Την επόμενη μέρα των εκλογών, ο Φρίντριχ Μερτς έσπευσε να δηλώσει ότι, όταν θα σχηματισθεί η νέα γερμανική κυβέρνηση, η πρώτη της πρωτοβουλία θα είναι η ενεργοποίηση του Γαλλογερμανικού Αξονα για τη συνολική αντιμετώπιση της πρόκλησης Τραμπ.
Οσοι είχαν σπεύσει την άνοιξη του 2020 με αφορμή την πρωτοβουλία Μέρκελ – Μακρόν για την ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης να πανηγυρίσουν για στρατηγική στροφή της Γερμανίας στην Ε.Ε διαψεύδονται σήμερα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια.
Χωρίς χαλάρωση του «Φρένου Χρέους» δεν είναι δυνατή όχι μόνον η αύξηση των αμυντικών δαπανών αλλά ούτε καν μια πολιτική αναθέρμανσης της ζήτησης με στόχο την έξοδο από την ύφεση.
Το κλίμα στο Βερολίνο πριν ενσκήψει η καταιγίδα Τραμπ ήταν η επίσπευση της επιστροφής στη δημοσιονομική κανονικότητα, καθώς το Ταμείο Ανάκαμψης ήταν μέτρο ειδικού σκοπού και ορισμένου χρόνου.
Τον περασμένο Νοέμβριο, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας απεφάνθη ότι η διάθεση αχρησιμοποίητων κονδυλίων από το πρόγραμμα αντιμετώπισης του COVID 19 σε άλλο κωδικό δαπανών είναι παράνομη.
Τα παραπάνω νομιμοποιούν τη διαπίστωση ότι η γερμανική αντίληψη περί της δημοσιονομικής ευταξίας έχει στοιχεία παγανιστικής θρησκευτικότητας.
Τον Οκτώβριο του 2017, ο Σόιμπλε εξελέγη πρόεδρος της Βουλής και αποχώρησε από το υπουργείο Οικονομικών μετά από μια αποχαιρετιστήρια δεξίωση που οργάνωσαν οι συνεργάτες του. Στο τέλος στην αυλή του ιστορικού κτιρίου που χτίστηκε για να ξεχάσει το υπουργείο Αεροπορίας και τον Γκέριγκ οι συνεργάτες του Σόιμπλε που φορούσαν όλοι μαύρα κοστούμια σχημάτισαν ένα τεράστιο μαύρο μηδέν.
«Μαύρο μηδέν» ήταν η κωδική ονομασία που είχε δώσει ο αποχωρών υπουργός στον στόχο των μηδενικών ελλειμμάτων !
Αν τελικά ο Μέρτς βραχυκυκλώσει την μεταρρύθμιση του «Φρένου Χρέους» τότε θα παραστούμε μάρτυρες μιας ακόμη αυτοκαταστροφικής επιλογής του Βερολίνου σε μια κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι η κοινή γνώμη της Γερμανίας είναι ακόμη τραυματισμένη από τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό στις αρχές της δεκαετίας του 1920.
Οταν ρυθμίστηκαν οι πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλε η Γερμανία κυρίως στην Γαλλία ο πληθωρισμός επέστρεψε στα φυσιολογικά του επίπεδα. Η πραγματική καταστροφή ήταν η αποπληθωριστική πολιτική του Καγκελαρίου Μπρίνιγκ η οποία όχι μόνον δεν θωράκισε την χώρα από τις παρενέργειες της Κρίσης του 1929 αλλά την εγκλώβισε σε μια σκληρή ύφεση με τις γνωστές τραγικές συνέπειες για την Δημοκρατία της Βαιμάρης.
