Η απάνθρωπη αντιμετώπιση πού επιφύλαξε η Κυβέρνηση στους 38 πρόσφυγες από τη Συρία, οι οποίοι, μέχρι πριν λίγες μέρες, παρέμεναν επί ένα μήνα σε νησίδα τον Έβρου, άλλους τους συγκίνησε, άλλους τους εξόργισε. Σίγουρα όμως προκάλεσε μια κινητικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που σε συνδυασμό με την κατακραυγή από διεθνή μέσα και οργανισμούς κινητοποίησε την Πολιτεία να προχωρήσει στη διάσωση των ανθρώπων. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός. Ίσως όχι με αυτή τη χρονική διάρκεια, ίσως όχι με τόσα άτομα, αλλά οι υποθέσεις ανθρώπων που ξαφνικά βρίσκονται να εκπέμπουν σήμα κινδύνου από κάποια νησίδα δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από την πρώτη στιγμή να έχουν γίνει κινήσεις προς την Τουρκία, να διεθνοποιηθεί το θέμα και να έχουν αξιοποιηθεί άμεσα όλα τα εργαλεία και οι δυνατότητες έρευνας και διάσωσης.
Το τέλος της συγκεκριμένης υπόθεσης μόνο αίσιο δεν είναι, βέβαια, ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες μέρες και υπήρξαν ο καταλύτης της πίεσης προς την κυβέρνηση περί του θανάτου ενός πεντάχρονου κοριτσιού.
Δεν πρέπει να φτάνουμε στο να διακυβεύονται και να απειλούνται ή να χάνονται ζωές μόνο για να υπηρετηθεί η λογική της Ευρώπης – φρούριο, να εργαλειοποιεί το προσφυγικό η Τουρκία ή να θεωρεί ότι η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και οι υποχρεώσεις της χώρας αποτελούν pull factor η ελληνική κυβέρνηση.
Άσυλο στους διασωθέντες
Πρέπει τις απόμενες ημέρες να είμαστε σε εγρήγορση, να παρακολουθήσουμε την υπόθεση ώστε να διασφαλιστοίrv κάποια στοιχειώδη πράγματα. Να εξασφαλισθεί ότι θα εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο ως προς τα αιτήματα ασύλου των διασωθέντων και ότι δεν θα απορριφθεί κάποιο ως απαράδεκτο βάσει της ΚΥ που θεωρεί την Τουρκία ασφαλή τρίτη χώρα. Είναι το πολύ κρίσιμο πρώτο βήμα, καθώς η συγκεκριμένη απόφαση έχει χρησιμοποιηθεί ουκ ολίγες φορές ως εργαλείο για μαζικές απορρίψεις αιτήσεων ασύλου πριν φτάσουν στην ουσιαστική εξέτασή τους.
Γι’ αυτό τον λόγο είναι κρίσιμο να συσταθεί ένα ανεξάρτητο παρατηρητήριο για τις παραβιάσεις δικαιωμάτων στα σύνορα, όπως έχει πολλάκις ζητήσει η Ευρωπαία επίτροπος. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι θέμα προάσπισης του κράτους δικαίου, δεν είναι αντικείμενο προς διαπραγμάτευση, ούτε σε εθνικό αλλά ούτε και σε ευρωπαικό επίπεδο. Πρέπει να βρεθεί η πολιτική τόλμη για να περάσουμε στην επόμενη μέρα, αλλά για να μην είμαστε άδικοι, αυτή είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει η Ευρώπη. Γιατί ήταν το σχέδιο του Νέου Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο που νoμιμοποίησε όλες αυτές τις παραβαπκές, ως προς το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριφορές. Ένα σχέδιο που, βέβαια, ήταν αποτέλεσμα της αλλαγής συσχετισμών και της επικράτησης του ξενοφοβικού δόγματος της Αυστρίας και των χωρών του Βίσεγκραντ.
Πρέπει από την πλευρά της όμως η ελληνική κυβέρνηση να κάνει δύο απαραίτητα βήματα. Πρώτον, να σταματήσει να παρουσιάζει την Ελλάδα ως τον πρόθυμο σύμμαχο που θα αναλάβει τον ρόλο του δεσμοφύλακα και του χωροφύλακα της Ευρώπης, πού θα σταματά ή θα εγκλωβίζει όσους κατατρεγμένους προσπαθούν να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος για να σωθούν. Δεύτερον, πρέπει να πιέσει για αναλογική μετεγκατάσταση με υποχρεωτικό μηχανισμό και δημοσιονομικές ρήτρες.
Νόμιμες και ασφαλείς οδοί μετανάστευσης
Είναι αυτονόητο ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και η οποία βρίσκει σταθερά χαμένους τους ίδιους τούς πρόσφυγες αλλά και τα κράτη πρώτης εισόδου περιλαμβάνει τη θεσμοθέτηση της υιτοχρεωτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών – μελών, καθώς και τη σταδιακή υιοθέτηση των προβλέψεων του Συμφώνου τον Μαρακές για νόμιμες και ασφαλείς οδούς μειανάστευσης. Οσο αυτό δεν συμβαίνει δεν πρόκειται να σταματήσει το δράμα των απελπισμένων ανθρώπων, που βλέπουμε ότι φτάνούν στο σημείο να διακινδυνεύουν τη ζωή τους γιο να μπορέσουν να έχούν μια δίκαιη και αξιοπρεπή αντιμετώπιση, και οι μόνοι που πραγματικά Θα ωφελούνται από την κατάσταση Θα είναι α διακινητές και οι κάθε λογής ακροδεξιοί σε όλη την Ευρώπη, που βαυκαλίζονται με ιδέες για καθαρότερες και ανώτερες φυλές.
Αν έδειξε κάτι η τελευταία εβδομάδα, είναι ότι η κοινωνία είναι πιο μπροστά από την κρατική πολιτική, την έχει ξεπεράσει, το θέμα που τίθεται επί τάπητος είναι αν η σημερινή κυβέρνηση Θα αποφασίσει να σταθεί δίπλα και να πορευθεί μαζί της -όπως έκανε η κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ- ή θα επιλέξει να περιχαρακωθεί για να μην «στεναχωρήσει» το ξενοφοβικό τμήμα εντός του κόμματος και της εκλογικής βάσης.
Η ΑΥΓΗ
