Μερικές φορές σε πάνελ η απάντηση στην ερώτηση «για τι κατηγορείται ο Παππάς» είναι ειλικρινής, αυθεντική και αφοπλιστική: «Μα κατηγορείται ότι ήθελε να στηθεί ένα ΣΥΡΙΖΑ Τσάνελ». Αυτός που απαντάει, έτσι το καταλαβαίνει. Ότι είναι αδίκημα καθαυτό και ο Νίκος Παππάς ένοχος. Η τηλεόραση είναι πολύ σημαντικό πράγμα για να μην ανήκει στους νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας. Και μάλιστα, σε μια επίδειξη πολιτικού αρχοντοχωριατισμού, αυτή η σχέση αίματος των μιντιαρχών με τους νόμιμους ιδιοκτήτες, τις ειδήσεις στα κανάλια τις λένε σύζυγοι της ηγεσίας.
Δεν έχουν άδικο. Εάν κάτι λειτούργησε άψογα ούτως ώστε να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές του 2019, αυτό ήταν η στράτευση κατά κυριολεξία των ιδιωτικών καναλιών και των αντίστοιχων μεγάλων μιντιακών συγκροτημάτων στην προσπάθεια να αρθεί η ανορθογραφία τού να υπάρχει πρωθυπουργός στην Ελλάδα που δεν τους υπολογίζει. Ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικοί και παραμένουν. Μέχρι τις εκλογές έκραζαν τον ΣΥΡΙΖΑ ψευδολογώντας ασύστολα και μετά τις εκλογές απλά τον αποσιωπούν. Ο συντονισμός και η αποφασιστικότητά τους εκπλήσσουν. Προ ουδενός ορρωδούν. Μετά τις εκλογές, έχουν και το πρόσθετο καθήκον να περιφρουρούν την εικόνα του πρωθυπουργού, ενός πρωθυπουργού επιρρεπή στις γκάφες.
Ο Μητσοτάκης, ειδικά αν σχεδιάζει σύντομα εκλογές, θα επιδιώξει να επανασυστήσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Άλλωστε ποτέ δεν άλλαξε ούτε η ρητορική, πολλώ δε μάλλον η διάθεση της Ν.Δ. Σε αυτό θα έχει, φυσικά, την απόλυτη στήριξη των συστημικών μέσων και κυρίως των καναλιών.
Το σύστημα, φυσικά, δεν είναι πλήρως θωρακισμένο, έχει αδυναμίες. Είναι, πρώτα απ’ όλα, ανοιχτό στα σόσιαλ μίντια, τα οποία πιστώνονται τα μεγαλύτερα πλήγματα στην κυβέρνηση. Οι αντιπολιτευτικές επιτυχίες της κοινωνίας των χρηστών δείχνουν ότι η αίσθηση υπεροχής της κυβέρνησης πιθανόν να είναι απλά ότι ζει στον κόσμο της. Ο κόσμος της δεν είναι φανταστικός, είναι το ευμέγεθες ακροατήριο που της εξασφαλίζουν τα παραδοσιακά Μέσα και κυρίως τα κανάλια. Τα ίδια τα κανάλια που αποτελεσματικά υπερασπίζονται σήμερα την κυβέρνηση, πριν από μερικά χρόνια, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, δεν μπόρεσαν να σώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Και, σε κάθε περίπτωση, το ακροατήριο των καναλιών δεν συμπίπτει με την κοινωνία.
Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι και κυρίως οι νέοι που δεν ζυμώνονται από τα κανάλια διότι δεν βλέπουν τηλεόραση, την έχουν αντικαταστήσει με άλλες μιντιακές πλατφόρμες, συνδρομητικές και σόσιαλ. Και που, κυρίως, ζουν και την ίδια τη ζωή, έξω, καθημερινά, όπως είναι.
Το επόμενο διάστημα ανοίγουν μέτωπα στην πραγματική ζωή, στις ώρες εργασίας και στους μισθούς, στην Παιδεία με τους 25.000 παρίες του συστήματος Κεραμέως και το σοκ των γονιών τους, στην Υγεία που όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα κλείσει δημόσια νοσοκομεία. Τέτοια πλήγματα η κοινωνία δεν τα βλέπει μόνο από την οθόνη, δεν τα αντιμετωπίζει μόνο ον λάιν. Κατά βάση, τα ζει “στο πετσί” της και τα διαμορφώνει σε πρώτο χρόνο με την αντίδρασή της.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
