επόμενο. Πέρα και μακριά από τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της αγάπης και των κηρυγμάτων του ιστορικού, εάν υπήρξε, Ιησού, κηρύγματα ιδεολογικής αντίθεσης στον πλουτισμό, σφιχταγκαλιάζονται μ’ εκείνους που θα ‘πρεπε να τους κάνουν να βγάζουν ξανά το φραγγέλιο.
Έτσι, αν ένα πρόβλημα είναι η δεικτική ανακοίνωση της ΔΙΣ εναντίον του Μόσιαλου, το άλλο, το μεγαλύτερο, είναι ο σχολιασμός της Κεραμέως. Την ώρα που η υπ. Παιδείας θεωρεί “λυπηρή” την ανάρτηση με το σκίτσο της Παναγιάς και υπερασπίζεται ανοιχτά τη ΔΙΣ, κατακυρώνει την κυριότητα της Εκκλησίας. Και επικυρώνει το ομοούσιο και αδιαίρετο του πλούτου, από όπου κι αν προέρχεται. Είναι μεγάλα τα συμφέροντα, πολλά τα λεφτά και η εξουσία ο πιο προκλητικός παράδεισος.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Arti News
