Κάθε νέα κυβέρνηση τοποθετεί σε κρίσιμες και νευραλγικές ή στρατηγικής σημασίας θέσεις του δημόσιου τομέα άτομα της επιλογής της. Κι αυτό είναι φυσιολογικό με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν φερ’ ειπείν οι θέσεις προσωπικής εμπιστοσύνης. Είναι δηλαδή κατανοητό ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός κ.λπ. να στελεχώνουν το ιδιαίτερο γραφείο τους με άτομα της προσωπικής τους εμπιστοσύνης. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν υπουργό διότι επέλεξε ως γραμματέα άτομο με το οποίο συνδέεται με σχέση προσωπικής εμπιστοσύνης. Εκεί που η ευθύνη έχει χαρακτήρα ατομικό, υπάρχει λογικά αυτή η ευχέρεια.
Θα ήταν παράλογο να διατηρήσει ο Μητσοτάκης στο Μαξίμου το ιδιαίτερο γραφείο του Τσίπρα. Αυτές οι θέσεις προσωπικής εμπιστοσύνης είναι θέσεις μετακλητών υπαλλήλων και η κυβέρνηση της Ν.Δ. έκανε πλήρη χρήση έως και κατάχρηση των προβλεπομένων. Από ’κεί και πέρα, ο καθένας κρίνεται για τις επιλογές του.
Για το αν χρησιμοποιεί μέλη της οικογένειάς του και ακόμα περισσότερο για το αν ο βίος και η πολιτεία τους είναι συμβατά με το αξίωμα που έχουν κληθεί να υποστηρίξουν. Αν έχεις υπάρξει δικηγόρος ανθρώπων που έχουν καταδικαστεί ότι έφαγαν 250 εκατ. από το Δημόσιο και για ηθική αυτουργία σε δολοφονία, ακόμα κι αν είσαι ανιψιός του πρωθυπουργού, δεν περιποιεί τιμή στον πρωθυπουργό το να είσαι επικεφαλής του γραφείου του. Ίσα – ίσα, μπορεί οποιοσδήποτε να τον κατηγορήσει για διαπλοκή.
Εκτός από τις θέσεις προσωπικής εμπιστοσύνης, υπάρχουν και οι θέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης. Κάθε νέα κυβέρνηση τοποθετεί σε τέτοιες θέσεις ανθρώπους ενταγμένους και διατεθειμένους να υπηρετήσουν το πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης. Μοιραία αυτοί οι άνθρωποι -επί της ουσίας μετακλητοί- προέρχονται από το κυβερνών κόμμα και είναι στελέχη του ή φίλοι του.
Κανείς δεν θα κατηγορήσει τη Ν.Δ. ότι τοποθέτησε επικεφαλής ενός δημόσιου φορέα ένα στέλεχός της. Με τη διαφορά ότι θα πρέπει να τεκμαίρεται ή να προκύπτει κάποια σχέση του τοποθετούμενου με το αντικείμενο που του ανατίθεται. Η καταγγελία Μαρκογιαννάκη ότι ο Κ. Μητσοτάκης τού είπε να διαλέξει όποιον δημόσιο οργανισμό ή ανεξάρτητη αρχή, αρκεί να μην είναι υποψήφιος, είναι ακριβώς το παράδειγμα προς αποφυγή στις θέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης.
Τέλος, υπάρχουν οι θέσεις διαχειριστικής εμπιστοσύνης, που δεν συνδέονται αναγκαστικά με το πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης, όπως είναι το παράδειγμα των διοικήσεων των νοσοκομείων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρωτεύον κριτήριο είναι η συνάφεια και η τεκμαρτή καταλληλότητα για την προς πλήρωση θέση.
Οι επιλογές της κυβέρνησης γι’ αυτές τις θέσεις έδειξε ότι κυριαρχεί η αντίληψη της πελατειακότητας, του παραγοντισμού τύπου Γκρούεζα και του κράτους – λάφυρο. Είχε κανείς αμφιβολία ότι έτσι θα πορευόταν η Ν.Δ. ως κυβέρνηση; Οι ελάχιστοι που έτρεφαν αυταπάτες «αξιοκρατίας» και μη κομματικών διορισμών, απλώς φαίνεται πως δεν είναι από ’δω και δεν ξέρουν τι θα πει Δεξιά και τι θα πει οικογένεια Μητσοτάκη.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
