Δεν έχουμε παγκοσμίως ζώσα μνήμη πανδημίας. Και δεν υπάρχει προηγούμενο τόσο αστραπιαίας διάδοσης και παγκοσμιοποίησης μιας πανδημίας. Είναι φυσικό να τελούμε σε σοκ. Πολλαπλά σοκ: σοκ που η πανδημία έχει επίκεντρο και δοκιμάζει σκληρότερα τις πιο αναπτυγμένες και πλούσιες χώρες.
Σοκ που οι χώρες αυτές, η Ιταλία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ισπανία, οι ΗΠΑ, αποδεικνύονται απροετοίμαστες για μια τέτοια καταστροφή. Σοκ που η πανδημία κατακρημνίζει την παγκόσμια οικονομία. Σοκ (μικρότερο) που η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποδεικνύεται παραμύθι. Σοκ που δεν υπάρχει πρόβλεψη για το τι θα γίνει, πότε θα τελειώσει, πόσους θα πάρει μαζί του ο κορωνοϊός.
Η Ναόμι Κλάιν έκανε μια εύστοχη παρατήρηση: «Την ώρα της κρίσης δεν προσέχουμε όσο πρέπει το παιχνίδι της εξουσίας». Και είναι αλήθεια ότι μέσα στην κρίση το παιχνίδι της εξουσίας σε όλες της τις διαστάσεις όχι μόνο δεν σταματά, όχι μόνο δεν περνάει σε δεύτερο πλάνο, αλλά εκτυλίσσεται με την πιο απόλυτη και σκληρή μορφή του, άλλες φορές ωμά κι άλλες φορές κρυπτόμενο πίσω από την ανάγκη. Ως γεωπολιτική, ως βιοπολιτική, ως ταξική πολιτική, ως κρίση που είναι ευκαιρία. H πανδημία τα έχει απλώσει όλα στο τραπέζι, όλα παίζονται, σε όλα τα επίπεδα.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ίσα – ίσα, λόγω του γεγονότος ότι πρόσφατα βγήκε από μια τρομακτική κρίση, όχι με τον τρόπο που επιθυμούσε η άρχουσα τάξη, αλλά με πολιτικές στους κρίσιμους τομείς κόντρα στα θέσφατά της, βρίσκεται σήμερα σε μια ιδιαίτερη συνθήκη: η πανδημία απέδειξε, και αυτό αναγνωρίζεται, ότι οι «αριστερές ιδεοληψίες» για τον ρόλο του κράτους, τη σημασία του κοινωνικού κράτους, τη δυνατότητα και την ανάγκη να ξοδευτεί χρήμα για την αντιμετώπιση της κρίσης, τη σημασία του δημόσιου συστήματος Υγείας επί ποινή κοινωνικού αφανισμού είναι οι σωστές πολιτικές. Κι αυτό είναι ασύμβατο με την αντίληψη της Δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού.
Και εδώ υπεισέρχεται το «παιχνίδι της εξουσίας» και η ανάγκη να είμαστε ανοιχτοί, αλλά όχι αγαθοί. Η πολιτική δεν σταματά. Η κυβέρνηση προσπαθεί μέσω της επικοινωνιακής της υπεροπλίας και έχοντας απέναντί της μια κοινωνία αποσβολωμένη να κάνει την αδυναμία της δύναμη, να κάνει την κρίση ευκαιρία. Βλέπουμε την προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί μετά τον «Κυριάκο στρατηλάτη του Έβρου», ο «Κυριάκος εθνάρχης», που με στιβαρό χέρι καθοδηγεί τη χώρα προς ένα καλύτερο, ασφαλέστερο και υγιέστερο μέλλον.
Επιχειρείται η εξαπάτηση της κοινωνίας που τελεί σε σοκ μέσα από την ωραιοποίηση της κατάστασης, η απόκρυψη λαθών και ευθυνών μέσα στις «συνθήκες πολέμου» που «απαιτούν ομοψυχία», επιχειρείται όμως πρωτίστως αυτό που πάντα η Δεξιά που σέβεται τον εαυτό της έχει ως στόχο: το κόστος να το πληρώσουν με τη δουλειά τους ή και με τη ζωή τους οι κατώτερες τάξεις, τα λαϊκά στρώματα, ο κόσμος της εργασίας και τα δικαιώματά του. Στην οικονομική κρίση οι φτωχοί «έφταιγαν» γιατί «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους». Τώρα δεν φταίνε μεν, αλλά υπάρχει «ανωτέρα βία».
Αυτό είναι το παιχνίδι της πολιτικής και το παίζουν αδίστακτα. Προσπαθούν στη ζούλα να επαναφέρουν μια πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας «λόγω των συνθηκών» και είναι απολύτως σαφής η πρόθεσή τους να καταργήσουν το δώρο του Πάσχα. Στήνουν μέσα στον κουρνιαχτό της πανδημίας ένα «Ιογενές Μνημόνιο» έτοιμο πλήξει την ήδη εξασθενημένη μετά από δέκα χρόνια κρίσης ελληνική κοινωνία. Το όριο της ανοχής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το συμφέρον των λαϊκών τάξεων.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
