Κλειστά λόγω κρύου και ελλείψει θέρμανσης
Στο κλεινόν άστυ του Καμίνη, λοιπόν, ο νοικοκύρης των «αναπτυξιακών έργων» δεν έβγαλε, απ’ ό,τι φαίνεται, κονδύλια από τον προϋπολογισμό του για τη συντήρηση των καυστήρων στα σχολεία της Γκράβας, αλλά και αλλού, με αποτέλεσμα, την περασμένη εβδομάδα, να τα κλείσει άρον άρον μόλις η Ωκεανίς ενέσκηψε. Ο «φρόνιμος» δεν πρόβλεψε. Και όχι, προφανώς, από αβελτηρία.
Τα πολλά προβλήματα πολλών σχολείων της Αθήνας, κυρίως εκείνων που οι κτιριακές εγκαταστάσεις είναι παλαιές, αφήνουν περίπου ασυγκίνητη τη δημοτική αρχή. Οι αλλεπάλληλες επισημάνσεις διευθυντών/τριών των σχολικών μονάδων, δεν βρίσκουν την ανταπόκριση της Σχολικής Επιτροπής –υπόθεση του δήμου, εννοείται, η συγκρότησή της, η οποία και προέκυψε μετά την ενοποίηση των δεκατεσσάρων (14) προηγούμενων Επιτροπών. Η υπερσυγκέντρωση στη διαχείριση των χρημάτων κρίνεται, επιεικώς, προβληματική ενώ η υποστελέχωση του ίδιου του δήμου σε τεχνικό προσωπικό, με τη μείωση των θέσεων εργασίας, δυσκολεύει περαιτέρω τα πράγματα. Αλλά ο δήμαρχος του πλεονάσματος των 57 εκ. ευρώ ουδέποτε έκρυψε τις ιδεολογικές του αναφορές που ευνοούν πιθανές συμπράξεις με ιδρύματα –τύπου Νιάρχος-, ΜΚΟ, πάσης φύσεως ιδιώτες κ.ο.κ. Ας περιοριστεί ο ρόλος του δήμου στα σχολεία, λοιπόν, κι ας γίνουν οι δουλειές από επιχειρήσεις.
Στο δρόμο που χάραξε ο Καμίνης
Το κλεινόν άστυ του Καμίνη, όμως, που, επιπροσθέτως, στις συνοικίες των πληβείων ολιγωρεί και στο ζήτημα του φωτισμού της πόλης, σε ό,τι αφορά τη διάχυση των φώτων του πολιτισμού, κυρίως δε κατά τις εορτές, τα πάει καλά: στα πάρτι της Πρωτοχρονιάς καταδεικνύεται η πρωτοπορία της σκέψης των υπευθύνων με αλήστου μνήμης δαπανηρές φωταψίες και θεάματα. Όπως αλήστου μνήμης παραμένει και το φιάσκο της «Ρόδας» που δεν γύρισε ποτέ.
Ο τότε πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) Χρήστος Τεντόμας, παραιτήθηκε βέβαια, αλλά, κατά τα άλλα, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εξάλλου, κατά το παράδοξο του Σρέντιγκερ, ο εν λόγω δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της πρωτοβουλίας πολιτών «Η Αθήνα είμαστε εμείς», παρά την παραίτησή του, είναι εδώ, πάντα κραταιός: ο Χρήστος Τεντόμας τάσσεται στο πλευρό του έτερου αρίστου Κώστα Μπακογιάννη, αφού τους «συνδέει το κοινό όραμα για την Αθήνα και η δέσμευση ότι αυτό θα υλοποιηθεί».
Αλλά τι θα ’ναι η Αθήνα εάν τούτοι πετύχουν, στο δρόμο που χάραξε ο Καμίνης; Μια πόλη δυστοπική, με τους ιδιώτες, την ιδιωτικότητα και την κατά κυριολεξία ιδιωτία, την αντικοινωνική βλακεία, των εξορθολογισμένων προϋπολογισμών. Που αφήνουν βαριά τραυματισμένα σχολεία, τσεκουρεμένες κοινωνικές δομές, μαύρα σκοτάδια στις λαϊκές συνοικίες.
Το όραμα μιας Ανοιχτής Πόλης
Τούτο, όμως, το ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, εμπλουτισμένο με το βαθιά συντηρητικό «τάξις και ασφάλεια», που συναγελάζεται την ακροδεξιά και εναντιώνεται στη διαφορετικότητα του ξένου και του παρία, καθώς και οι γεμάτοι αυταρέσκεια για τη μακροημέρευσή τους εκπρόσωποί του, φέρουν εντός τους τον σπόρο του καταποντισμού τους: γεννούν, με την πολιτική τους στάση, το όραμα μιας Ανοιχτής Πόλης, η οποία πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους και τους στοιχειώνει.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Η Εποχή
