Το δικαίωμα στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώνουν ελεύθερα τις απόψεις τους είναι όχι απλώς αναφαίρετο, αλλά συστατικό της δικής μας Αριστεράς και της κομματικής λειτουργίας.
Η αρθρογραφία, οι συνεντεύξεις, η με κάθε μέσο διατύπωση προτάσεων και απόψεων ποτέ δεν φόβισε τον δικό μας χώρο, της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αποτελεί τον πλούτο του διαλόγου που οδηγεί στη σύνθεση της πολιτικής μας στρατηγικής και των επιλογών μας.
Η εσωκομματική δημοκρατία μπολιάζεται από αυτόν τον πλούτο των ιδεών και την έκφραση ακόμα και αντιπαραθετικών απόψεων, με την προϋπόθεση ότι αυτή γίνεται με σεβασμό στην άλλη άποψη και με βάση τις αξίες της Αριστεράς.
Είναι αδιανόητο οι όποιες διαφωνίες να διατυπώνονται με τρόπο αγοραίο και με τη μορφή επίθεσης (με σηκωμένο δάχτυλο). Πόσο μάλλον όταν επιλέγονται τα σόσιαλ μίντια για να λάβει χώρα μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση. Ειδικά όσον αφορά τομεάρχες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργούς που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στα χρόνια της διακυβέρνησης, αυτοί είναι αυτονόητο ότι έχουν τη δυνατότητα (ή και την υποχρέωση) να διατυπώνουν τις θέσεις τους για την αντιπολιτευτική στρατηγική και το πολιτικό σχέδιο για το μέλλον ανοιχτά σε συνεντεύξεις και άρθρα. Όπως είναι δεδομένο ότι έχουν ευκαιρίες να τοποθετηθούν στα όργανα και στον εσωκομματικό διάλογο συγκροτημένα.
Επομένως, αν ένα στέλεχος διαφωνεί με το περιεχόμενο της συνέντευξης άλλου στελέχους, σε κομματικό μάλιστα μέσο, δεν έχει παρά να διατυπώσει τις δικές του -έστω και αντιπαραθετικές- απόψεις σε ευπρεπή δημόσια τοποθέτησή του ή με δική του συνέντευξη. Είναι θέμα ήθους και δημοκρατίας.
Η αρένα των σόσιαλ μίντια
Δυστυχώς, όμως, ο χώρος των σόσιαλ μίντια ανάγεται από κάποιους και κάποιες σε μια πολιτική αρένα εσωκομματικής αντιπαράθεσης που όχι μόνο τον διάλογο δεν προάγει, απεναντίας πληγώνει την ενότητα, τις αρχές και τις αξίες.
Κατώτερα στελέχη και μέλη, αισθανόμενα σε θέση ισχύος, θέση καθοδηγητή των πάντων και επί παντός του πολιτικού και κομματικού επιστητού, επιδίδονται σε δολοφονίες χαρακτήρων και με χυδαίο και αντιδεοντολογικό τρόπο που δεν αρμόζει σε συγκροτημένο κόμμα της Αριστεράς επιτίθενται σε άλλα μέλη και σε στελέχη.
Συνήθως το έναυσμα δίνουν τυχάρπαστοι αρθρογράφοι που αρέσκονται στην καλλιέργεια εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, παριστάνουν τους ρυθμιστές του κόμματος και, κάνοντας αξιολογικές κρίσεις ακόμα και για τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, διαλέγουν ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, ποιοι είναι οι αρεστοί και ποιοι τα βαρίδια, σε ένα ιδιόμορφο πολιτικό κάστινγκ που εν τέλει ούτε είναι δική τους δουλειά ούτε πρέπει να μας αφορά.
Αυτός ο τοξικός εσωκομματικός διάλογος -που μόνο διάλογος δεν είναι- λειτουργεί διαλυτικά και αποτρέπει την ουσιαστική συζήτηση επί των θέσεων και των προτάσεων, σε μια περίοδο μάλιστα εξόχως κρίσιμη για την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας, που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, τον Μητσοτακισμό, εν μέσω μια ακόμα μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Η εκχώρηση αυξημένων πολιτικών δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων η οποία υποβόσκει παράλληλα με την καλλιέργεια της λογικής της στείρας αντιδεξιάς αντιπαράθεσης χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα και με επικοινωνιακή στρατηγική το «θα τους κάνουμε ό,τι μας έκαναν» ούτε τον εσωκομματικό διάλογο και τη συλλογικότητα προωθούν ούτε την αντιπολιτευτική υπεροπλία προάγουν.
Αντιθέτως συρρικνώνουν το κόμμα, δεν ευνοούν την όσμωση του με άλλες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες και αποδυναμώνουν τη δυναμική που πρέπει να αναπτύξει για να αντεπιτεθεί με καθαρά πολιτικούς και κινηματικούς όρους.
Στελέχη που θέλουν να διαδραματίζουν ρόλο καθοδηγητή και μπροστάρη οφείλουν να λαμβάνουν υπ’ όψιν πως η προτροπή σε στείρες αντικομματικές αντιπαραθέσεις και η καλλιέργεια αισθήματος αγέλης και οπαδισμού ούτε αρμόζουν σε μέλη ενός κόμματος της Αριστεράς ούτε προάγουν το δικό μας πολιτικό σχέδιο στη βάση των αξιών και των οραμάτων μας.
Ένα κόμμα σαν αυτό της δικής μας Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλει να είναι χρήσιμο στην κοινωνία και για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να είναι κόμμα συλλογικός διανοούμενος, να παράγει πολιτική και να τη διοχετεύει διά τη συμμετοχής του στα κοινωνικά δρώμενα.
Σταμάτης Θεοδωρόπουλος
Πηγή: Independent News
