Ένας από τους πιο βασικούς λόγους για τους οποίους έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει ανανεώσει τη λαϊκή εντολή ήταν η έξοδος από την κρίση να μην γίνει εις βάρος της μισθωτής εργασίας.
Η αύξηση στους μισθούς -η οποία κατέληξε σε δημιουργία και όχι καταστροφή θέσεων εργασίας, όπως προέβλεπε η Ν.Δ.-, η ενίσχυση της Επιθεώρησης Εργασίας, σειρά θετικών νομοθετημάτων, αποσκοπούσαν σ’ αυτό ακριβώς. Αντίθετα, η Ν.Δ. έκλεινε το μάτι στον «επιχειρηματικό κόσμο» όταν εκπρόσωποί του που συναντούσαν τυχαία ή επίσημα τον Κ. Μητσοτάκη ζητούσαν άρση των ελέγχων του ΣΕΠΕ και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και των ωραρίων.
Η διαμάχη αυτή είναι κεντρική, καθώς στη χώρα μας ο τομέας των υπηρεσιών και κυρίως ο τουρισμός, επιχειρήσεις εξ ορισμού εντάσεως εργασίας, κυριαρχεί στην οικονομική δραστηριότητα. Περιστατικά σαν το πρόσφατο, με τον βασανισμό μαθητευόμενου μάγειρα στην Κέρκυρα, οι τραγικές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργαζόμενων που δουλεύουν σεζόν στους τουριστικούς προορισμούς, ήλιο με ήλιο, και μένουν στοιβαγμένοι σε κοντέινερ, δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Ένα χαλαρό μπιτσόμπαρο ή ένα ψαγμένο λάουνζ εστιατόριο σε έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό, μπορεί να βασίζονται σε εργασιακό κάτεργο που να μην έχει να ζηλέψει σε τίποτε τα ασιατικά σουέτσοπς.
Δεν βασανίζουν όλα τα εστιατόρια τους μαθητευόμενους, φυσικά, αλλά η κακομεταχείριση, ο εκφοβισμός εργαζομένων, οι απειλές, είναι καθεστώς και στηρίζονται σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα η οποία έχει καλλιεργηθεί μεθοδικά.
Προηγήθηκε η ενοχοποίηση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, μέσω του στερεότυπου ότι στην Ελλάδα δεν δουλεύουμε γιατί είμαστε τεμπέληδες, προκειμένου να δικαιολογηθεί η τιμωρητική αντίληψη των Μνημονίων. Η αθλιότητα ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί διότι είναι τεμπέληδες, εκπεμπόταν συστηματικά από τη Ν.Δ. προεκλογικά.
Την ενοχοποίηση των φτωχών και των ανέργων ακολούθησε η ενοχοποίηση των ίδιων των εργαζόμενων, ειδικά των πιο απροστάτευτων και των πιο νέων απ’ αυτούς, ότι είναι μαλθακοί, δεν έχουν ζήλο, δεν έχουν τσαγανό. Που όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν τα δίνουν όλα προκειμένου το αφεντικό, η χειμαζόμενη «μεσαία τάξη», να ανοικοδομήσει τη χώρα.
Η ίδια αντίληψη ότι η αγορά εργασίας είναι μια εξοντωτική και ανταγωνιστική ζούγκλα μόνον για όσους αντέχουν, μια κατάσταση όλοι εναντίον όλων, έχει άλλωστε φιλοτεχνηθεί συστηματικά στις διάφορες εκπομπές ριάλιτι που -εντελώς τυχαία- πολλές αφορούν τη δύσκολη δουλειά του σεφ.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
