Στην Αριστερά, τουλάχιστον τα κομμάτια της που διαθέτουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, επικρατεί ένα χάος: πολλά κόμματα, πολλές διαφορετικές προτάσεις και προσεγγίσεις, αντίστοιχα πολλές φιλοδοξίες για πολιτικές καριέρες, αναμονή για Μεσσίες, αδυναμία ουσιαστικών συνεργασιών, μεγαλύτερη αδυναμία για μια πειστική εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα συγκινήσει πολιτικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και θα αποτελέσει διέξοδο στα αδιέξοδα που έχουν σωρευτεί στη χώρα και τον κόσμο.
Το πρόβλημα για την Αριστερά, αλλά και κατ’ επέκταση για την χώρα, είναι ακόμα μεγαλύτερο αν σκεφτεί κάποιος ότι σήμερα απέναντι της δεν έχει τον Μητσοτάκη που έπαιρνε 40,56%, είχε την απόλυτη στήριξη των ισχυρών ιδιοκτητών των ΜΜΕ και κυβερνούσε με πολιτικό κυνισμό και αμοραλισμό έχοντας τον αέρα του ισχυρού. Έχει μια Νέα Δημοκρατία που αγκομαχάει να σταθεί σε ένα ποσοστό γύρω στο 25%, συνεχώς φθείρεται με την αποκάλυψη σκανδάλων, έχει κάποιους μεγάλους μιντιάρχες οι οποίοι για δικούς του ιδιοτελείς λόγους βρίσκονται απέναντι της και μια κοινωνία που βιώνει ασφυκτικά προβλήματα.
Οι αιτίες για τις οποίες η Αριστερά βρίσκεται σε αυτή την θεαματικά δύσκολη και εξαιρετικά αμήχανη κατάσταση είναι πολλές και διαφορετικές, αρκετές έχουν επισημανθεί καιρό τώρα και σε μεγάλο βαθμό αποδίδονται σε όσα συνέβησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο τα χρόνια διακυβέρνησης αλλά κυρίως με αυτά που ακολούθησαν την εκλογική ήττα του 2019. Τότε που παρατηρήθηκε το πρωτόγνωρο φαινόμενο αντί να φθείρεται η κυβέρνηση αυτό να συμβαίνει στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Τα χρόνια αυτά ήταν σε μεγάλο βαθμό καθοριστικά, όπως αποδείχτηκε και όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος που αποτυπώνεται σήμερα. Οι ευθύνες ανήκουν σε πολλούς και κυρίως σε όσους διαχειρίστηκαν από θέσεις ευθύνης τις τύχες της συγκεκριμένης Αριστεράς. Συχνά αυτοί οι διαχειριστές της κομματικής εξουσίας (που σίγουρα δεν περιορίζονται στον Αλέξη Τσίπρα) ποτέ δεν εξήγησαν γιατί αριθμητικά σεβαστός κόσμος της Αριστεράς πριν περίπου δυο χρόνια πρόκρινε ως λύση έναν ανερμάτιστο πολιτικά και άγνωστο άνθρωπο με αμφισβητούμενο (sic) και σίγουρα δεξιό παρελθόν για ηγέτη της.
Αν κάποιος προσπαθήσει να ερμηνεύσει όλα όσα συμβαίνουν θα πρέπει να μην αρκεστεί να ακολουθήσει την τακτική αυτών που περιορίζουν τις αιτίες στην γενικότερη κρίση που περνάει η Αριστερά στην Ευρώπη και διεθνώς, στη συγκυρία που θέλει τα ακροδεξιά κόμματα να εισπράττουν την κοινωνική δυσαρέσκεια, κ.ο.κ.
Πρέπει να εξηγηθεί γιατί ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων διαμόρφωσε συγκεκριμένη άποψη για το τι σημαίνει Αριστερά, ποιες προσλαμβάνουσες έχει για αυτήν, πως αντιλαμβάνεται τον αξιακό της κώδικα. Σίγουρα, το μεγάλο μέρος της ευθύνης το έχουν αυτοί που έδωσαν το συγκεκριμένο περιεχόμενο στην κυβερνώσα Αριστερά. Οι τελευταίοι που ευθύνονται είναι οι ψηφοφόροι.
