“…το αλλοτριωμένο υποκείμενο το κατάπιε η αλλοτριωμένη του ύπαρξη”: η φρίκη που υποκρύπτει η ρήση του Χέρμπερτ Μαρκούζε (Μονοδιάστατος άνθρωπος), το τέλος δηλαδή του ανθρώπου ως νοήμονου όντος, που συναισθάνεται και οδύρεται για τη δυστυχία του συνανθρώπου, είναι εδώ: οι τριάντα ένας (31) νεκροί άνθρωποι και οι εκατοντάδες τραυματίες, έπειτα από τη φριχτή, δολοφονική επιχείρηση, συνεργασία μαροκινής και ισπανικής αστυνομίας, εναντίον 2.000 μεταναστών που θέλησαν να περάσουν τον φράκτη της Μελίγια, πέρασε στο συνειδητό του Ευρωπαίου ως κανονικότητα. Μιας κανονικότητας που θεωρεί εύλογο να θανατώνονται εκείνοι/ες που η τυχαιότητα της καταγωγής τους δεν τους επιτρέπει να επιθυμούν καλύτερη ζωή, μιας κανονικότητας που τους υποβιβάζει κάτω από το επίπεδο των άλογων όντων. Διότι αν θανατώνονταν ζώα, οι αντιδράσεις θα ήταν εκκωφαντικές, πέλεκυς στις κεφαλές των υπεύθυνων.
Αλλά τώρα ο αυθεντικός καπιταλιστικός ρεαλισμός, η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ιδεολογία, φλερτάροντας με τις -ναζιστικές- πολιτικές της καθαρότητας, κάνει πραγματικότητα την πολιτισμική ευγονική, την πολιτική των μη προσμείξεων με τους “αλλόφυλους”. Οι Ευρωπαίοι ξαναγίνονται οι αλήστου μνήμης υπεράνθρωποι, οι Ubermenschen, που, σε αντιπαράθεση με τους Lebensunwertes Leben (ζωές ανάξιες να ζουν) μπορούν να σκοτώνουν. Να δολοφονούν με όπλα, να πνίγουν στις θάλασσες με επαναπροωθήσεις, να εκλαμβάνουν ως μολυσματικό εισβολέα τον πένητα και να τον κλωτσούν να πάει παραπέρα, την ώρα που κόπτονται για την υπογεννητικότητα των λευκών αρίων όπως εξάλλου και για τα δικαιώματα των ζώων.
Η επανάπτωση στη βαρβαρότητα, από την οποία, υποτίθεται, μετά το Άουσβιτς, ο Ευρωπαίος άνθρωπος είχε γλιτώσει, είναι εδώ. Η λαϊκή σοφία έκανε λάθος, το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Τα συρματοπλέγματα των γκέτο είναι το νέο όριο που ξεσκαρτάρει τις ανθρώπινες ζωές σε άξιες και μη και που καταδεικνύει, ταυτόχρονα, την υποκρισία: τα λευκά προσφυγόπουλα της Ουκρανίας περιβάλλονται με αγάπη, τα δε Άλλα στέλλονται στο διάολο. Επίσης: ένας πολεμικός, επιθετικός εθνικισμός διαστρέφει, με καθημερινή προπαγάνδα, τους λαούς. Εχθρός δεν είναι η εκμεταλλεύτρια τάξη αλλά οι κατατρεγμένοι που τολμούν να ονειρεύονται καλύτερη ζωή.
Είναι σιχαμερό: η κοινή, διακρατική πολιτική δυτικού τύπου αντιστρατεύεται την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Επιτίθεται δολοφονώντας τον πρόσφυγα, επιτίθεται δολοφονώντας και την ψυχή του Ευρωπαίου.
Αλλά η αργοκίνητη ιστορία δεν τελειώνει εδώ:
«…Πάνω στην πονεμένη γη υπάρχει η ακούραστη ήρα, η πικρή τροφή, ο δυνατός άνεμος που έρχεται από τη θάλασσα, η παλιά και νέα αυγή. Χάρη σ’ αυτή θα ξαναφτιάξουμε, με τις μάχες, την ψυχή τούτης της εποχής και μιαν Ευρώπη που δεν θα αποκλείει τίποτα…» (Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος).
Είναι στο χέρι των λαών. Είναι στο χέρι των αριστερών συνειδήσεων να παλεύουν καθημερινά με τον διάολο μέσα τους, την ενσωματωμένη δηλαδή και στις πολιτικές τους συστημική βία. Και είναι χρέος τους να ευαισθητοποιούν καθημερινά την “κοινή γνώμη” εναντίον της αλλοτριωμένης της ύπαρξης.
Αλλιώς το παρελθόν των στρατοπέδων, ως τραγωδία, θα επιστρέψει.
