Το πρώτο κύμα της πανδημίας χαρίστηκε στη χώρα μας. Βλέποντας την εκατόμβη στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία αρχικά, και μετά και τις άλλες χώρες, πρότυπα πολλές απ’ αυτές, να καταρρέουν υπό το βάρος της πανδημίας, η ελληνική κοινωνία σοκαρίστηκε, φοβήθηκε και εφάρμοσε με ευλάβεια το απόλυτο λοκντάουν που η επίσης φοβισμένη και σοκαρισμένη κυβέρνηση επέβαλε. Έτσι η Ελλάδα έβγαλε το πρώτο κύμα ασφαλής, αν και με τεράστιο οικονομικό κόστος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μάλιστα κεφαλαιοποίησε πολιτικά στο έπακρο τη θετική συγκυρία από κάθε άποψη.
Έβλεπαν λοιπόν οι Έλληνες πως κατέρρεαν τα νοσοκομεία χωρών με ισχυρά συστήματα Υγείας και ξέροντας τα προβλήματα των δικών μας νοσοκομείων καταλάβαιναν ότι πρέπει να μείνουν μέσα. Και αυτό συνέβη.
Έκτοτε, όπως θυμόμαστε, είχαμε κι άλλα κύματα πανδημίας και παρατηρήθηκε το εξής: Οι χώρες που χτυπήθηκαν στο πρώτο κύμα και αιφνιδιάστηκαν, έμαθαν και στα επόμενα κύματα τα πήγαν καλύτερα. Η Ελλάδα, που τη γλίτωσε, δεν έκανε καμία προετοιμασία, με αποτέλεσμα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδυνατώντας να αντιμετωπίσει την πανδημία επέβαλε και δεύτερο, πολύμηνο λοκντάουν με επίσης τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Κανονικά θα έπρεπε εναλλακτικά ή παράλληλα να έχει ενισχύσει τα νοσοκομεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα σχολεία. Αρνήθηκε πεισματικά. Προτίμησε να φτάσει η ύφεση στο 9% παρά να ενισχύσει τη βασική δημόσια υποδομή. Κι αυτό παρά το ότι η πανδημία απέδειξε πως απαιτεί ισχυρό κράτος πρόνοιας και παρά το γεγονός ότι η Ε.Ε. περιέργως το αντελήφθη και έδωσε χρήματα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προτίμησε να τα μοιράσει στους φίλους της και στα ΜΜΕ.
Το γεγονός όμως ότι ζούμε σε επανάληψη την περσινή τραγωδία σαν καρμπόν θα πρέπει να μας προβληματίσει. Ξεκινάει πάλι από τη Θεσσαλονίκη, ίδιες μέρες, ίδιες γιορτές, ίδιες προειδοποιήσεις, ίδιο τραγικό αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ελπίζοντας σε σωστό αποτέλεσμα. Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, η εικόνα που είχε και εξέπεμπε ο πρωθυπουργός ήταν ότι η πανδημία δεν είναι σε έξαρση και το ΕΣΥ δεν πιέζεται. Δεν είχαν δηλαδή ο ίδιος και το επιτελείο του καμία συναίσθηση της πραγματικότητας, λίγα εικοσιτετράωρα μόνο πριν τα ρεκόρ κρουσμάτων και τους νεκρούς σε ράντζα στα νοσοκομεία.
Αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Διότι είναι διαφορετικό να ξέρεις ότι ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν ενισχύουν το ΕΣΥ επειδή θέλουν να το δώσουν σε ιδιώτες και δεν ξοδεύει λεφτά για σχολεία και λεωφορεία γιατί θέλει να ’χει για φοροαπαλλαγές στους πλούσιους. Και τελείως διαφορετικό να ξέρεις, να διαπιστώνεις ότι, εκτός όλων των άλλων, δεν έχουν καν επαφή με την πραγματικότητα και δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. Στην πρώτη περίπτωση, διατηρείς την ελπίδα ότι μπροστά στην καταστροφή μπορεί να παραμερίσουν για λίγο την ατζέντα τους και να κάνουν μερικά πράγματα. Στη δεύτερη περίπτωση, κάνεις απλά το σταυρό σου, περιμένεις και ελπίζεις.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
