Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με ανάμεικτα αισθήματα το πολύνεκρο ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου. Δίπλα από τον συγκλονισμό και τη συγκίνηση όμως που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, σημειώνονται όλο και πιο έντονα άλλου τύπου αντιδράσεις που μόνο περιθωριακές δεν είναι. Παρότι στα λόγια όλοι/ες δείχνουν να συμμετέχουν στο επίσημο πένθος, είναι εμφανές από τα γραφόμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη στάση πολλών εκπροσώπων της ΝΔ και της Ακροδεξιάς στα ΜΜΕ, ότι για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή του τόσο έντονα και επιθετικά ο εγχώριος «Τραμπισμός» με μαζικά χαρακτηριστικά.
Ενθαρρυμένοι, προφανώς, οι φορείς αυτών των απόψεων από το νικηφόρο 41% της ΝΔ και επηρεασμένοι από την πρόσφατη εθνικιστική και εμφυλιοπολεμική επίθεση που εξαπέλυσε αυτό το κόμμα με αφορμή τη Ροδόπη, ειδικά στην υπόθεση της Πύλου, αποκάλυψαν το αληθινό πρόσωπό τους, του αγριανθρωπισμού και της αντιπροσφυγικής υστερίας. Κραδαίνοντας ως “ευαγγέλιο” τις ενημερώσεις του Λιμενικού Σώματος κι ας έχουν αυτές στο παρελθόν διαψευστεί π.χ. στην υπόθεση για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, έχοντας διαμορφώσει άκρως αρνητική γνώμη για κάθε ανεξάρτητη φωνή, πεισμένοι ότι η λύση στο Μεταναστευτικό είναι η υπεράσπιση της Χριστιανικής Ευρώπης από τον ισλαμισμό ή τους “ισλαμοναζί”, βέβαιοι ότι στα σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης διεξάγεται ένας “υβριδικός πόλεμος” με όπλο τους πρόσφυγες, ο ελληνικός «Τραμπισμός» και τα δύο βασικά συστατικά μέρη του, το Ακραίο Κέντρο και η νέα επιθετική και ρεβανσιστική Ακροδεξιά, εξαπολύουν έναν περίπου “ιερό πόλεμο” απέναντι σε κάθε φωνή κριτικής και αμφισβήτησης.
Στο έδαφος του αντιπροσφυγικού μένους και της πατριδοκαπηλίας κατασκευάζεται μια ακόμη διχαστική “εθνική εξαίρεση”, απέναντι σε κάθε δύναμη ή άνθρωπο που επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο στην αντιμετώπιση των μεταναστών και των προσφύγων. Ο κόσμος της Αριστεράς, της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης καθίσταται a priori ύποπτος με την κατηγορία του “ανθελληνισμού”, της “5ης φάλαγγας του Ερντογάν και της τουρκικής προπαγάνδας” ή συκοφαντείται ως συνεργάτης των διακινητών και των ΜΚΟ που “τα παίρνουν” για να εμπορεύονται τον “δικαιωματισμό με το αζημίωτο” κ.λπ.
Είναι πραγματικά απίστευτο πώς απόψεις που πρωτοδιατυπώθηκαν σε έντυπα του φασισμού και της Χρυσής Αυγής, σήμερα έχουν γίνει κυρίαρχες στον συντηρητικό χώρο και τις εξαπολύουν ανοιχτά και επιθετικά άνθρωποι που μέχρι τώρα καλλιεργούσαν το προφίλ του “ανεκτικού” και του “φιλελεύθερου”. Το παράδειγμα του κ. Ανδριανόπουλου που, ενώ είναι σε εξέλιξη η επιχείρηση εντοπισμού των νεκρών, αναρωτιέται προβοκατόρικα (ως άλλος Πνευματικός) ποιο είναι το οικονομικό κόστος για την ανακάλυψη των θυμάτων ή την περίθαλψη των επιζώντων, ή η διατύπωση της ¨αθώας” ανησυχίας τι θα γίνει με τους Έλληνες που πιθανά να αρρωστήσουν, εφόσον όλες οι μονάδες του ΕΚΑΒ της Πελοποννήσου έχουν σταλεί στην Καλαμάτα, είναι δείγματα αυτής της έξαλλης και ραγδαία επιδεινούμενης απανθρωποίησης μέρους του κοινωνικού σώματος.
Θα έλεγε κανείς ότι αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά, πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα μια ισχυρή Ακροδεξιά κοινωνική και πολιτική δυναμική, που μπορεί προσωρινά να συγκρατείται πλειοψηφικά στη ΝΔ, αλλά θα αποτελεί διαρκή απειλή για τη Δημοκρατία και τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Μπορεί η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή να βρίσκεται στη φυλακή, μπορεί να αφαιρέθηκε από τους ναζί η δυνατότητα να κατέβουν ανοιχτά στις εκλογές, όμως πολλά στοιχεία της ατζέντας τους υιοθετούνται από δεκάδες ακροδεξιές ομάδες ή ιστοσελίδες, κυρίως όμως από την όλο και πιο ενδυναμωμένη Ακροδεξιά μέσα στη ΝΔ. Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή, η “σοβαρή” Χρυσή Αυγή στη διακυβέρνηση της χώρας.
Αυτή θα είναι η εφιαλτική προοπτική αν πολύ γρήγορα οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις δεν δώσουν την απάντηση, πείθοντας τη μεγάλη πλειοψηφία ότι “ένας άλλος δρόμος” έξω από το νεοφιλελευθερισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό “είναι εφικτός”.
Απέναντι σε αυτή την Alt Right υπερσυντηρητική αντεπίθεση που διεκδικεί μακρά περίοδο ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας η Αριστερά οφείλει να αντιτάξει μια εξίσου ολοκληρωμένη, μαζική, επιθετική και με αυτοπεποίθηση διατυπωμένη Alt Left πολιτική. Κάνοντας εμφανείς και ευδιάκριτες τις διαφορές Αριστεράς-Δεξιάς και επιδιώκοντας σε αυτόν τον κύριο άξονα να οργανώσει την πολιτική της παρέμβαση.
Ο πολιτικός ανταγωνισμός μόνο αν αποκτήσει ισχυρά διπολικά χαρακτηριστικά και αν δεν εξουδετερώνεται σε ένα εφεδρικό προς τη δεξιά αντίληψη υπέδαφος, όπως είναι το περίφημο Κέντρο ή ο λεγόμενος “μεσαίος” χώρος, μπορεί να αποβεί νικηφόρος για την Αριστερά. Η διεκδίκηση της ιδεολογικής ηγεμονίας είναι όρος για την ανάκαμψη και την ανασυγκρότηση της Αριστεράς.
Μια ανασυγκρότηση πριν και μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, που δεν θα χτιστεί εν κενώ αλλά σε συνεχή γείωση και αντίστιξη με τα κοινωνικά δρώμενα. Σε αυτή την προσπάθεια ας δούμε τι θα ήταν αναγκαίο να κάνει από σήμερα ένας αναγεννημένος και πιο ελκτικός για την κοινωνία και τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, αναδιαμορφώνοντας την πολιτική του για το Προσφυγικό στο “καμίνι” αυτής της συγκλονιστικής εξέλιξης με το ναυάγιο στην Πύλο και το χαμό εκατοντάδων ψυχών.
Θα έπρεπε λοιπόν:
Πρώτον
Να χαρακτηρίσει μαζική δολοφονία και αποτρόπαιο προαναγγελθέν έγκλημα τόσο το συγκεκριμένο ναυάγιο όσο και πολλά άλλα που έχουν στείλει στον υγρό τάφο της Μεσογείου και του Αιγαίου, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Έγκλημα, με όλη τη βαρύτητα του όρου και όχι ως δευτερογενές/δυνητικό αποτέλεσμα των ασκούμενων πολιτικών. Η Ευρώπη «φρούριο» είναι μια δολοφονική ιδέα. Άλλο η υπεράσπιση των συνόρων και άλλο η «Τραμποποίηση» και η «Ορμπανοποίηση» της Ευρώπης. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταθεί ο αγώνας και η πίεση για την αναθεώρηση εκείνων των πολιτικών που έχουν υψώσει τείχη στα σύνορα της Ευρώπης και στο εσωτερικό της. Με το Νότο σε ρόλο υποτακτικού «μαντρόσκυλου» και «αποθήκης ψυχών» και με τον πλούσιο Βορρά σε ρόλο αφέντη, να πληρώνει με ψίχουλα για να διατηρείται μακριά από την αυλή του αυτή η άθλια κατάσταση.
Δεύτερον
Να πρωταγωνιστήσει στην έρευνα που πρέπει να αφορά τόσο τις βαριές ευθύνες της ελληνικής πλευράς και του Λιμενικού Σώματος όσο και τις βαρύτατες ευθύνες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Commission και της Frontex, ενώ, απαιτείται κατεπείγουσα δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Κάτι τέτοιο ουδόλως απαλλάσσει των εγκληματικών ευθυνών της την κυβέρνηση Μητσοτάκη και σε καμία περίπτωση δεν τις επιρρίπτει στην υπηρεσιακή κυβέρνηση των ολίγων ημερών. Το Λιμενικό προφανώς λειτούργησε βάσει των οδηγιών που ελάμβανε μέχρι πριν ελάχιστο χρόνο από την πολιτική ηγεσία και την κυβέρνηση της ΝΔ. Οδηγίες που πρέπει να ξεκαθαριστεί αν είχαν ως στόχο την αποτροπή ή τη διάσωση και την περισυλλογή των επιβαινόντων.
Γιατί, όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα από εκατοντάδες ανάλογα περιστατικά, επιβεβαιώνουν ότι οι κατευθυντήριες γραμμές της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι αυτές που επέβαλαν στο Λιμενικό Σώμα τις εγκληματικές επαναπροωθήσεις, με απόλυτη αδιαφορία για τις ανθρώπινες ζωές. Με στόχο να στέλνεται παντού το μήνυμα που είχε πρωτοπεί εύγλωττα και με ανατριχιαστική ωμότητα ο Θάνος Πλεύρης, ότι κάθε προσπάθεια για είσοδο προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα θα συναντά ισχυρή αποτροπή, ακόμη και το θάνατο.
Ενώ, χρήζει ειδικής διερεύνησης η αποκάλυψη που ΔΕΝ έγινε από το Λιμενικό, αλλά από τους διασωθέντες περί ρυμούλκησης του πλοίου με σκοινί, που προκάλεσε τελικά τη βύθιση του πλοίου. Το ερώτημα, γιατί αυτή η κρίσιμη πληροφορία που παραπέμπει σε Φαρμακονήσι 2 απεκρύβη επί δύο ημέρες, ενώ ακολούθησαν αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις μεταξύ κυβέρνησης και Λιμενικού είναι καίριο και ζητεί απάντηση.
Τρίτον
Να αποσύρει ΤΩΡΑ την υποστήριξή του στον υπάρχοντα φράχτη στον Έβρο και βέβαια ούτε σκέψη δεν πρέπει να γίνεται για συναίνεση στην επέκτασή του. Είναι ζήτημα χρέους προς τα θύματα και υπόθεση τιμής για την Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο υπό την προϋπόθεση λειτουργίας νόμιμων διόδων υποβολής αιτήματος Ασύλου, μπορεί να συναινέσει σε ένα τέτοιο μέτρο φύλαξης των συνόρων.
Οι φράχτες, στο πλαίσιο της Ευρώπης φρούριο και της μετατροπής του Νότου της ηπείρου μας και της Ελλάδας σε αποθήκες ψυχών και προκεχωρημένα φυλάκια απέναντι σε όσους ξεσπιτώνουν οι πόλεμοι, οι ιμπεριαλισμοί, οι δικτατορίες και τα θεοκρατικά καθεστώτα, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η κλιματική κρίση, λειτουργούν όπως και τα ναρκοπέδια. Αποτρέπουν τη διέλευση στα συγκεκριμένα σημεία και ανακατευθύνουν τις προσφυγικές ροές σε όλο και πιο επικίνδυνες διαδρομές. Στέλνουν εξαθλιωμένους ανθρώπους στα νύχια απάνθρωπων διακινητών και μοιραία στο θάνατο.
Οι φράχτες είναι όπλο θανάτου και υπολογισμένη «νεκροπολιτική». Η Αριστερά δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με αυτή την αντίληψη. Το περίφημο “πολιτικό κόστος” είναι τρεις και τέσσερις φορές βαρύτερο, όταν η Αριστερά κάτω από πίεση υποκύπτει ή υιοθετεί φράχτες που φράζουν την επαφή της με τον κόσμο του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης και της Αντίστασης.
Τέταρτον
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να οργανώσει και να συμμετάσχει δυναμικά σε όλες τις μαζικές-κινηματικές πρωτοβουλίες για την καταδίκη αυτού του εγκλήματος. Να διαθέσει όλες τις δυνάμεις του κόμματος σε αυτόν τον αγώνα. Οι μέχρι τώρα σημαντικές και με πάθος προσπάθειες του Τμήματος Δικαιωμάτων, της Νεολαίας, του αρμόδιου Κοινοβουλευτικού Τομέα, των Ευρωβουλευτών και της Αλληλεγγύης για όλους χρειάζονται τη συμμετοχή και την υποστήριξη όλου του κόμματος. Να θέσει εδώ και τώρα στο επίκεντρο του εκλογικού αγώνα το ερώτημα, αν πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά μια παράταξη, όπως η ΝΔ που με την πολιτική της αποδέχεται τον πνιγμό χιλιάδων ψυχών στο Αιγαίο, στον Έβρο και στην Ανατ. Μεσόγειο.
Ο Πρόεδρός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας σωστά πήγε στην Καλαμάτα, είδε και αγκάλιασε τους διασωθέντες δείχνοντας την ανθρωπιά και την ευαισθησία της Αριστεράς και ταυτόχρονα, ειδικά στη συνομιλία του με τον υπηρεσιακό υπουργό Πολιτικής Προστασίας μίλησε με την αποφασιστικότητα και την πυγμή του αριστερού ηγέτη. Το ίδιο πρέπει να συνεχίσει να κάνει, αψηφώντας το πολιτικό κόστος και καθιστώντας το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό πρόβλημα, ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα που διαχωρίζει κάθετα την Αριστερά από τη Δεξιά. Που ξεχωρίζει την ανθρωπιά από την αδιαφορία για τη ζωή. Που υπερασπίζεται τη χώρα μας πρωτίστως ως χώρα υπεράσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ένα κόμμα και μια Αριστερά εν κινήσει οφείλει να επαναπροσδιορίζει την πορεία της και να ανασυνθέτει την πολιτική της υπό το φως καταιγιστικών και δραματικών γεγονότων που λειτουργούν ως βαθιές τομές στο κοινωνικό σώμα και εμπλουτίζουν, βίαια και δραματικά πολλές φορές, το πολιτικό-ανταγωνιστικό πλαίσιο.
Η υιοθέτηση των παραπάνω τεσσάρων σημείων και η ενσωμάτωσή τους στον προεκλογικό λόγο του κόμματος, με τρόπο συμπληρωματικό και διορθωτικό σε όσα σωστά -αλλά πίσω από τη νέα πραγματικότητα- αναφέρονται στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό είναι επιβεβλημένη και μπορεί ακόμη και σήμερα να κάνει τη διαφορά.
Βασιλείου Αντώνης
Γεωργίου Ζωή
Γκούσης Κώστας
Ζανιάς Ανδρέας
Ιακωβίδου Λέλα
Καζάντη Κατέ
Καλαντζή Ράνια
Καλογιαννακός Σωτήρης
Καρέλλας Δημήτρης
Καρυωτάκης Δαυίδ
Κατσαρός Τάκης
Κότσαλης Γιώργος
Κρητικός Γιάννης
Μαγαλιού Ερμιόνη
Μανουσάκη Ελέγκω
Μανωλιτσάκης Ιδομενέας
Παπαδοπούλου Δέσποινα
Πολυδώρου Δώρος
Σπαθής Μάκης
Σπουρδαλάκης Μιχάλης
Τζώγα Μαρία
Φραγκούλης Διονύσης
Ψαρρά Στέλλα
