Το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, στη 1.30, ο εκπρόσωπος Tύπου των Εργατικών ανακοίνωσε ότι ανεστάλη η κομματική ιδιότητα του πρώην αρχηγού του, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος ετέθη και εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας. Είχε προηγηθεί η δημοσιοποίηση, στις 10 το πρωί, της έκθεσης της Επιτροπής για την Ισότητα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – ανεξάρτητης αρχής που τα μέλη της διορίζονται σχετικά με διάφορες καταγγελίες περί αντισημιτισμού στο Εργατικό Κόμμα, την περίοδο 2016-2019.
Μόλις ο Κόρμπιν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της έκθεσης έκανε μια πολύ μετριοπαθή ανάρτηση στο facebook, στην οποία εξέφραζε τη λύπη του για τα περιστατικά αντισημιτισμού στο κόμμα και παραδεχόταν ότι υπήρξε πράγματι μεγάλη καθυστέρηση στη διερεύνηση των συγκεκριμένων καταγγελιών –που η πλειοψηφία τους προήλθε από μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος– και στην αντιμετώπιση της απαράδεκτης αυτής κατάστασης, η οποία όμως είχε αρχίσει να διορθώνεται από το 2018 με την αλλαγή του υπεύθυνου του γραφείου του γι’ αυτές τις υποθέσεις. Η δήλωση του Κόρμπιν έκλεινε με τη διαπίστωση του απολύτως πραγματικού γεγονότος ότι «η έκταση του προβλήματος μεγαλοποιήθηκε υπερβολικά για πολιτικούς λόγους από τους αντιπάλους μας μέσα και έξω από το κόμμα, καθώς και από πολλά ΜΜΕ». Αυτό ήταν το μεγάλο «λάθος» του.
Τριάντα λεπτά μετά την ανάρτηση του Κόρμπιν, ο νέος αρχηγός των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, την αποδοκίμασε μπροστά στις κάμερες με ένα ρητό τρόπο, δείχνοντας καθαρά και τη μεγάλη του ενόχληση. Με τη σειρά του ο Κόρμπιν, μιλώντας σε δημοσιογράφους που, μυρίζοντας αίμα, έτρεξαν σ’ αυτόν για να μεταφέρουν στα αδηφάγα ΜΜΕ την αντίδρασή του σε όσα είπε ο Στάρμερ, αρνήθηκε να ανακαλέσει την αρχική δήλωσή του. Έξι λεπτά αργότερα ήρθε η ανακοίνωση περί αναστολής της κομματικής του ιδιότητας που αναφέραμε στην αρχή, με τον Στάρμερ να εκφράζει μετά από λίγο την απόλυτη συμφωνία του με την απόφαση που έλαβε ο καθ’ ύλην αρμόδιος γενικός γραμματέας του κόμματος, Ντέιβιντ Έβανς.
Τα πραγματικά αίτια της αποπομπής
Στο Δημόσιο Γυμνάσιο Χαλανδρίου όπου φοίτησα, προ αμνημονεύτων χρόνων, ένας μορφωμένος και προικισμένος καθηγητής ιστορίας μάς έμαθε να διακρίνουμε τις αφορμές ενός σημαντικού γεγονότος (π.χ. της κήρυξης ενός πολέμου, της ήττας σε μια μάχη κ.λπ.) από τα βαθύτερα αίτιά του. Τον ξαναθυμήθηκα τον αγαπημένο κύριο Νοτάρη, όταν μετά την αναστολή της κομματικής ιδιότητας του Κόρμπιν, τα βρετανικά κυρίαρχα μέσα επικοινωνίας, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πάσχιζαν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα αν ο ίδιος ο Κόρμπιν είναι αντισημίτης ή αν ανέχεται τους αντισημίτες στο κόμμα του, αν έπρεπε να γράψει όσα έγραψε για την έκθεση της Επιτροπής, κ.λπ. Ασχολήθηκαν, δηλαδή, με τις αφορμές και όχι με τα αίτια της απρόσμενα ακραίας ποινής που επιβλήθηκε στον πρώην ηγέτη των Εργατικών. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, η αιτία της συγκεκριμένης ενέργειας ήταν η επιθυμία της νέας ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος να απαλλαγεί από την αριστερά του κόμματος η οποία εκπροσωπείται από έναν ενοχλητικό, αμέμπτου ηθικής, αριστερό σοσιαλιστή, με υψηλή δημοφιλία στα μέλη (αλλά όχι στο βρετανικό εκλογικό σώμα).
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Στάρμερ και οι περί αυτόν, έχοντας τη στήριξη του βρετανικού και διεθνούς κεφαλαίου, των ΜΜΕ, μεγάλου μέρους παραγόντων και θεσμών του κράτους, αλλά και μερίδας του Συντηρητικού Κόμματος, θέλουν να επαναφέρουν τους Εργατικούς στην ιστορική τους «κανονικότητα». Θέλουν δηλαδή να αποκτήσει πάλι το κόμμα τη μετριοπαθή του ταυτότητα ως ένα από τους σταθερούς πυλώνες του βρετανικού πολιτικού συστήματος, που λόγω της εκλογικής νομοθεσίας είναι σκληρά δικομματικό. Η επικίνδυνη περιπέτεια της περιόδου 2015-2019, που οφείλεται στην απρόσμενη επικράτηση της αριστεράς στο κόμμα, δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η σύγκρουση μεταξύ μιας συντηρητικής («δεξιάς» ή «κεντροδεξιάς») και μιας ριζοσπαστικής («αριστερής») τάσης στο Εργατικό Κόμμα –όπως και σε όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα– δεν είναι κάτι νέο. Σε επίπεδο ηγετών ή στελεχών των Εργατικών που διεκδίκησαν χωρίς επιτυχία την ηγεσία του κόμματος, η ηλικία μου μού επιτρέπει να θυμάμαι τις σημαντικές διαφορές μεταξύ αφενός του ατλαντιστή Χάρολντ Γουίλσον, του Νιλ Κίνοκ, που για ορισμένους η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η εκδίωξη από το κόμμα της τροτσκιστικής τάσης Militant, ή του πολεμοκάπηλου Τόνι Μπλερ (γνωστού και ως «Θάτσερ με παντελόνια» και ως «σκυλάκι του Μπους»), αφετέρου των αριστερών σοσιαλιστών Μάικλ Φουτ, Τόνι Μπεν, ή Τζέρεμι Κόρμπιν. Υπάρχει, βέβαια, και η κατηγορία των γενικώς άχρωμων, «κεντρο-κεντρώων» ισορροπιστών που ήταν πάντα εχθρικοί περισσότερο απέναντι στην «αριστερά» και λιγότερο απέναντι στη «δεξιά»: ο Τζον Σμιθ, ο Γκόρντον Μπράουν και ο Eντ Μίλιμπαντ, οι οποίοι δεν νομίζω ότι άφησαν κάποιο σοβαρό αποτύπωμα στο κόμμα, όπως μάλλον θα συμβεί στο μέλλον και με τον Κιρ Στάρμερ, εκτός αν αυτός ζηλώσει τη δόξα του Κίνοκ και διαγράψει από το κόμμα τον πρώην ηγέτη του και –γιατί όχι; – τη ριζοσπαστική αριστερή ομάδα του Momentum που τον στηρίζει.
Βέβαια, πέρα από τους παραπάνω δομικούς λόγους, η ομάδα Στάρμερ, αλλά και ένα μέρος της κομματικής γραφειοκρατίας, κρίνουν ότι η τιμωρία του Κόρμπιν θα συμβάλει στην ενίσχυση του ηγετικού προφίλ του Στάρμερ και στην αύξηση των πιθανοτήτων των Εργατικών να κερδίσουν στις επόμενες εκλογές. Αλλά αυτό πάει μαζί με την αλλαγή ταυτότητας. Γνωστά πράγματα.
Η εργαλειοποίηση του αντισημιτισμού
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αντισημιτισμός είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο που πρέπει να παταχθεί σε όλες τις κοινωνίες, ιδιαίτερα της Ευρώπης από την οποία ξεκίνησε και οδήγησε στο φρικώδες Ολοκαύτωμα. Εδώ, όμως, θα επαναλάβω κάτι που είναι ευρέως γνωστό, όχι μόνο στους αριστερούς αλλά σε όλους τους ανθρώπους καλής πίστης: ότι η ανάγκη καταπολέμησης του αντισημιτισμού εργαλειοποιείται από διάφορους και για διάφορους λόγους, με έναν τόσο ακραίο και κυνικό τρόπο, που και η απλή έκφραση αντίθετης γνώμης για την πολιτική του κράτους του Ισραήλ, και ιδιαίτερα για τον άγριο τρόπο με τον οποίο αυτό αντιμετωπίζει τους Παλαιστινίους, να θεωρείται αδιάσειστο τεκμήριο εχθρότητας απέναντι στο εβραϊκό έθνος.
Στη Βρετανία, η κατηγορία του αντισημιτισμού ήταν ένα από τα βασικά όπλα του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος για την υπονόμευση του Κόρμπιν, αμέσως μόλις ανέλαβε την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, το 2015, με τη στήριξη μιας ριζοσπαστικής, αλλά μη σεχταριστικής, αριστερής τάσης στο Εργατικό Κόμμα. Υπό την αρχηγία του, οι Εργατικοί όχι μόνο επανέφεραν στο δημόσιο διάλογο την ανάγκη κάποιων εθνικοποιήσεων (π.χ. των εταιρειών νερού και των σιδηροδρόμων) ή τη στήριξη του κοινωνικού κράτους με μια μεγάλη αύξηση των φορολογικών συντελεστών (40-50%) για τα υψηλά εισοδήματα. Τόλμησαν να μιλήσουν και για ένα «νέο διεθνισμό» στις εξωτερικές σχέσεις, ενώ τοποθετήθηκαν στο δημόσιο χώρο και στη Βουλή κατά της πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία, κατά των βομβαρδισμών στη Συρία, και κατά του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.
Σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι «προκλήσεις», ο Κόρμπιν ουδέποτε έπαψε να ενδιαφέρεται για την υπόθεση της Παλαιστίνης. Σε άρθρο της με τίτλο «Jeremy Corbyn’s exit: Farewell to a friend of Palestine» (Η έξοδος του Τζέρεμι Κόρμπιν: Αποχαιρετισμός σε ένα φίλο της Παλαιστίνης), που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό ειδησεογραφικό δίκτυο Middle East Eye, στις 10 Απριλίου 2020, λίγο μετά την εκλογή του Στάρμερ στην ηγεσία των Εργατικών, η πολύ γνωστή στη Βρετανία, πανεπιστημιακός και συγγραφέας, Γκάντα Κάρμι, γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Στο συνέδριο των Εργατικών του 2017, η θέα μιας αίθουσας γεμάτης από συνέδρους που ανέμιζαν σημαίες της Παλαιστίνης έχει μείνει αξέχαστη, όπως αξέχαστος έχει μείνει και λόγος του Κόρμπιν με τη δέσμευσή του να δώσει τέλος στην κατάληψη των εδαφών της Παλαιστίνης και την καταπίεση του λαού της».
Η επίθεση κατά του Κόρμπιν ήταν πρωτοφανής. Όπως έγραψε σε άρθρο της με τίτλο «Britain’s Decade of Crisis» (Η δεκαετία της κρίσης στη Βρετανία), που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 121 (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2020) του New Left Review, η εκδότρια του περιοδικού, Σούζαν Γουότκινς ( newleftreview.org/issues/II121/articles/susan-watkins-britain-s-decade-of-crisis ), μετά την εκλογή του ο αρχηγός των Εργατικών δεχόταν επιθέσεις από τρεις πλευρές – «από τους διανοούμενους του κατεστημένου, από την κοινοβουλευτική ομάδα του ίδιου του κόμματός του και από τους αντιπάλους της αντιπολεμικής εξωτερικής του πολιτικής». Από τον Ιούνιο του 2015 μέχρι τον Μάρτιο του 2019, γράφει η Γουότκινς, στις βρετανικές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας γράφτηκαν 5.500 άρθρα που συνέδεαν τον Κόρμπιν με τον αντισημιτισμό, ενώ βασικό ρόλο στην επίθεση εναντίον του είχε το BBC. Η συκοφαντική αυτή εκστρατεία είχε επιτυχία στην κοινή γνώμη. Σύμφωνα με δημοσκόπηση έγκυρης εταιρείας, συνεχίζει στο άρθρο της η Γουότκινς, ο βρετανοί ψηφοφόροι πίστεψαν ότι οι καταγγελίες για αντισημιτισμό αφορούσαν το 1/3 των μελών του Εργατικού Κόμματος, ενώ αυτό στην πραγματικότητα ίσχυε μόνο για το 0,06% των μελών του, με κάποιους «ανησυχούντες» να λένε πως άκουσαν ότι ο Κόρμπιν σκέφτεται να εφαρμόσει το νόμο της Σαρία! Κατά τα άλλα, ο Έβανς και ο Στάρμερ θεώρησαν απαράδεκτη τη δήλωση του Κόρμπιν ότι κάποιοι μεγαλοποιούν τα ευρήματα της έκθεσης της Επιτροπής για την Ισότητα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Κόρμπιν δεν είναι το μόνο θύμα των κυνηγών του «αντισημιτισμού» στο Εργατικό Κόμμα. Ο ίδιος ο Στάρμερ απέβαλε, τον Ιούνιο, από την σκιώδη κυβέρνησή του την συνυποψήφιά του για την ηγεσία, Ρεμπέκα Λονγκ Μπέιλι, της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, γιατί στήριξε την ηθοποιό Μάξιμ Πικ απέναντι στις επιθέσεις που δέχτηκε για την εξής, υποτίθεται αντισημιτική, δήλωσή της σχετικά με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ: «Ο συστημικός ρατσισμός είναι ένα παγκόσμιο θέμα… Η τακτική που χρησιμοποίησαν οι αμερικανοί αστυνομικοί, πιέζοντας με το γόνατό τους το λαιμό του Τζορτζ Φλόιντ, διδάσκεται σε σεμινάρια των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών».
Η ταύτιση του αντισημιτισμού με την αντίθεση στις κυβερνήσεις του Ισραήλ είναι πια ο κανόνας σε διάφορες χώρες, ιδιαίτερα στη Βρετανία, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με έκθεση του δημογράφου και στατιστικού, Ντάνιελ Στέτσκι, επιστημονικού συνεργάτη του Ινστιτούτου Έρευνας της Εβραϊκής Πολιτικής, με τίτλο Antisemitism in Contemporary Britain (Ο αντισημιτισμός στη σύγχρονη Βρετανία) –η οποία αναφέρεται στο προαναφερθέν άρθρο της Γουότκινς– η «αρνητική προδιάθεση» των Βρετανών απέναντι στους Εβραίους είναι μόλις 7%, ενώ απέναντι στους μουσουλμάνους φτάνει το 40%.
Τέλος, χαρακτηριστικές της εργαλειοποίησης του «αντισημιτισμού» είναι οι αντιδράσεις που εξέφρασαν διάφοροι αναγνώστες της Guardian για τη δημοσίευση, την περασμένη Παρασκευή, του παρακάτω σκίτσου του Στιβ Μπελ, με τη λεζάντα «Μετά τον Καραβάτζο».
Είναι φανερό ότι ο γνωστός σκιτσογράφος έχει εμπνευστεί από τον γνωστό πίνακα του Καραβάτζο «Η Σαλώμη με το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή», που υπάρχει στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, η Σαλώμη, αφού χόρεψε στα γενέθλια του πατριού της, Ηρώδη Αντίπατρου, ρωτήθηκε από αυτόν τι ήθελε ως δώρο. Με την προτροπή της μητέρας της Ηρωδιάδας, του «την κεφαλήν του Ιωάννη επί πίνακι», όπερ και εγένετο. [Ο Ιωάννης ήταν φυλακισμένος γιατί είχε καταγγείλει τον Ηρώδη Αντίπατρο για τον γάμο του με την Ηρωδιάδα, που ήταν η γυναίκα του αδελφού του, Ηρώδη Φιλίππου]. Στο σκίτσο του ο Μπελ παραλληλίζει τον Στάρμερ με τη Σαλώμη, και το κομμένο κεφάλι του Κόρμπιν με εκείνο του Ιωάννη.
Οι αντιδράσεις και οι πιθανές μελλοντικές εξελίξεις
Η ποινή που επιβλήθηκε στον Κόρμπιν έχει εξοργίσει την αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, που εκφράζεται κυρίως από την κινηματική τάση του Momentum, πολλά μέλη της οποίας αρχικά σκέφτηκαν να αποχωρήσουν από το κόμμα. Μετά την ανακοίνωση της κομματικής απόφασης, οι συν-πρόεδροι του Momentum, Άντριου Σκάτεργουντ και Γκάια Σρισκάνταν, με e-mail που έστειλαν στα μέλη της τάσης δήλωναν: «Η αναστολή της κομματικής ιδιότητας [του Κόρμπιν] είναι μια μαζική επίθεση κατά της αριστεράς από τη νέα ηγεσία και πρέπει να ανακληθεί αμέσως προς το συμφέρον της ενότητας του κόμματος». Και συνέχιζαν: «Θέλουν να μας κάνουν να εγκαταλείψουμε. Θέλουν να μας κάνουμε να ρίξουμε λευκή πετσέτα. Θέλουν να μας απελπίσουν. Αλλά δεν πάμε πουθενά».
Από την πλευρά τους, οι βουλευτές της ομάδας Socialist Campaign Group, την οποία ίδρυσε το 1988 ο Τόνι Μπεν, εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς του Εργατικού Κόμματος, με ανάρτησή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δήλωσαν: «Είμαστε απολύτως αντίθετοι με την απόφαση για την αναστολή της κομματικής ιδιότητας του Τζέρεμι Κόρμπιν και δεσμευόμαστε να εργαστούμε ακούραστα για την αποκατάστασή του».
Αναταραχή για την απόφαση υπάρχει και στα συνδικάτα, με τον γενικό γραμματέα του Unite, Λεν Μακλάσκι, να κάνει την ακόλουθη δήλωση: «Πρόκειται για μια σοβαρή αδικία, που αν δεν ανακληθεί, θα δημιουργήσει χάος στο κόμμα και θα βάλει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των Εργατικών να νικήσουν στις εκλογές. Ένα διασπασμένο κόμμα είναι καταδικασμένο να ηττηθεί». Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση του Εργατικού Κόμματος, το εκτελεστικό συμβούλιο του Unite, που είναι το μεγαλύτερο βρετανικό συνδικάτο, αποφάσισε να μειώσει κατά 1 εκατομμύριο λίρες τη χρηματική του ενίσχυση στο κόμμα, που ανέρχεται συνολικά σε 7 εκατομμύρια λίρες.
Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις μελλοντικές εξελίξεις. Σύμφωνα με το καταστατικό των Εργατικών, το πειθαρχικό όργανο θα εξετάσει μαζί με τη νομική υπηρεσία του κόμματος την υπόθεση Κόρμπιν και θα συντάξει πόρισμα, βάσει του οποίου είτε αυτός θα διαγραφεί είτε θα ανακτήσει την ιδιότητα του μέλους. Την απόφαση δεν θα την πάρει η ηγεσία, αλλά η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή στην οποία ο Στάρμερ κατάφερε να έχει μια μικρή πλειοψηφία.
Πάντως, ανεξάρτητα από την απόφαση, η κίνηση της νέας ηγεσίας έχει διευρύνει το χάσμα μεταξύ της συντηρητικής και της ριζοσπαστικής αριστερής τάσης του Εργατικού Κόμματος, το οποίο δύσκολα θα κλείσει. Σε μια σειρά από θέματα, οι θέσεις της νέας ηγεσίας συναντούν τις αντιστάσεις της κομματικής αριστεράς [βλ. και τα άρθρα του Ρόναν Μπάρτενσο, εκδότη του ιστορικού περιοδικού Tribune με τίτλο «Η συντηρητική στροφή του Εργατικού Κόμματος», στην Εποχή της 11ης Οκτωβρίου 2020 ( www.epohi.gr/article/37271/h-synthrhtikh-strofh-toy-vretanikoy-ergatikoy-kommatos ) και του Στέλιου Φωτεινόπουλου με τίτλο «Ξαναβγήκαν τα μαχαίρια στους Εργατικούς», στην Εφημερίδα των Συντακτών της 20ης Οκτωβρίου 2020 ( www.efsyn.gr/kosmos/eyropi/264962_xanabgikan-ta-mahairia-stoys-ergatikoys ). Εκτός αν μου έχει κάτι διαφύγει, νομίζω ότι οι αντιδράσεις των αριστερών στο κόμμα άρχισαν να εκδηλώνονται δημόσια τον Ιούνιο, μετά την καταδίκη από τον Στάρμερ της κατεδάφισης στο Μπρίστολ από ακτιβιστές που διαδήλωναν στους δρόμους με το σύνθημα «Black Lives Matter» του αγάλματος του δουλέμπορου Έντουαρντ Κόλστον, το οποίο στη συνέχεια πέταξαν στο λιμάνι της πόλης. [βλ. το άρθρο του Τζέισον Οκουντάγιε «What Starmer should have said about the Colston statue» (Τι θα έπρεπε να είχε πει ο Στάρμερ για το άγαλμα Κόλστον), που δημοσιεύτηκε στις 8 Ιουνίου 2020, στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Tribune ( tribunemag.co.uk/2020/06/what-keir-starmer-should-have-said-about-the-colston-statue ).
Όπως συνέβη και στην Αμερική με την αποχώρηση του Σάντερς από την κούρσα για την επιλογή του υποψήφιου των Δημοκρατικών στις εκλογές της επόμενης Τρίτης, έτσι και στο Εργατικό Κόμμα, μετά την αποχώρηση του Κόρμπιν η αριστερή τάση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Στην κοινοβουλευτική ομάδα, οι βουλευτές της Socialist Campaign Group είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία, 34 στους 200, ενώ σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας YouGov το 41% των ψηφοφόρων του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές του 2019 υποστηρίζει την απόφαση για τον Κόρμπιν, με μόνο το 26% να είναι εναντίον της. Επιπλέον, η αριστερή τάση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του Κόρμπιν στη θέση του αρχηγού του κόμματος το 2015 με ποσοστό 59%, μετά το διχασμό της στο δημοψήφισμα για το Brexit –το οποίο, κατά τη γνώμη πολλών αναλυτών με τους οποίους συμφωνώ, είναι ένας από τους κύριους λόγους της ήττας των Εργατικών στις εκλογές του 2019– εμφανίζεται μάλλον αποθαρρημένη, παρά τις προσπάθειες του Momentum. Να μην ξεχνάμε ότι η υποψήφιά της για την ηγεσία, Ρεμπέκα Λονγκ Μπέιλι, την οποία στήριξε ο Κόρμπιν, έλαβε στις εσωκομματικές εκλογές το 27% των ψήφων, έναντι 56,2% του Κιρ Στάρμερ και 16,2% της Λίζα Νάντι, η οποία τοποθετήθηκε υπέρ της αναστολής της κομματικής ιδιότητας του Κόρμπιν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τον Στάρμερ και την ομάδα του η αριστερά είναι ξένο σώμα στο Εργατικό Κόμμα. Το ερώτημα είναι αν αυτό ισχύει και για τα μέλη του κόμματος και αν όσα από αυτά ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στις προσπάθειες περιθωριοποίησής τους και την υπομονή να περιμένουν μια ήττα του κόμματος στις επόμενες εκλογές, προκειμένου να αμφισβητήσουν με αξιώσεις τον Στάρμερ.
