Ο κύριος Μητσοτάκης είπε προχθές από του βήματος της Βουλής ότι δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί τη λέξη «λαός» – προτιμάει να μιλάει στους πολίτες. Η αναφορά του αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί αυθόρμητη και αντανακλαστική, με την έννοια ότι στο μυαλό της Δεξιάς ο λαός είναι ο όχλος, είναι το πεζοδρόμιο, είναι οι πολλοί, είναι έννοια ενοχλητική και απειλητική. Θα μπορούσε επίσης κάλλιστα να είναι μια εκδοχή του αφορισμού της Θάτσερ ότι δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν άτομα και οι οικογένειές τους.
Όμως ο κύριος Μητσοτάκης δεν έλεγε την παρόλα του στα σόσιαλ μίντια, δεν μιλούσε ως πολίτης, ως ιδιώτης, αλλά μιλούσε από το βήμα της Βουλής ως πρωθυπουργός ενός κράτους που στο πρώτο άρθρο του συντάγματος, περιγράφοντας τη μορφή του πολιτεύματος, λέει επί λέξει «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το σύνταγμα».
Ο κύριος Μητσοτάκης μπορεί να θεωρεί πως το πολίτευμα είναι κληρονομική κολλητοκρατία, αυτό εφαρμόζει άλλωστε στην πράξη, αλλά δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να τηρεί τα προσχήματα έως ότου τον απαλλάξει ο λαός, όλοι μαζί εμείς οι πολίτες, στην κάλπη.
Όταν με το καλό γίνει αυτό, θα έχει χρόνο να ανατρέξει σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο πρώτου εξαμήνου όποιας σχολής Κοινωνικών Επιστημών (πιθανόν και στην Αγωγή του Πολίτη που κάναμε στο Λύκειο) και να θυμηθεί ότι τα τρία στοιχεία που συγκροτούν την ίδια την έννοια του κράτους είναι η εξουσία, ο λαός και η εδαφική επικράτεια.
Καλά κάνει πάντως και τον φοβάται τον λαό ο Μητσοτάκης, όπως φοβάται και τους πολίτες έναν-έναν.
Γιώργος Κυρίτσης
