Η υπερσυντηρητική, αντιλαϊκή μεταρρύθμιση που επιχειρεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει: εκείνοι που συνδέουν την πολιτική τους ύπαρξη –αλλά και την ύπαρξή τους γενικώς- με το σύστημα που αναπαράγει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τις οικονομικές ελίτ που διαφεντεύουν, μόνον τέτοια θα έκαναν, τίποτε άλλο.
Το νόμισμα έχει δυο όψεις: την κυνική, του υπερκέρδους, που ουδέποτε αναδιανέμεται, αλλά κατακρατείται δημιουργώντας οικονομικές, άρα και πολιτικές, ολιγαρχίες. Διαθέτει και την άλλη, την ιδεολογική: η καλβινιστική ηθική του ανθρώπου μυρμηγκιού ηθικοποιεί από την παραγωγική διαδικασία την σκληρή δουλειά χωρίς, φυσικά, να καταγγέλλει την συσσώρευση. Η υπερεργασία ανήκει στον κύκλο των αυτονόητων, ο δε μεγάλος πλούτος είναι προνόμιο περίπου εκ θεού, για τους «παντάξιους».
Arbeit macht frei: στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η ιδεολογική κυριαρχία των από πάνω είναι παραπάνω από προφανής, το ναζιστικό ρηθέν επαναλαμβάνεται απροκάλυπτα. Με το παρόν νομοσχέδιο που εγγίζει νέα άκρα, σε μια μεταμοντέρνα ανάγνωσή του, εκείνο που υπαγορεύεται στους εργαζόμενους είναι πως θα δουλεύουν επιπλέον ώρες, δίχως να πληρώνονται, για να κερδίσουν την ελεύθερη μέρα τους. Η υπερεργασία, λοιπόν, φέρνει ρεπό, άρα, συνακόλουθα, η δουλειά φέρνει λεφτεριά.
Αλλά η επικράτηση τέτοιων πολιτικών δεν είναι αναπόδραστη μοίρα. Αν το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας, κοινώς σύσσωμη η εργατιά, (ξανα)βγει μαχόμενο στους δρόμους διεκδικώντας, τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Ακόμα και τα πιο ισχυρά κατεστημένα.
«Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά»: το σύνθημα, που φέρει στο νου φαντάσματα μια άλλης εποχής, χρειάζεται εκ νέου να εμπεδωθεί. Μια οραματική πολιτική μείωσης αντί αύξησης των ωρών εργασίας και αύξησης αντί μείωσης μισθών, μια πολιτική κάρφος για τα εργοδοτικά λόμπι, μια οραματική πολιτική στο κατεξοχήν πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, την ώρα ακριβώς που ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται στη χειρότερη, μεταπολεμικά, κατάσταση, μια επί της ουσίας αριστερή πολιτική, κρίνεται παραπάνω από αναγκαία.
Όπως αναγκαία κρίνεται και η πολιτική αλλαγή. Στην Ελλάδα αλλά και παντού.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Left
