Ο Μητσοτάκης από τις αρχές Αυγούστου, πάνε σχεδόν τρεισήμισι μήνες δηλαδή, απ’ όταν έσκασε το σκάνδαλο των υποκλοπών, τήρησε μια συγκεκριμένη στρατηγική. Εάν θέλουμε να την περιγράψουμε με μία φράση, η στρατηγική αυτή είναι «δεν γνωρίζω τίποτα, φταίνε, ως συνήθως, άλλοι». Είναι πλέον πολύ αργά για να κάνει πίσω. Είναι σαν να μπαίνει κανείς σε ένα ποτάμι κι αφού κολυμπήσει αρκετά, να διαπιστώνει ότι το ρεύμα είναι πολύ ισχυρό. Πρέπει να αποφασίσει αν θα γυρίσει πίσω ή αν θα προσπαθήσει να βγει στην απέναντι όχθη.
Το διάστημα το οποίο πέρασε είναι υπερβολικά μεγάλο για να επιτρέψει στον Μητσοτάκη και τους συν αυτώ να αλλάξουν ρότα, να αναστρέψουν. Αναγκαστικά θα πάει έτσι έως το τέλος, με το ρεύμα να τον παρασέρνει όλο και πιο μακριά από κει που ήθελε να πάει. Έτσι, το ένα ψέμα θα φέρνει το άλλο, η μια απειλή θα φέρνει την άλλη. Σωσίβιο θεσμικό πλέον δεν υπάρχει ή μη μόνον αν αποδεχθεί τους όρους που του έθεσε ο Τσίπρας, που κι αυτό ακόμα απλώς θα τον γλιτώσει από τα χειρότερα. Χείρα βοηθείας επίσης δεν φαίνεται να υπάρχει. Αυτοί που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν του γυρνούν την πλάτη – άλλοι επειδή φοβούνται να ακουμπήσουν ένα θέμα που κάθε μέρα δίνει νέες αποκαλύψεις, άλλοι επειδή διαπιστώνουν ότι έχουν πέσει οι ίδιοι θύματα των υποκλοπών. Συνεπώς υπάρχουν δύο τινά. Ή ο Μητσοτάκης θα πνιγεί πολιτικά στη μέση του ποταμού, όπως πιθανολογούν ή προβλέπουν σχεδόν όλα τα διεθνή ΜΜΕ, ή θα καταλήξει στην απέναντι όχθη πολλά μίλια μακριά από κει που θα ήθελε, εξουθενωμένος, γυμνός, παγωμένος, δηλαδή εκτός πολιτικού παιγνίου.
Γιώργος Κυρίτσης
