Εδώ και πάνω από 10 χρόνια η Ακροδεξιά κερδίζει έδαφος – οι κεντρώες νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι πλέον προφανώς αποτυχημένες. Η Αριστερά αδυνατεί να αντιδράσει, δεν έχει εναλλακτική. Από την Ελλάδα που ήταν μια κόκκινη κουκίδα μέσα σε μια γαλάζια Ευρώπη το 2015 βρεθήκαμε σήμερα στην ελληνική Αριστερά της βαθιάς κρίσης. Μέσα από την καρδιά του καπιταλισμού (βλ. Νέα Υόρκη) αναδύεται μάλλον το πιο εντυπωσιακό μιας σειράς από ελπιδοφόρα παραδείγματα που έρχονται να μας θυμίσουν ότι «Είναι η οικονομία ηλίθιε!»
Ο Zohran μας δείχνει ότι τα ιστορικά ρεκόρ μεγάλων κινητοποιήσεων δεν είναι παρελθόν για την Αριστερά: πάνω από 50.000 εθελοντές που έφτασαν σε 1,5 εκατομμύριο πόρτες και έκαναν 2 εκατομμύρια τηλεφωνήματα, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη καμπάνια στην ιστορία της Νέας Υόρκης. Και αυτό ξοδεύοντας ένα κλάσμα από τα ποσά που ξόδεψαν οι αντίπαλοί του.
Ένας μετανάστης, μουσουλμάνος, Ινδό-Ουγκαντανός, σοσιαλιστής – θεωρητικά ο εφιάλτης της Αμερικής– και όμως νίκησε.
Και αξίζει να ρωτήσουμε γιατί. Η απάντηση γνωστή: πολλοί παράγοντες.
Πρώτον, η στάση αρχής που κράτησε όσον αφορά τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη που στόχευε στην ανθρωπιά των Νεοϋορκέζων, αποφεύγοντας λεκτικούς λεονταρισμούς, οδήγησε ένα μεγάλο κοινό, νέο και αγανακτισμένο από τις εικόνες φρίκης που βγαίνουν από τη Γάζα, να τον στηρίξει ένθερμα.
Δεύτερον, ο επικοινωνιακός χαρακτήρας του Zohran και η μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν εργατικές προοδευτικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις, καθώς και προσωπικότητες, για τη μη επανεκλογή του ατιμασμένου πρώην κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, Andrew Cuomo. Καθώς και η παρακαταθήκη του υπερ-δημοφιλούς ιστορικού δήμαρχου Fiorello La Guardia του Αμερικανικού Εργατικού Κόμματος.
Τρίτον, η επιθετική πολιτική της κυβέρνησης Trump όσον αφορά το ήδη περιορισμένο κοινωνικό κράτος και τις μαζικές απελάσεις μεταναστών, καθώς και η επιθυμία της δημοκρατικής βάσης για πιο μαχητική ηγεσία που να δίνει εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματα.
Κύριος παράγοντας και επίκεντρο της καμπάνιας του Zohran όμως ήταν το οικονομικό και ταξικό ζήτημα που έθεσε την κυρία διαχωριστική τομή ανάμεσα σε αυτόν και τους αντιπάλους του. Προτείνοντας δωρεάν και γρήγορα λεωφορεία, δωρεάν παιδική μέριμνα για όλους, πάγωμα ενοικίων στα μισά σπίτια στην πόλη, και τη δημιουργία ενός δικτύου δημοτικών σούπερ μάρκετ για να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια, καθώς και σειρά άλλων φιλολαϊκών και δημοφιλών προτάσεων. Προτάσεων όχι αναγκαστικά ρηξιακών, αλλά ριζοσπαστικών και πλήρως εφαρμόσιμων. Χτίζοντας δομές που καλυτερεύουν τις ζωές των εργαζόμενων ανθρώπων και αμφισβητούν στην πράξη το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
Αφήνοντας ως επί το πλείστον στην άκρη διχαστικές θέσεις (μείωση χρηματοδότησης για αστυνόμευση, πολιτικές ταυτότητας, επικέντρωση στο φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση και τη φυλή αντί της οικονομικής τάξης) που απομάκρυναν τους εργαζόμενους από το Δημοκρατικό Κόμμα (και σε μικρότερο βαθμό από την ευρύτερη Αριστερά, στη δική μας πλευρά του Ατλαντικού.) Είτε προτείνοντας ένα νέο πλειοψηφικό όραμα για το εκάστοτε θέμα είτε αποφεύγοντας τη ρητορική «culture war» γενικότερα. Όχι υποχωρώντας από θέσεις, ούτε για να εκμηδενίσει ζητήματα, αλλά αναπροσαρμόζοντας τον τρόπο που μιλάμε για αυτές και το ρόλο που πρέπει να παίζουν στο δημόσιο διάλογο.
Η Αριστερά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και σε όλο το κόσμο έχει να μάθει πολλά. Να βάλει πρώτη την οικονομική ατζέντα. Να μιλήσει στα εργαζόμενα στρώματα, να τα ακούσει. Όχι ως παθητικός θεσμικός εκπρόσωπος της λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά ως φορέας μετατροπής της σε πολιτική πρόταση, ως δημιουργός δομών και κινηματικών εστιών, ως διαμορφωτής εναλλακτικής στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο μέσα από την έμπρακτη αμφισβήτησή του. Οφείλουμε να αντιληφθούμε το σοσιαλισμό όχι σαν ένα μακρινό όνειρο αλλά ως μια υπόθεση που προχωράει σταδιακά βήμα το βήμα. Όχι ως μακρινό στόχο αλλά ως πολιτική πρόταση στο τώρα. Χρειαζόμαστε μια αποτελεσματική Αριστερά που ωθεί τον κόσμο στην κινηματική διεργασία με σκοπό όχι κάποιο αφηρημένο πρόταγμα, αλλά τη μετρήσιμη υλική βελτίωση της ζωής του.
