Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν -κατά πολλούς ενδέχεται να ανακοινωθούν ακόμα και μεθαύριο με την ψήφιση του προϋπολογισμού-, η κυβέρνηση και τα κόμματα καταστρώνουν την προεκλογική στρατηγική με την οποία θα προσεγγίσουν το εκλογικό κοινό που τους ενδιαφέρει. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο εκλογικό ακροατήριο, αλλά επιμέρους ακροατήρια με διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς, ταξικά συμφέροντα, εκλογικές παραδόσεις, ηλικιακές ομάδες, γεωγραφικές περιοχές κ.λπ. Δεν υπάρχει μια μαγική συνταγή που να πιάνει σε όλους, ούτε όλα τα κόμματα διεκδικούν όλους τους ψηφοφόρους, ακόμα και τα εκ των πραγμάτων πολυσυλλεκτικά μεγαλύτερα κόμματα. Υπάρχουν κομμάτια του εκλογικού σώματος που η Ν.Δ. δεν μπορεί να τα προσεγγίσει και αντίστοιχα στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απευθυνθεί με αξιώσεις. Η εκλογική μάχη είναι το άθροισμα πολλών επιμέρους συγκρούσεων.
Συγκεκριμένα, μπορεί, παραδείγματος χάριν, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. πραγματικά να φοβάται ότι το σκάνδαλο Καϊλή θα ταυτίσει και πάλι το κόμμα με τη διαφθορά, πως θα θυμηθεί ο κόσμος τον Τσοχατζόπουλο παρά τις προσπάθειες της ηγεσίας του να αποστασιοποιηθεί και να γυρίσει σελίδα. Μια τέτοια ανησυχία είναι εύλογη λόγω του κακού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι μάλλον παράλογο η Ν.Δ. να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα περιορίσει τις ενδεχόμενες διαρροές της προς τον Ανδρουλάκη ή ότι θα προσελκύσει λόγω Καϊλή το δεξιόστροφο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ ή ότι -άκουσον άκουσον!- θα βγει και από πάνω στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.
Αντίστοιχα, η Ν.Δ. δεν μπορεί να απευθυνθεί στο προοδευτικό και αριστερό ακροατήριο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συγκινήσει τους ψηφοφόρους του Βελόπουλου και του Άδωνη. Αν ο Τσίπρας είχε τυλιχθεί με τη γαλανόλευκη και καταδίκαζε τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα είχε γίνει καταγέλαστος και αντικείμενο χλεύης των δεξιών, ενώ ταυτόχρονα θα έχανε και αριστερούς ψηφοφόρους, τους οποίους δεν έχει στο τσεπάκι. Όπως και αν ο Μητσοτάκης επιχειρούσε να ξαναβάλει το φιλελεύθερο προσωπείο, αν, π.χ., καταδίκαζε την αστυνομική ή την εργοδοτική αυθαιρεσία, δεν θα κέρδιζε ούτε μισό προοδευτικό και αριστερό πολίτη, και θα απογοήτευε ακόμα περισσότερο τη σκληρή Δεξιά, που ήδη του γυρνάει την πλάτη για άλλους λόγους.
Κοντολογίς, τα κόμματα μπροστά στις εκλογές οφείλουν πρώτα και κύρια να μπετονάρουν τη βάση τους, το, με μπασκετικούς όρους, «σταθερό τους πόδι». Η Ν.Δ. το δεξί και ο ΣΥΡΙΖΑ το αριστερό. Μόνο έτσι μπορούν να «πιβοτάρουν» αναζητώντας ευκαιρίες για σκοράρισμα.
Γιώργος Κυρίτσης
