Οι πτυχώσεις της ουσίας του (νέο ή μέτα) φασισμού, οι ενδογενείς του δυνάμεις είναι φθαρμένες, παλιακές και αντίθετες με τη σταθερή πορεία του κατακακερματισμού αυτού του κόσμου. Έτσι, η νοσταλγία κάνει πολιτικό θόρυβο. Έτσι, η εθνική ταυτότητα γίνεται το φόρεμα των φοβισμένων. Έτσι, η θρησκεία γίνεται σάβανο που μέσα του φαίνεται, διάφανα, ο νεκρός θεός της εποχής μας.
Ο νεοφασισμός όποιας κοπής θα αποχωρήσει με πάταγο από το προσκήνιο της ιστορίας, αφού κάνει το τελευταίο του σεργιάνι στο σώμα του πλανήτη. Το πόσο θα κρατήσει και πόσο αιματηρό θα είναι τούτο το πέρασμα θα είναι ανάλογο των αντιστάσεων όσο και των λύσεων των προβλημάτων αυτού του κόσμου που θα προταθούν από την αντίπαλη μεριά.
Όμως, ούτε αυτά φτάνουν ενάντια σε ξεφτίλες χιλτερίσκους. Ντουτέρτε, Μπολσονάρου, Ορμπάν, Σαλβίνι, Τράμπ, Πούτιν και άλλοι δεν είναι παρά οι απολύτως απαραίτητοι διάβολοι που υποδύονται τους σωτήρες των τρομαγμένων, αντικαθεστωτικά καθεστωτικοί, καθεστωτικά αντικαθεστωτικοί, επικίνδυνοι (για τους πολλούς) και ακίνδυνοι (για τον καπιταλισμό) μαζί. Συχνά, είναι η τιμωρία πολλών ενάντια στον κεντρώο (υποτιθέμενα ήπιο) νεοφιλευθερισμό των προηγούμενων χρόνων. Συχνά, είναι η τιμωρία ενάντια στην πνιγηρή κεντρώας πολιτικής κατεύθυνσης μηντιαρχία. Κάποτε απαντούν με πυγμή, υποτίθεται, στα αιτήματα ενάντια στη διαφθορά, στην εγκληματικότητα.
Η κατάρτηση τεχνοκρατικών σχεδίων που αν υλοποιηθούν θα αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων προς το καλύτερο δεν αρκεί, ακόμα κι αν οι ζωές των ανθρώπων αλλάξουν προς το καλύτερο. Η αντίσταση στο (νεο)φασισμό δεν αρκεί. Η αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό δεν αρκεί. Η εναντίωση στην κλιματική αλλαγή δεν αρκεί.
Οι άνθρωποι δεν απομουρλάθηκαν εντελώς από την ολοένα αυξανόμενη επικράτεια του εμπορεύματος. Γνωρίζουν ότι κάτι –κάτι που δεν έχει όνομα ακόμα- τους λείπει. Ωστόσο το ξέρουν όταν υπάρχουν στιγμές, σημεία που το βιώνουν: στην ένταση του έρωτα, στον πλούτο του ταξιδιού, στη μεστή γνώση, στον ενθουσιασμό των νέων, ζεστών γνωριμιών, στη συγκίνηση ή τη χαρά που προκαλεί το συγκεκριμένο τραγούδι, στη γοητευτική κινησιολογία του χορευτή που κοιτάζουν, στο χάδι της γάτας.
Ζητούν να ζήσουν ζωές ζωντανές, ενθουσιώδεις και ασφαλείς ταυτόχρονα, που να καλύπτουν τις ανάγκες τους αλλά και να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους. Λαχταρούν να αποδράσουν από τις υπαγωγές, τις αφαιρέσεις. Ποθούν να πλοηγούν στο πέλαγος της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της αγάπης, του απρόσμενου. Όποιος πιστεύει ότι αυτά δεν αφορούν την πολιτική τότε δε χρειάζεται να κάνει πολιτική ή να μιλάει γι’αυτήν. «Πραγματικά πολιτικό είναι αυτό που αναβλύζει από τη ζωή».
Αν δε δημιουργήσουμε συναντήσεις που να επικοινωνούν αυτά, αμφισβητώντας αυτά που τώρα γελοιωδώς φαίνονται ουσιαστικά, τότε τα βαμπίρ του φασισμού θα μας ταλανίσουν για πολύ καιρό. Να δράσουμε τώρα και τώρα και τώρα χωρίς χαλινάρια που στοιχειώνουν τις φαντασίες, όπως μας αρέσει κι όπως δε ξέρουμε ακόμα για την πραγμάτωση ενός αισθαντικού, αυθεντικού, ποιητικού κόσμου των πολλαπλών μας αντιφάσεων.
