Η Γάζα έχει έκταση 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό (πριν τον πόλεμο) που υπερέβαινε τα 2.300.000 άτομα. Η Άνδρος έχει έκταση 381 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περίπου 9.000 κατοίκους. Τους πρώτους 3 μήνες του πολέμου υπολογίζεται ότι το Ισραήλ είχε ρίξει 45.000 βόμβες στη Γάζα.
Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα σήμαινε να πέσουν 45.0000 βόμβες στην Άνδρο. Μπορούμε όμως εύκολα να αντιληφθούμε ότι μια τέτοιας έκτασης στρατιωτική επιχείρηση σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους αμάχους. Για την ακρίβεια τους στοχοποιεί. Δεν είναι τυχαίο ότι το 70% των 34.000 νεκρών της Γάζας είναι γυναίκες και παιδιά.
Η Ράφα
Η Ράφα στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, έχει έκταση 64 τετραγωνικά χιλιόμετρα -περίπου το 1/6 της Άνδρου. Στη Ράφα που είχε θεωρηθεί ασφαλές καταφύγιο, έχουν συρρεύσει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από άλλες περιοχές της Γάζας. Η UNICEF αναφέρει ότι στη Ράφα βρίσκονται αυτή τη στιγμή 600.000 παιδιά. Τώρα το Ισραήλ ζητάει από τους αμάχους εγκαταλείψουν τη Ράφα γιατί θα ξεκινήσει και σε αυτό το σημείο της Γάζας στρατιωτικές επιχειρήσεις -ήδη κατέλαβε το συνοριακό πέρασμα με την Αίγυπτο.
Πού ακριβώς όμως θα πάει όλος αυτός ο κόσμος; Θα επιστρέψει στην κεντρική και βόρεια Γάζα που έχουν ερειπωθεί από τους βομβαρδισμούς και τις μάχες; Την τραγική κατάσταση συνοψίζει η εκτελεστική διευθύντρια της UNICEF Catherine Russell, «Περισσότερες από 200 ημέρες πολέμου είχαν προκαλέσει αδιανόητη ζημιά στις ζωές των παιδιών. Η Ράφα είναι πλέον μια πόλη των παιδιών, που δεν έχουν πουθενά ασφαλές μέρος να πάνε στη Γάζα. Εάν ξεκινήσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας, όχι μόνο τα παιδιά θα κινδυνεύσουν από τη βία, αλλά και από το χάος και τον πανικό, και σε μια περίοδο όπου η σωματική και ψυχική τους κατάσταση είναι ήδη εξασθενημένη».
Δεν υπάρχει στρατιωτικός στόχος
Ωστόσο, οι ανθρωπιστικές συνέπειες των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν απασχολούν την ισραηλινή ηγεσία. Παρά τους κατά καιρούς ελιγμούς που κάνει, ο Νετανιάχου όλους αυτούς τους μήνες συνεχίζει αδιατάρακτα μια απάνθρωπη εκδικητική εκστρατεία που βάζει στο στόχαστρο το σύνολο του παλαιστινιακού λαού. Στο επίπεδο των διακηρύξεων ο στόχος του Ισραήλ είναι η εξόντωση της Χαμάς και η απελευθέρωση των ομήρων της 7 Οκτώβρη. Όμως μετά από 7 μήνες άγριων βομβαρδισμών, η Χαμάς εξακολουθεί να μάχεται και να ελέγχει τη Γάζα. Σε ό,τι δε αφορά τους ομήρους, ο μόνος τρόπος για να δοθεί τέλος στο δράμα τους, είναι να επέλθει συμφωνία με τη Χαμάς για την ανταλλαγή κρατουμένων.
Επίσης, στόχος δεν φαίνεται να είναι η επανακατάληψη της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό. Η διεθνής νομοθεσία προσδιορίζει σαφείς υποχρεώσεις για έναν στρατό κατοχής, με πρώτη και κύρια τη διασφάλιση της επιβίωσης του άμαχου πληθυσμού της κατεχόμενης περιοχής. Αυτές τις υποχρεώσεις ουδόλως είναι διατεθειμένο το Ισραήλ να τις αναλάβει.
Ο Νετανιάχου
Τι θέλει λοιπόν να κάνει ο Νετανιάχου; Πρώτον, φαίνεται ότι επιδιώκει να καταφέρει ένα τόσο συντριπτικό πλήγμα στους Παλαιστινίους που να κονιορτοποιήσει το ηθικό τους. Ας θυμηθούμε την αναφορά Νετανιάχου στην αρχή του πολέμου στους βιβλικούς Αμαληκίτες εναντίον των οποίων (υποτίθεται ότι) εξαπέλυσαν πόλεμο εξόντωσης οι αρχαίοι Εβραίοι. Βεβαίως από το 1948 το Ισραήλ επιδιώκει σταθερά το «τελειωτικό χτύπημα» στου Παλαιστίνιους το οποίο ποτέ δεν επιτυγχάνεται…
Ο δεύτερος στόχος του Νετανιάχου είναι η συνέχιση του πολέμου όσο περισσότερο γίνεται. Γιατί όσο συνεχίζεται ο πόλεμος, είναι πολύ δύσκολο να πέσει από την εξουσία. Σε μια συνθήκη ειρήνευσης, το πιο πιθανό σενάριο είναι ο Νετανιάχου όχι μόνο να χάσει την πρωθυπουργία, αλλά και να αντιμετωπίσει σοβαρές δικαστικές περιπέτειες.
H πίεση
Ο Νετανιάχου δεν είναι μόνος του όμως. Ενώ στο δημόσιο διάλογο συνεχίζεται το θέατρο με τις «ανησυχίες των ΗΠΑ για τους αμάχους» και τις «πιέσεις Μπάιντεν προς τον Νετανιάχου», στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ συνεχίζουν τη στρατιωτική υποστήριξη στο Ισραήλ με πολεμοφόδια και όπλα τελευταίας τεχνολογίας. Μέσα στον Απρίλιο εγκρίθηκε το τελευταίο πακέτο αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ, ύψους 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στη Γάζα είναι αμερικανικές οι βόμβες που πέφτουν… Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση που έτσι και αλλιώς έχει μικρής σημασίας ρόλο στη Μέση Ανατολή, συνεχίζει και αυτή να στηρίζει το Ισραήλ, ενώ οι αραβικές χώρες εδώ και χρόνια δεν κάνουν πολλή φασαρία για τους Παλαιστίνιους.
Υπάρχει όμως μια δύναμη που έχει κάνει απροσδόκητα την εμφάνισή της στο διεθνές προσκήνιο και μπορεί να αλλάξει το σκηνικό. Είναι το κίνημα της νεολαίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια που επεκτείνεται στην Ευρώπη. Πρόκειται για την πιο σημαντική δύναμη πολιτικής πίεσης προς τις δυτικές κυβερνήσεις για να αποτραπεί η εισβολή Νετανιάχου στην «πόλη των παιδιών» και να δοθεί τέλος στη σφαγή. Σε έναν κόσμο που βυθίζεται στον κυνισμό και τον αμοραλισμό, αυτό το κίνημα αλληλεγγύης της νεολαίας αποτελεί φάρο ηθικής κι ελπίδας.
Γιάννης Αλμπάνης
