Εδώ και μερικούς μήνες, ο κόσμος όλος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το θρίλερ που εξελίσσεται στην Ιταλία, με την αγωνία να κορυφώνεται τις τελευταίες μέρες.
Αναταραχή στις αγορές, ανησυχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σκαμπανεβάσματα στα spreads, διχασμένη η ιταλική κοινωνία, με τους μισούς να φοβούνται τη ρήξη και τους άλλους μισούς να χαίρονται που επιτέλους η Ιταλία σήκωσε κεφάλι.
Φοβέρες από την πλευρά των αξιωματούχων της ΕΕ, προσβλητικές απαντήσεις από την πλευρά μελών της ιταλικής κυβέρνησης, η έριδα φουντώνει.
Τα ερωτήματα
Πολλά τα ερωτήματα που ολοένα πληθαίνουν. Θα κατορθώσει η Ιταλία να περάσει τον προϋπολογισμό της κάτω από τα άγρυπνα μάτια της Κομισιόν, με εκείνο το περίφημο 2,4% έλλειμμα που την εξοργίζει; Ο περιβόητος αυτός προϋπολογισμός, που γραφόταν-σβηνόταν, με τους αριθμούς να αλλάζουν συνεχώς, με διαφωνίες μεταξύ των συμμάχων, όπως για τα 9 δισεκατομμύρια ευρώ εγγυημένου εισοδήματος που ο αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι, προσπαθούσε να αποφύγει, θα κατορθώσει να γιατρέψει κάποιες πληγές της κρίσης, όπως διατείνεται;
Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι το εγγυημένο εισόδημα δεν θα δοθεί στους μετανάστες με κανονική άδεια παραμονής, αλλά μόνο στους Ιταλούς, δεν θα συναντήσει την αντίδραση του Συνταγματικού Δικαστηρίου;
Η μεταρρύθμιση του νόμου Φορνέρο για τις συντάξεις, που καθιερώνει το ποσοστό 100 (62 έτη με 38 χρόνια εισφορών), είναι σωστό να έχει ως αντιστάθμισμα την αύξηση του ΦΠΑ την επόμενη χρονιά;
Η φορολογική αμνηστία (με πιθανό πλαφόν τα 500.000 ευρώ) που τόσο αρέσει στη Λέγκα, δεν θα καλύψει και κάποιους πονηρούς και κακόβουλους;
Ο πανικός αντανακλάται στις εφημερίδες. Πηχιαίοι τίτλοι, εγχώριοι και διεθνείς, που αναρωτιούνται αν η Ιταλία θα καταλήξει σαν την Ελλάδα. Θα αναγκαστεί η Ιταλία να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της Κομισιόν ή θα εναντιωθεί και θα οδηγήσει την ευρωζώνη στη διάλυση;
Οι πολιτικοί που ανήκουν στην κυβερνητική πλευρά, σχεδόν στην πλειοψηφία τους, δείχνουν να προσβάλλονται για τη σύγκριση με την Ελλάδα. «Είναι ποτέ δυνατόν; Εμείς είμαστε μεγάλοι, είμαστε δυνατοί, εμείς έχουμε άλλου είδους προβλήματα. Πώς τολμάνε να μας συγκρίνουν;».
Όμως, δεν είναι μόνο η οικονομική πολιτική της Ιταλίας που αναστατώνει το σύμπαν. Η συμμαχία με τα ακροδεξιά στοιχεία της Ευρώπης προχωρά ακάθεκτη, ενώ η αριστερά φαίνεται να χάνει δυνάμεις.
Ο ιταλός πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε το διάταγμα του Σαλβίνι για την ασφάλεια (που περιέχει στην ουσία την κατάργηση του ασύλου για ανθρωπιστικούς λόγους), εκφράζοντας απλά σε μια επιστολή προς τον πρωθυπουργό την επιθυμία του να γίνει σεβαστό το Σύνταγμα.
Οι θεατρινισμοί του Σαλβίνι επηρεάζουν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Σήμερα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η δεξιά δεν θα είχε ανάγκη από συμμάχους, έχει από μόνη της την αυτοδυναμία.
Οι ευθύνες του Δημοκρατικού κόμματος
Το Δημοκρατικό Κόμμα δείχνει να ξυπνάει ξαφνικά από το λήθαργό του και διοργανώνει διαδήλωση, αρκετά μαζική, κατά των πολιτικών της κυβέρνησης. «Χρειάζεται ένα νέο Δημοκρατικό Κόμμα και μια νέα αριστερά», είπε από το βήμα ο γραμματέας Μαουρίτσιο Μαρτίνα. Ένα νέο Δημοκρατικό Κόμμα ίσως να μη χρειάζεται, αλλά μια νέα αριστερά χρειάζεται οπωσδήποτε. Όμως, ποια αριστερά θα είναι αυτή που θα συμπορευθεί σε ένα κοινό μέτωπο με τους υπέρμαχους του νεοφιλελευθερισμού (Φερχόφσταντ, Μακρόν, Ρέντσι κλπ) που υπογράφουν το κείμενο για την Ευρώπη; Ένα πλατύ μέτωπο δράσης κατά του φασισμού μπορεί να υπάρξει, κοινή κάθοδος στις ευρωεκλογές είναι εφικτή;
Το Δημοκρατικό Κόμμα διαμαρτύρεται για την απάνθρωπη συμπεριφορά του Σαλβίνι απέναντι στους μετανάστες. Ξεχνάει μάλλον ότι ο δικός του υπουργός Εσωτερικών, Μάρκο Μινίτι, υπέγραψε τη συμφωνία με τη Λιβύη που αρέσει τόσο στον Σαλβίνι, για να παρεμποδιστούν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες να έρθουν στην Ιταλία. Μια συμφωνία που προκάλεσε βασανιστήρια, φόνους, βιασμούς, πνιγμούς και ανείπωτο πόνο.
Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του για την παράδοση της χώρας στα χέρια του Σαλβίνι, με τραγικές συνέπειες. Σήμερα τα καράβια των ΜΚΟ που διασώζουν μετανάστες, δεν πλέουν πια κοντά στη Λιβύη, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι πνιγμοί σε ανείπωτα μεγέθη. Δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι νεκροί και αγνοούμενοι. Μόνο τον Σεπτέμβρη του 2018 το 19,1% των ανθρώπων που αναχώρησαν από τη Λιβύη δεν έφθασαν στην ακτή, όπως προκύπτει από μια έρευνα του Ινστιτούτου Μελετών Διεθνούς Πολιτικής, Ispi. Ένας στους πέντε. Επίσης, το 70% των μεταναστών που κατορθώνει να φύγει, οδηγείται και πάλι πίσω από το λιβυκό λιμενικό. Ένας στους δέκα.
Ο αντιμεταναστευτικός παροξυσμός έχει οξυνθεί στην Ιταλία, με επιθέσεις, λεκτικές και σωματικές, με την προαναγγελία του κλεισίματος των κέντρων υποδοχής και με αποκορύφωμα τη δίωξη κατά του γνωστού σε όλο τον κόσμο δημάρχου του Ριάτσε, Μίμο Λουκάνο. Ενός ανθρώπου που αποτελεί υπόδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Ο Λουκάνο δημιούργησε μια κοινότητα όπου Ιταλοί και μετανάστες συμβιώνουν αρμονικά, απορρίπτοντας την πολιτική του φόβου.
Το τελευταίο ερώτημα τριβελίζει το μυαλό: άραγε, πόσο θα διαρκέσει η ετερόκλητη αυτή κυβέρνηση, με τον πρόεδρο της Βουλής Ρομπέρτο Φίκο (5 Αστέρες) να μαλώνει με τον Σαλβίνι για τη μετανάστευση, με τον Σαλβίνι να δείχνει την προτίμησή του να συνδράμει τις επιχειρήσεις, αλλά όχι και τόσο τον πληθυσμό (όπως στην περίπτωση του εγγυημένου εισοδήματος);
Το πιθανότερο είναι να μη μακροημερεύσει. Ας μη χαιρόμαστε, όμως, γιατί, αν δεν ξυπνήσει και οργανωθεί η αριστερά, κάτι χειρότερο θα έρθει.
Όσο για την Ελλάδα, δεν είναι Ιταλία. Δεν έχουμε εδώ Σαλβίνι, ευτυχώς, κι αυτοί που επιδιώκουν να του μοιάσουν, δεν θα τα καταφέρουν. Υπάρχει αντίπαλο δέος.
Τόνια Τσίτσοβιτς
Πηγή: Η Εποχή
