Κάκιστη υπηρεσία προσέφεραν στον Κ. Μητσοτάκη αυτοί που σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να τσαλακώσουν τον Αλ. Τσίπρα με όχημα το σπίτι που νοικιάζει στα Λεγραινά, με ψέματα που κατέρρευσαν άμα τη εμφανίσει. Είναι αυτό που λέμε στα χωριά μας “ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη” ή, όπως δηκτικά συνόψισε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, “στο σπίτι του Βολταίρου δεν μιλάνε για σχοινί”. Σε τελική ανάλυση όμως, καλά κάνανε, για να ανακινηθεί επιτέλους αυτό το θέμα. Όλοι θυμόμαστε τον πανικό στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε το ασύμβατο πολιτικού και ιδιοκτήτη offshore.
Εκεί που σε ολόκληρον τον υπόλοιπο κόσμο, ιδίως δε στις χώρες που οι κυβερνώντες προβάλλουν ως πρότυπα, η οικονομική κατάσταση και τα περιουσιακά της πολιτικής ηγεσίας θεωρούνται απολύτως δημόσια και διαφανή θέματα και η διαπίστωση οποιασδήποτε σκιάς ήπαρασπονδίας οδηγεί τους πολιτικούς στο δικαστήριο, στο σπίτι τους ή και στη φυλακή, εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Ισραήλ, γίνονται κατ’ οίκον έρευνες σε πρωθυπουργούς και προέδρους εν ενεργεία. Εδώ τα οικονομικά και περιουσιακά των πολιτικών και των ευρύτερων σογιών τους θεωρούνται απολύτως ιδιωτική τους υπόθεση και η ενασχόληση με αυτά τα θέματα καταγγέλλεται ως πολιτική κατινιά. Φτάνουν μάλιστα να επιχειρηματολογούν και η μυθριδατισμένη κοινή γνώμη να αποδέχεται ως δικαιολόγηση του πλουτισμού των πολιτικών ακριβώς το γεγονός ότι είναι πολιτικοί. Σου λέει “μα είναι υπουργός και ο πατέρας του ήταν επίσης υπουργός, το ίδιο και ο παππούς του”, άρα δικαιολογείται το να έχει συγκεντρώσει μια αμύθητη περιουσία.
Τι είναι όμως αυτό πέραν μιας ομολογίας ότι η πολιτική είναι μέσο αθέμιτου πλουτισμού με κομπίνες, διαπλοκές και μίζες; Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ερωτήσεις είναι ενοχλητικά επίμονες, η συνήθης απάντηση είναι ότι “έκανε πλούσιο γάμο, πήρε μεγάλη προίκα”, στην ίδια ακριβώς συχνότητα με την οποία οι μαυραγορίτες και λοιπά καθάρματα της Κατοχής, που έπαιρναν τα σπίτια του κόσμου για μισό ντενεκέ λάδι ή τις εβραϊκές περιουσίες, είχαν κάνει περιουσίες επειδή “κέρδισαν το λαχείο”. Περιττό να παρατηρήσει κανείς ότι, στην ταλαίπωρη γωνιά του κόσμου που ζούμε, οι δύο κατηγορίες, δηλαδή οι μαυραγορίτες και τα διάφορα μετεμφυλιακά “τζάκια” της πολιτικής και επιχειρηματικής Δεξιάς τέμνονται εξ αίματος ή εξ αγχιστείας σε βαθμό προκλητικό.
Με αυτήν την έννοια, η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη Βουλή τροπολογία με την οποία οι πολιτικοί αλλά και οι άλλες κατηγορίες που υπόκεινται σε δήλωση πόθεν έσχες θα υποχρεούνται να περιγράφουν και την κίνηση της δανειακής τους κατάστασης είναι και σωστή και λογική. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι περιπτώσεις κορυφαίων της Ν.Δ., με πρώτον και καλύτερον τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό, που έχουν παρεξηγήσιμα χαλαρή σχέση με τα, συνήθως τεράστια, δάνειά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιο επιχείρημα οι τράπεζες κάνουν αβαβά τις οφειλές τους, την ίδια στιγμή που παίρνουν για πενταροδεκάρες τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
