Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μπήκε αιφνιδιαστικά στην πολιτική στις αρχές του 1994, για να καλύψει το κενό που δημιούργησε στην Κεντροδεξιά της Ιταλίας η κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατίας, που κυβέρνησε τη χώρα σχεδόν για μισό αιώνα ως φράγμα απέναντι στο ισχυρότερο ΚΚ της Δυτικής Ευρώπης.
Ειρωνεία της Ιστορίας, ο Μπερλουσκόνι -ήδη από το 1994 ήταν επιτομή της διαπλοκής- μπήκε στην πολιτική χάρη στην επιχείρηση «καθαρά χέρια» του δικαστή Ντι Πιέτρο, που αποδεκάτισε την ηγεσία της Χριστιανοδημοκρατίας.
Δεν πρόκειται για έναν επιχειρηματία που ανακάλυψε ξαφνικά τη γοητεία της πολιτικής.
Ο «Καβαλιέρε» στηρίχθηκε από τον μαύρο ταμία του Βατικανού Σιντόνα αλλά και από τον Τζέλι, επικεφαλής της Παραμασονικής Στοάς Ρ-2.
Η χώρα ήταν από καιρό έτοιμη για μια ανασύνθεση της πολιτικής σκηνής, καθώς, εκτός από την κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατίας, το ΙΚΚ, στην προσπάθειά του να γίνει Σοσιαλδημοκρατικό, έχασε την ταυτότητά του.
Η ημέρα της ορκωμοσίας της πρώτης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι θα μείνει στην Ιστορία ως το τέλος της μεταπολεμικής Ιταλίας.
Κυβερνητικοί εταίροι της Φόρτσα Ιτάλια ήταν η αποσχιστική – ρατσιστική Λέγκα του Βορρά του Μπόσι αλλά και η «μεταφασιστική» Εθνική Συμμαχία του Φίνι.
Ολα τα παραπάνω ήταν η πρόσοψη, η επίφαση ανατροπής, καθώς η Ιταλία, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, κατέγραφε την αδυναμία προσαρμογής της στο ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο που συμφωνήθηκε στο Μάαστριχτ.
Ο Μπερλουσκόνι και οι Πρόντι, Ντ’ Αλέμα, Ρέντζι διέφεραν στη ρητορική, αλλά επί της ουσίας δεν μπορούσαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια του λαού για τη συνεχή υποβάθμιση του εισοδήματός του και της κοινωνικής πρόνοιας, δύο κεκτημένα που αποδείχθηκαν ασύμβατα με την πολιτική μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας.
Ο Μπερλουσκόνι και το καρναβαλικό μιντιακό του στίγμα είχαν προαναγγελθεί από την απαξίωση της πολιτικής, όταν το Ριζοσπαστικό Κόμμα εξέλεγε βουλευτή την πορνοστάρ Τσιτσιολίνα, ένα φαινόμενο που αναβίωσε αργότερα σε άλλη μορφή, με τα Πέντε Αστέρια του Γκρίλο.
Με δεδομένη την αδυναμία χαλάρωσης του Συμφώνου Σταθερότητας, η απαξίωση του Μπερλουσκόνι ως λαϊκιστή πρόβαλε ως αυθαίρετη, καθώς οι αδιαμφισβήτητοι ευρωπαϊστές Μόντι και Ντράγκι δεν είχαν να προτείνουν μια εναλλακτική ευρωπαϊκή στρατηγική για τη Ρώμη.
Με άλλα λόγια, πολύ γρήγορα αν ο Μπερλουσκόνι πρόβαλλε ως εκτός πολιτικής ορθότητας και αισθητικής, οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν είχαν μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της εξουσίας.
Γιατί άραγε ο Ρέντζι, που υποσχόταν στο Βερολίνο σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή και στο εσωτερικό της χώρας επεκτατική γραμμή πλεύσης, ήταν πιο σοβαρός από τον καβαλιέρε;
Γιώργος Καπόπουλος
