Macro

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ, ΕΝΟΧΟΙ, ΕΝΟΧΟΙ…»

Θέλετε λίγα μακάβρια μαθηματικά; Αυτό που συνέβη στην Πύλο, ισούται σε ζωές με 5 Τέμπη. Οι νεκροί δεν είναι λιγότεροι από 300, αφού όλοι αποκλείουν να σωθεί οποιασδήποτε άλλος από όσους βρίσκονταν στο πλοίο –και αυτοί που βρίσκονταν στο πλοίο υπολογίζονται σε 400 τουλάχιστον. Το τελικό νούμερο δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τους πνιγμένους δεν θα τους ψάξει ίσως κανείς. Οι δικοί τους μπορεί να έχουν πνιγεί δίπλα τους. Άλλοι δικοί τους μπορεί να έμειναν πίσω ή να έχουν φύγει από καιρό μπροστά, με γνώση ότι θα χάσουν για πάντα τα ίχνη κάποιων οικείων τους. Και το ελληνικό λιμενικό δεν θα το ψάξει και πολύ, να είστε βέβαιοι. Τους πνιγμένους θα τους φάνε τα ψάρια. Αυτό θα γίνει.

Το ξέρετε ότι θα τους φάνε τα ψάρια; Όχι; Ελάτε τώρα. Το ξέρετε ότι θα τους φάνε τα ψάρια. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν λέω ότι το θέλετε έτσι ακριβώς, δεν λέω ότι το ευχηθήκατε. Αλλά το ξέρετε ότι θα τους φάνε τα ψάρια. Το ξέρατε ήδη από καιρό. Όταν υπερασπιζόσασταν τον φράχτη του Έβρου, όταν σηκώνατε αδιάφορα τους ώμους για τα push-backs , αν δεν τα χειροκροτούσατε κιόλας, όταν αγανακτούσατε με την Ολλανδή δημοσιογράφο με την καπελαδούρα και ψιλογουστάρατε που την έβαλε η πρωθυπουργάρα μας στη θέση της, όταν σας αγανακτούσε μπορεί και οτιδήποτε εκτός από τη μοίρα των προσφύγων, όταν εξαπολύατε επιθέσεις στο κίνημα αλληλεγγύης και λέγατε πως τα παίρνει από τον Σόρος, όταν γκρινιάζατε ότι η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να μιλάει για αυτούς γιατί θα χάσει, το ξέρατε ότι στο τέλος θα τους φάνε τα ψάρια. Δεν το ονειρευόσασταν –ούτε τώρα θα το δείτε σε εφιάλτη-, αλλά δεν νομίσατε ποτέ βέβαια ότι θα κάτσουν πίσω και θα σας κοιτάζουν να χτίζετε φράχτες. Ξέρατε ότι τους κάνετε το ταξίδι πιο επικίνδυνο, πιο μακρινό, πιο ανασφαλές και ότι κάποιους από αυτούς θα τους φάνε τα ψάρια. Τακτοποιήσατε τη σκέψη πολύ πίσω στο μυαλό σας, δεν πρόκειται να κάνετε δα και ψυχοθεραπεία για να την ανακαλέσετε. Αλλά το ξέρετε.
Δεν είστε δα και οι πρώτοι. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Σιλεσίας, εκεί όπου βρισκόταν το Άουσβιτς, ακόμα και αυτοί που ζούσαν στην κωμόπολη Μπρζεζίνκα, 800 μέτρα από το στρατόπεδο Άουσβιτς –Μπίρκεναου, όπου θανατώθηκαν 1.000.000 άνθρωποι, βεβαίωναν ότι δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε δίπλα τους, ότι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν από πού προέρχεται ο καπνός του φουγάρου στο στρατόπεδο. Αλλά το ξέρουμε όλοι ότι ξέρανε, έτσι δεν είναι;
Οι αντιφασίστες του Λευκού Ρόδου, της βαυαρικής οργάνωσης που αντιστάθηκε στο τέρας του ναζισμού όταν βρισκόταν σε οργασμό, και που τα μέλη της συνελήφθησαν και αποκεφαλίστηκαν όλα από τους Ναζί, το ήξεραν ήδη από τότε. Έγραφαν το καλοκαίρι του 1942:
«[…] Άραγε αυτό είναι ένα σημάδι ότι οι Γερμανοί έχουν εκπέσει στα πιο πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, ότι καμιά χορδή ευαισθησίας δεν πάλλεται έξαλλη στη θέα τέτοιων πράξεων, ότι έχουν βυθιστεί σε έναν ολέθριο ύπνο από τον οποίον δεν υπάρχει καμία επιστροφή, ποτέ των ποτών; Έτσι φαίνεται και έτσι θα είναι πράγματι, αν ο Γερμανός δεν ξυπνήσει επιτέλους από αυτόν τον λήθαργο, αν δεν διαμαρτυρηθεί, με όποιον τρόπο του απομένει, αν δεν νιώσει οίκτο για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Και όχι, ο οίκτος δεν είναι αρκετός, χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο: Ο Γερμανός πρέπει να νιώσει συνένοχος».
Πόσο μακριά είμαστε στην Ελλάδα από τα «εκατοντάδες χιλιάδες θύματα»; Πόσα Φαρμακονήσια, πόσες Πύλους, πόσα Αιγαία ακόμα αντέχει η ησυχία μας, που είναι η ησυχία των αυτοπτών μαρτύρων που μένουν σιωπηλοί και καλύπτουν τον θύτη;
«Είμαστε όλοι ένοχοι, ένοχοι, ένοχοι», έγραφαν οι φοιτητές του Λευκού Ρόδου. Χιλιάδες παιδιά, γυναίκες, άνδρες, τα τελευταία χρόνια, νεκροί, ακρωτηριασμένοι, ορφανεμένοι για πάντα σακατεμένοι ψυχολογικά, στον Έβρο, στο Αιγαίο, στα νησιά. Εμείς το αφήσαμε. Το ξέρετε.

Ας κάνουμε κάτι για αυτό. Αύριο Πέμπτη, στις 7 μμ. διαδηλώνουμε από τα Προπύλαια ενάντια στην πολιτική του ελληνικού κράτους που δολοφονεί πρόσφυγες. Να κατέβουμε. Κάποια παιδιά δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Θα μείνουν για πάντα παιδικά απολιθώματα στον πάτο της θάλασσας. Πώς αλλιώς θα βρούμε δύναμη να μεγαλώσουμε χωρίς ντροπή τα δικά μας παιδιά, αν δεν δώσουμε ό,τι έχουμε για να μην πνιγούν άλλα;

Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Ανάρτησή του στο Facebook