Κατά τη διάρκεια της Κατοχής 1941-44 η Ειδική Ασφάλεια συνεργαζόμενη στενά με τους Γερμανούς ήταν η γραμμή κρούσης κατά των αντιστασιακών. Οι «αρμοδιότητες» της Ειδικής Ασφάλειας είχαν αναβαθμιστεί οπότε οι εγκαταστάσεις της επεκτάθηκαν και σε παραρτήματα, πίσω από το κυρίως κτίριο της Γ’ Σεπτεμβρίου, επί της οδού Ελπίδος 3 (ξενοδοχείο Κρυστάλ) και 5, δηλαδή κατέληγε στην πλατεία Κυριακού (σήμερα Βικτωρίας). Το σύμπλεγμα των κτιρίων ήταν κατά τόπους κλειστό με συρματοπλέγματα και δρακόντεια περιφρουρημένο από χωροφύλακες αλλά και ταγματασφαλίτες.
Η Ειδική Ασφάλεια στην περίοδο της Κατοχής συνεργάστηκε με τα SS, την Μυστική Αστυνομία (Sicherheitspolizei/SiPo) και την Υπηρεσία Ασφαλείας (Sicherheitsdienst/SD).
Στη δίκη των δοσιλόγων βασανιστών ο μάρτυρας Χαρ. Κυβέλος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Κρυστάλ», αρχίζει ετσι την κατάθεσή του:
«Θα ήθελα να παρακαλέσω το σεβαστό δικαστήριο να μου πει κατά πόσο θα είμαι ασφαλής έπειτα απ’ αυτά που θά καταθέσω, γιατί ο κατηγορούμενος Καστανής που δικάζεται ερήμην μου τηλεφώνησε το Σάββατο το βράδυ και μου είπε ότι θα λογαριαστούμε αν τολμήσω να εμφανισθώ στο δικαστήριο».
(Ή δήλωση προκαλεί κατάπληξη).
Πρόεδρος (νευριασμένος). Να πάτε στον εισαγγελέα!
Ο μάρτυρας συνεχίζει: «Το Μάρτη του 1944 η Ειδική επέδραμε στο ξενοδοχείο όπου έμενα με την οικογένειά μου. Η ομάδα Παρθενίου αποτελούμενη από 120 – 150 άνδρες εγκαταστάθηκε στο β’ πάτωμα και η ομάδα Παναγιωτοπούλουπου είχε δύναμη 100 ανδρών στο πρώτο.
Μια μέρα ανέβηκα για κάποια δουλειά στο δεύτερο πάτωμα και είδα σ’ ένα δωμάτιο δυο γυμνούς νέους εντελώς παραμορφωμένους. Στο αποχωρητήριο αντίκρισα τρία πτώματα γυμνά. Είδα τραυματίες να τους μεταφέρουν οι χωροφύλακες αναίσθητους από το ξύλο.
Βλέπαμε να σέρνουν συνεχώς κρατουμένους. Ακούγαμε τις σπαρακτικές κραυγές τους την ώρα των βασανιστηρίων. Είδαμε πατέρες και μανάδες να φωνάζουν απ’ έξω: «Αφήστε μας να μιλήσουμε για τελευταία φορά τα παιδιά μας».
Μία μέρα έφεραν 20 εργάτες και εργάτριες της Εριουργίας. Μεταξύ τους ήταν και ένας αδελφός με την αδελφή του. Τους έβαλαν σε δυο χωριστά δωμάτια με τις πόρτες ανοιχτές και άρχισαν να δέρνουν τον αδελφό με συρματόσχοινο και του χάραζαν το σώμα του και τα πόδια.
Ο Καθρέπτης έλεγε στο κορίτσι: «Ακούς αυτόν που φωνάζει; Είναι ο αδελφός σου.
Τα ίδια θα σου κάνουμε αν δέ μαρτυρήσεις!».
Όταν είδε τον αδελφό της να τον μεταφέρουν μισοπεθαμένο η κοπέλα τρελάθηκε!
“Ο Κωστάκης (αδελφός της κοπέλας) στην Ελπίδος έτρωγε ξύλο όλη μέρα. Δε μαρτύρησε.” (Μαίρη Λαλοπούλου, ηθοποιός)
Το φθινόπωρο του 1945 στη Δίκη των Δοσίλογων ο διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας υποστράτηγος Αλέξανδρος Λάμπου, ο υποδιοικητής συνταγματάρχης Αναστάσιος Πάτερης, ο Παρθενίου και άλλοι καταδικάστηκαν σε ισόβια αλλά ελάχιστα χρόνια μετά, στα πλαίσια του εμφυλιακού κλίματος, σταδιακά αποφυλακίστηκαν και ορισμένοι συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στη Χωροφυλακή, με τον Πάτερη μάλιστα να γίνεται και αρχηγός του Σώματος την περίοδο 1954 – 1957 και τον Παρθενίου να γίνεται μοίραρχος.
Στη φωτογραφία ο πατέρας μου, Κώστας Μπουγελέκας σε πορεία της Απελευθέρωσης “…περνούσε γελαστός…”.
Γιώργος Μπουγελέκας
Πηγή: koitamagazine
