Οι Ευρωπαίοι επιμένουν ότι η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια θα είναι καθαρή. Το λέει ο Γιούνκερ (έχει κάποια αξία ο λόγος του, όχι όμως σημαντική), το λέει ο Μοσκοβισί (ουδείς στις Βρυξέλλες τον αντιμετωπίζει ως υπολογίσιμο παράγοντα), το λέει όμως και η Μέρκελ (αυτή πρέπει να τη λάβεις υπόψη σου).
Δεν θα είναι βεβαίως τόσο καθαρή όσο θα ήθελε η κυβέρνηση, αφού και εποπτεία θα υπάρχει και τα περιθώρια για χαλάρωση της λιτότητας θα είναι στενά επειδή οι δανειστές-κηδεμόνες δεν εμπιστεύονται το ελληνικό πολιτικό σύστημα και φοβούνται πως αν αφεθεί χωρίς έλεγχο θα επιστρέψει στις φαύλες πρακτικές του παρελθόντος. Σ’ αυτές τις πρακτικές δηλαδή που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, για τις οποίες δεν είναι αθώοι οι εταίροι μας.
Τις έβλεπαν, τις ανέχονταν, για να μην πούμε ότι τις ενθάρρυναν αφού βοηθούσαν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους να κάνουν τεράστιους τζίρους και να έχουν μεγάλα κέρδη από τους σπάταλους, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες Ελληνες. Υπάρχει επίσης και η κυνική διάσταση του θέματος: η Γερμανία είναι ο μεγάλος κερδισμένος από τη βοήθεια δισεκατομμυρίων για τη διάσωση της Ελλάδας και έχει αποκομίσει, από το 2010, συνολικά περί τα 2,9 δισ. ευρώ από τους τόκους των ελληνικών κρατικών ομολόγων.
Αυτό προκύπτει από απάντηση της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε ερώτημα των Πρασίνων, όπως αναφέρει το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οπότε, τα περί αλληλεγγύης χωρίς αντάλλαγμα είναι παραμυθάκια για να νανουρίζονται οι αφελείς τα κρύα βράδια του χειμώνα. Ο κακός λύκος ωφελήθηκε, όχι η Κοκκινοσκουφίτσα.
Την ίδια στιγμή η εγχώρια αντιπολίτευση σε όλες τις εκδοχές της και τα μέσα ενημέρωσης που την κανακεύουν, ελπίζοντας ότι όταν επιστρέψει η Δεξιά στην εξουσία τα δανεικά που έχουν πάρει θα γίνουν αγύριστα, ισχυρίζονται ότι τα περί καθαρής εξόδου είναι το μεγάλο ψέμα του Τσίπρα, η μεγάλη απάτη και κάνουν λόγο για τέταρτο μνημόνιο που περιέχει μέτρα χωρίς όμως χρήματα.
Αποφεύγουν πάντως να αποκαλέσουν ψεύτες και απατεώνες τους δανειστές (αν ο Τσίπρας είναι ψεύτης, τότε οι ξένοι που τον σιγοντάρουν τι είναι;) και περιορίζονται να εκφράζουν το παράπονό τους για την υποστήριξη που προσφέρουν στη «χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος».
Συμπεριφέρονται σαν τα μικρά κακομαθημένα παιδιά που χτυπιούνται όταν οι γονείς τους δεν ικανοποιούν τα καπρίτσια τους. Είναι σαν να λένε, κυρίως στο Βερολίνο, «μαζί βρίζαμε τον Τσίπρα, μαζί τον υπονομεύαμε, μαζί στήναμε σκευωρίες για να τον ρίξουμε, μαζί κινδυνολογούσαμε και σήμερα μας εγκαταλείπετε, μας πουλάτε». Η ερμηνεία αυτής της κατάστασης είναι αρμοδιότητα ψυχιάτρων.
Σήμερα, δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι και κεντροαντιαριστεροί προτάσσουν τις πλευρές της συμφωνίας για τη μείωση των συντάξεων το 2019 και του αφορολόγητου το 2020. Το γράφει η συμφωνία, λένε, άρα θα γίνουν. Οντως έτσι είναι.
Αλλάζουν οι συμφωνίες; «Οχι, είναι ιερές, ό,τι υπογράφεις πρέπει να το σεβαστείς, είναι ζήτημα εμπιστοσύνης», διαλαλούν οι κατά περίσταση θεσμολάγνοι. Κι όταν τους ρωτάς «γιατί δεν εφαρμόζονται οι συμφωνίες και οι συνθήκες στο θέμα του προσφυγικού-μεταναστευτικού και γιατί δεν τιμωρούνται οι χώρες που τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους;» σφυρίζουν κλέφτικα.
Οι συμφωνίες αλλάζουν όταν ακυρώνονται οι αιτίες που τις προκάλεσαν. Και στην περίπτωση των συντάξεων οι αιτίες που τις προκάλεσαν δεν υπάρχουν. Το ΔΝΤ επειδή πίστευε ότι δεν θα πιαστεί ο στόχος του πλεονάσματος στον οποίο είχαν συμφωνήσει ελληνική κυβέρνηση και Ευρωπαίοι εταίροι πίεσε να ενταχθούν στα προαπαιτούμενα η μείωση των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου για λόγους ασφαλείας. Η πρόβλεψη του ΔΝΤ για ακόμη μία φορά αποδείχτηκε λανθασμένη. Αν υπήρχε Νόμπελ αστοχίας θα το έπαιρνε πανηγυρικά.
Το πλεόνασμα είναι εκεί που το περίμεναν η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ υποχρεώθηκε να αναθεωρήσει προς τα πάνω την εκτίμησή του και γεννάται το ερώτημα: Με ποια οικονομική λογική θα επιβάλεις σε μια οικονομία που κάνει τα πρώτα δειλά βήματα ανάκαμψης ένα μέτρο κατάφωρα υφεσιακό;
Σε όποια σχολή σκέψης κι αν ανήκεις δεν μπορείς να επινοήσεις επιχειρήματα σοβαρά και πειστικά υπέρ του μέτρου. Εκτός αν έχεις τιμωρητική διάθεση και δεν σ’ ενδιαφέρουν τα οικονομικά μεγέθη παρά μόνον το τσαλάκωμα του συνομιλητή σου.
Η κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι της έχουν ζητήσει, έχει πετύχει και με το παραπάνω τους στόχους που της έχουν βάλει, έχει εισπράξει κολακευτικά σχόλια ακόμη και από γραφειοκράτες που δεν δίνουν ούτε του αγίου τους νερό, επιβάλλεται λοιπόν -όχι μόνο για εκλογικούς λόγους- να καταστρώσει ένα σχέδιο, να βρει συμμάχους και να προχωρήσει το φθινόπωρο σε επαναδιαπραγμάτευση για το θέμα των συντάξεων.
Είναι υποχρεωμένη, αν δεν πετύχει με το μαλακό αυτό που επιδιώκει, να πάει σε μονομερή ενέργεια. Αλλιώς, θα είναι εκτεθειμένη στους πολίτες που έχουν υποστεί τα περισσότερα δεινά την περίοδο των μνημονίων. Σ’ αυτούς δηλαδή που την ψήφισαν το 2015 δύο φορές. Και μάλιστα να το περάσει από τη Βουλή. Θα δούμε τότε τι θα κάνουν όσοι κόπτονται για τα συμφέροντα των φτωχών.
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
