Συνέντευξη με την Ηρώ Διώτη, συντονίστρια της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25
Πώς αποτιμάτε τη δίμηνη προεδρία Τραμπ; Είναι στ’ αλήθεια «ειρηνοποιός» ή ο νέος «σερίφης στην πόλη»; Απρόβλεπτος ή λιοντάρι που βρυχάται και τι σημαίνουν αυτά για την πορεία των γεωπολιτικών εξελίξεων;
Δεν με ρωτάτε σοβαρά ελπίζω αν ο Τραμπ είναι ειρηνοποιός! Η ίδια η πολιτική του υπόσταση είναι αφιερωμένη στον ανταγωνισμό, που είναι ο πατέρας του πολέμου. Όποιος σκεφτόταν το αντίθετο, είχε την ευκαιρία να ξυπνήσει μετά τις ανατριχιαστικές του δηλώσεις για τη Γάζα, που αποτέλεσαν και το πράσινο φως για το εγκληματικό σπάσιμο της εκεχειρίας από τον Νετανιάχου. Αλλά εδώ θα μου επιτρέψετε να θυμίσω ότι η στρατηγική αμυντικής συμμαχίας της Ελλάδας με τον Νετανιάχου και τη χούντα της Αιγύπτου υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δεν ήταν πολιτική απόφαση κάποιου εκπροσώπου του τραμπισμού στην Ελλάδα, αλλά της κυβέρνησης Τσίπρα. Και σήμερα καλούμαστε να τοποθετηθούμε απέναντι σε αυτό και απέναντι στη μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική οικονομία.
Βασικοί ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, ενώ αυτός υπήρξε η αιτία για την ανατροπή της Γερμανίας από το θρόνο της στην ΕΕ, καθώς και η θρυαλλίδα για την οικονομική καχεξία της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ταυτόχρονα, η ηγεσία της ΕΕ έμεινε μόνη της να θεωρεί τη Ρωσία του Πούτιν ως την υπαρξιακή απειλή της Ευρώπης εξαγγέλλοντας το πρόγραμμα Rearm Europe, ύψους πάνω από 800 δισ. ευρώ. Πόσο ανήσυχοι πρέπει να είναι οι λαοί;
Οι λαοί έχουν πάρα πολλούς λόγους να ανησυχούν, και ακόμα περισσότερους να οργανώσουν την αντίστασή τους. Βρισκόμαστε στη μέση μιας εποχής ανακατανομής των ανταγωνισμών και της νομής της ισχύος, πρωτόγνωρης από την εποχή των παγκοσμίων πολέμων. Οι αναδιπλώσεις σε έναν ιδιότυπο προστατευτισμό, η όξυνση του ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας, η ανεξέλεγκτη δράση των καπιταλιστών της πλατφόρμας, η ακραία βαρβαρότητα στην Παλαιστίνη, η γιγάντωση των εθνικισμών και των νεο-φασιστικών ρευμάτων είναι φαντάσματα από το παρελθόν που επανέρχονται, αλλά και σημάδια ενός συστήματος σε ασφυκτικό αδιέξοδο που στρέφεται εναντίον μας. Η απόφαση διάθεσης 800 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς είναι η πιο επικίνδυνη που έχει πάρει η ΕΕ στην, έτσι κι αλλιώς θλιβερή, ιστορία της. Εκτός του ότι τα χρήματα αυτά θα κλαπούν από τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ταμεία συνοχής, τις δαπάνες κράτους πρόνοιας και θα καταλήξουν στις τσέπες των μετόχων των πολεμικών βιομηχανιών, κάνοντας τη ζωή των ευρωπαίων εργαζομένων αβίωτη, η ίδια η προσφυγή στην πολεμική οικονομία σημαίνει το τέλος του καρναβαλιού και τη συντριβή του δημοκρατικού προσωπείου της ΕΕ. Η οικονομία αυτή απελευθερώνει χώρο για αυταρχικές πολιτικές έκτακτης ανάγκης, για τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τη στρατιωτικοποίηση της ζωής. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα το οποίο να είναι αδιαπραγμάτευτα με την ειρήνη και ενάντια στους εξοπλισμούς. Και νομίζω ότι μαζί με την πάλη απέναντι στην κλιματική κρίση, αυτοί είναι οι δύο κορυφαίοι αγώνες της γενιάς μας.
Το γερμανικό κοινοβούλιο τροποποίησε το Σύνταγμα καταργώντας το συνταγματικό φρένο χρέους στους εξοπλισμούς. Ο Γιάννης Βαρουφάκης επέκρινε αυστηρά τη Die Linke για τη στάση του σε δύο κρατίδια, λέγοντας χαρακτηριστικά «Καληνύχτα Die Linke. Και καλή τύχη». Τι συνέβη ακριβώς; Θεωρείτε ότι ζούμε μέρες του 1914; Γιατί ο γραμματέας του κόμματος ένιωσε την ανάγκη να «τσουβαλιάσει» Νέα Αριστερά και ΣΥΡΙΖΑ ως «απεγνωσμένους υποστηρικτές της Die Linke»; Μάλιστα, η Νέα Αριστερά έχει ταχτεί κατά των εξοπλισμών στην Ευρώπη, ενώ έχει καταψηφίσει και τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού της κυβέρνησης.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς εννοείτε το «τσουβάλισμα». Υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα και προτείνω να το δούμε. Στο πιο κεντρικό, το πιο ζωτικό πρόβλημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό της δημιουργίας μιας πολεμικής οικονομίας στην ΕΕ, το κόμμα της γερμανικής Αριστεράς κράτησε μια στάση, θα το πω ευγενικά για να μην αφήσω χώρο σε νέες περιττές και κουραστικές κραυγές, ανεπαρκή και επαμφοτερίζουσα. Θα μιλήσουμε για αυτό ή θα συζητάμε για τον καιρό; Ξέρετε, ανήκω σε αυτές που πανηγύρισαν την επικράτηση της Linke επί του πολιτικού Φρανκεστάιν που ετοίμαζε η Σάρα Βάγκενκνεχτ. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα κλείσουμε τα μάτια στον κίνδυνο να δημιουργηθεί ένας άλλος Φρανκεστάιν. Και σας θυμίζω ότι η Linke απείχε σε πολύ μεγάλο βαθμό και από την πάλη να αναδειχθεί η γενοκτονία στη Γάζα. Βρισκόμαστε σε μια οριακή στιγμή στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το ερώτημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα που έθεσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ είναι πραγματικά επίκαιρο. Αλλά αυτό δεν είναι ένα κούφιο σύνθημα. Σημαίνει ότι η ανοχή στη βαρβαρότητα πρέπει να εκλείψει από την Αριστερά. Αν κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε όταν εμφανίζεται, θα μας παρασύρει και θα μας συντρίψει. Ο καθένας και η καθεμία μας κρίνεται για το πόσο μίλησε και πόσο σιώπησε σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς.
Το ΜέΡΑ25 θεωρεί ότι τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη είναι η μεγάλη κοινωνική και πολιτική τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Είναι μόνο η επανακρατικοποίηση του ΟΣΕ η απάντηση στο μήνυμα των Τεμπών; Πώς αλλιώς το εισπράττει το κόμμα σας;
Οι τεράστιες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη έχουν μηνύματα πολλαπλά και πολλές φορές υπό διαμόρφωση. Στρέφονται δε προς όλες τις κατευθύνσεις και σίγουρα αναδεικνύουν συσσωρευμένη οργή για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί η ελληνική πολιτεία και ειδικότερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα κόμματα, ωστόσο, δεν βρίσκονται εδώ για να κατευθύνουν ή να υποκαθιστούν τα κινήματα, αλλά για να καταθέτουν εναλλακτικές προτάσεις. Η δημιουργία ενός σιδηρόδρομου δημόσιου, σύγχρονου και ασφαλή είναι για εμάς ένα από αυτά. Αλλά επίσης, οι τομές στη δικαιοσύνη, η δημιουργία δικλείδων λογοδοσίας κάθε εξουσίας, η κατάργηση μέτρων εξαθλίωσης όπως το χρηματιστήριο ενέργειας, η πολιτική για στέγη για όλους, βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα του ΜέΡΑ25.
Πώς διαβάζετε στη Μαυροματαίων τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις; Ποια σενάρια από αυτά που κυκλοφορούν σε εκλογές, ευρύτερα σχήματα ή μέτωπα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς σας αφορούν;
Ξέρετε, πάει καιρός που μετακομίσαμε από τη Μαυροματαίων προς την Κυψέλη, στη συμβολή της Ιθάκης με την Πατησίων και αυτό μας έκανε μάλλον καλό, γιατί δεν βλέπουμε πια τα δέντρα στο πάρκο, αλλά τους εργαζόμενους ανθρώπους που παλεύουν με την καθημερινότητά τους. Στο ερώτημά σας, θα σας επαναλάβω κάτι που λέω συχνά. Στο ΜέΡΑ25 απορρίπτουμε τη λογική του μικρότερου κακού, όχι από κάποια ανάγκη χιλιαστικής αγνότητας, αλλά επειδή έχει την κακή συνήθεια να καταλήγει να τροφοδοτεί το μεγαλύτερο κακό. Δεν μας αφορά, λοιπόν, τίποτα που σχετίζεται με την Κεντροαριστερά, δεν είμαστε «κεντροαριστεροί» άλλωστε. Αναφορικά με την Αριστερά, ωστόσο, το ΜέΡΑ25, ανεξάρτητα από τις εκλογικές ήττες των δύο τελευταίων χρόνων, έχει ξεκινήσει μια ουσιαστική προσπάθεια αριστερής διεύρυνσης και διαλόγου, η οποία συνεχίζει. Εγώ η ίδια βρέθηκα στο ΜέΡΑ25 μέσω αυτής της διαδικασίας, η συνεργασία με τη ΛΑΕ και άλλες οικολογικές και αριστερές δυνάμεις, με τις οποίες δεν συμφωνούμε στα πάντα, αποτελεί επίσης κομμάτι της, όπως και διαρκείς συζητήσεις και προτάσεις που γίνονται με άλλους χώρους της Αριστεράς και αναμένουμε να έχουν σύντομα αποτελέσματα. Η πρόταση που καταθέσαμε προς όλη τη ριζοσπαστική Αριστερά για τον δημόσιο σιδηρόδρομο είναι επίσης σε αυτήν την κατεύθυνση. Σας προσκαλώ να τη δείτε.
Μαρίνος Μουζακίτης
Η ΕΠΟΧΗ
