Η Λέσβος στην εποχή της εντροπίας. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου της κυβέρνησης, που ακολουθείται κατά γράμμα και έχει απτά αποτελέσματα. Οι ραγδαίες εξελίξεις του τελευταίου μήνα αποτελούν απλά την απόδειξη πως έχουμε περάσει στην επόμενη φάση. Στο άρθρο μου με τίτλο «Του διαόλου πράγματα», στις 10 Δεκεμβρίου, είχα παραθέσει διάφορες πτυχές του σχεδίου τους, των μεθόδων που ακολουθούν και των συνεπειών που θα προκύψουν. Δυστυχώς, η επιβεβαίωση ήρθε ταχύτητα. Η αποικιοκρατική απόβαση των ΜΑΤ άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Ζούμε τις μέρες του κοινωνικού αυτοματισμού, μιας κοινωνίας στην οποία καθημερινά σπέρνεται ο φόβος και θερίζεται η αξιοπρέπεια. Με αιρετούς ηγέτες επιεικώς κατώτερους των περιστάσεων. Αλλά, δυστυχώς, και σε ρόλο-φερέφωνο του υποστηρικτή τους κ. Αθανασίου και της κυβερνητικής ιδιοτέλειας και αδιαφορίας για τη Λέσβο. Δύο πλακάτ αναρτήθηκαν πριν από ένα μήνα στην έδρα της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Το πρώτο είχε το μήνυμα «θέλουμε τη ζωή μας πίσω, θέλουμε τα νησιά μας πίσω», το δεύτερο «καμία φυλακή ψυχών στα νησιά μας». Το δεύτερο αποκαθηλώθηκε δύο μέρες μετά και μας έμεινε μόνο το πρώτο σε συνδυασμό με την κανονικότητα της κυβέρνησης. Λέγοντας εκ των προτέρων ότι με εκφράζει μόνο το δεύτερο, μπαίνω στον πειρασμό να κατανοήσω ότι σε μία κουρασμένη κοινωνία, η οποία έχει συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία, παρακολουθώντας μία κατάσταση συνεχώς να επιδεινώνεται, το πρώτο μοιάζει είναι πιο ριζοσπαστικό -σε κάποιους μοιάζει ενωτικό, μέχρι και ελπιδοφόρο.
Άλλωστε, αυτή ήταν και η βασική τους προεκλογική δέσμευση. Όλων τους, σε όλους τους βαθμούς αυτοδιοίκησης και σε εθνικό επίπεδο. Η υποτιθέμενη ενότητα κράτησε τις τρεις πρώτες μέρες, τις μέρες παρουσίας των ΜΑΤ. Για την ελπίδα δεν θα μιλήσω. Η κυβέρνηση αυτές τις μέρες μάς ενημέρωσε σε όλους τους τόνους ότι πολλές χιλιάδες θα μείνουν στα νησιά για απροσδιόριστο χρόνο. Μας έμεινε ο ριζοσπαστισμός, τα τάγματα εφόδου, όπως ορθά τα αποκαλεί ο συντοπίτης τέως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Παύλος Βογιατζής (σε αυτούς είναι και οι υπόδικοι για τις επιθέσεις σε πρόσφυγες δύο χρόνια πριν). Νιώθουν ότι ήρθε η δική τους ώρα, έχουνε την ανοχή του κράτους, πραγματοποιούν εισβολή σε ενεργό στρατόπεδο, αντιποίηση αρχής μπροστά στην αστυνομία, ξυλοδαρμούς και καταστροφές περιουσίες, απειλές σε ξένους πολίτες, ακόμα και σε ντόπιους δημοκρατικούς πολίτες. Να δούμε, λοιπόν, πόσο πίσω θέλουν τις ζωές μας και τα νησιά μας; Γιατί, σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις και πράξεις τους, μας πάνε πολύ πίσω. Στις εποχές των παρακρατικών, στα ξερονήσια, στη λογοκρισία,μέχρι και στην εκδίωξη. Πίσω στην κανονικότητα του σκοταδιού…
Πηγή: Η Αυγή
