Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών είναι αυτό που ονομάζουμε «Μαύρος κύκνος», δηλαδή ένα σπάνιο, ξαφνικό και αναπάντεχο γεγονός, με ανυπολόγιστες συνέπειες και προεκτάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα απ’ άκρου εις άκρον και το σύνολο της κοινωνίας, ασχέτως του αν δεν προκάλεσε ομοιόμορφες αντιδράσεις. Οι δε συνέπειές του ακόμα δεν έχουν φανεί στην ολότητά τους.
Μιλώντας πολιτικά, το δυστύχημα των Τεμπών δεν έφερε μόνο τα πάνω κάτω στο πολιτικό σκηνικό και στη δρομολογημένη πορεία προς τις εκλογές. Άνοιξε παλιές συζητήσεις και πυροδοτεί διαμάχες πολύ ευρύτερες και πολύ βαθύτερες: για τον συνδικαλισμό, τους συνδικαλιστές και τα συνδικάτα, που για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες νεοφιλελεύθερης λασπολογίας αλλά και αυτοϋπονόμευσης είχαν βρεθεί σε καθεστώς ανυποληψίας και τώρα ανακάμπτουν – δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης τους έβαλε στο στόχαστρο. Για τα δημόσια αγαθά, για τις δημόσιες συγκοινωνίες, για τα τρένα πρώτα και κύρια, που ήταν πάντα ο φτωχός και παραμελημένος συγγενής.
Στο στενό πολιτικό πλαίσιο, τα Τέμπη κατέστρεψαν στην κυριολεξία τον εκλογικό προγραμματισμό και το κεντρικό αφήγημα του Μητσοτάκη. Αν οι υποκλοπές φανέρωσαν την αντιθετική σχέση μεταξύ Μητσοτάκη, Κράτους Δικαίου και δημοκρατικών εγγυήσεων, τα Τέμπη ήρθαν να σαρώσουν τους ήδη αδυνατισμένους ισχυρισμούς περί αριστείας και επιτελικού κράτους και να υπενθυμίσουν την παλιά, καλή πελατειακή, κομπιναδόρικη και ανίκανη κατά τα λοιπά Δεξιά σε όλο της το μεγαλείο. Έδειξαν, τέλος, ότι η καλολαδωμένη και πολυτελής επικοινωνιακή ομάδα του Μαξίμου και τα ΜΜΕ της ενημέρωσης 108 έχουν όρια ως προς το πόση προστασία μπορούν να παράσχουν στον Μητσοτάκη όταν η λαϊκή κατακραυγή χτυπάει κόκκινο.
Γιώργος Κυρίτσης
