Αν δεν ήταν τόσο χαρακτηριστικό το τοπίο των βαυαρικών Άλπεων, γύρω από το Παλάτι Έλμαου θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι βρισκόταν και πάλι στα Rocky Mountains… Ακόμα και ο γερμανικός Τύπος παρατήρησε ότι η θεματολογία της συνόδου κορυφής του G7 έμοιαζε να έχει οριστεί από το Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον. Το μόνο που έλειπε ήταν η τρύπα για τον (αμερικανό) υποβολέα, την ώρα που ο Όλαφ Σολτς έκανε τον απολογισμό της συνάντησης των επτά «ισχυρών» στην καταληκτική συνέντευξη Τύπου.
Η φρασεολογία και η θεματολογία έμοιαζε περισσότερο με «ορεκτικό» για την ψυχροπολεμικού πνεύματος σύνοδο του ΝΑΤΟ, που ακολούθησε αμέσως μετά στην Μαδρίτη και ελάχιστα με «σύναξη πλουσίων», που μαζεύτηκαν για να δώσουν απαντήσεις στις σύγχρονες κρίσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης με τον στασιμοπληθωρισμό, το εκτιναχθέν κόστος της ενέργειας, την επισιτιστική ανασφάλεια, τα κενά στις εφοδιαστικές αλυσίδες και την απειλή επιστροφής της πανδημίας.
Όλοι έχουν μπελάδες στο σπίτι τους
Η προσπάθεια του γερμανού καγκελαρίου να αποδείξει ότι δεν είναι «διστακτικός», όπως αφειδώς τον αποκάλεσε τους τελευταίους μήνες ο αγγλοσαξωνικός Τύπος ήταν εμφανής, όπως και η αδυναμία του να πείσει ότι έχει συγκεκριμένες λύσεις για τα προβλήματα της «εποχής». Αλλά αυτό ήταν ένα συνολικότερο πρόβλημα εφτά κουρασμένων στην πλειοψηφία τους πολιτικών, εξαιτίας των προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως στις χώρες τους. Οι τρικλοποδιές του ανώτατου δικαστηρίου στον Τζο Μπάιντεν, η χαμένη πλειοψηφία του Εμανουέλ Μακρόν στη βουλή, η εσωτερική αμφισβήτηση και το κύμα απεργιών που αντιμετωπίζει ο Μπόρις Τζόνσον, οι τριγμοί στην ετερόκλητη συμμαχία κομμάτων της κυβέρνησης του Μάριο Ντράγκι και τα «σκάνδαλα» του Τζάστιν Τριντό είναι μερικοί μόνο από τους πονοκεφάλους, που προφανώς δε μπορούσαν να ξεχαστούν ακόμα και στο γαλήνιο αλπικό περιβάλλον.
Η ολοκληρωτική υποστήριξη της Ουκρανίας στα λόγια και οι απειλές απέναντι στην Ρωσία ήταν το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης. Ωστόσο, πίσω από τους χαριεντισμούς και τις ειρωνείες για τις παλιότερες «γυμνόστηθες» φωτογραφίες του Βλαντίμιρ Πούτιν, ήταν προφανείς οι διαφορές αντιλήψεων, αλλά και η υποβόσκουσα ελπίδα για τερματισμό του πολέμου, που έχει τελικά πληγώσει με τις κυρώσεις περισσότερο τις οικονομίες των «τιμωρών» κυρίως από την Ευρώπη, παρά την «τιμωρημένη» Ρωσία.
Σε κάτι τέτοιο φάνηκε να ελπίζει και ο ουκρανός πρόεδρος, που συνδέθηκε με τη Βαυαρία μέσω τηλεδιάσκεψης, όταν έκανε λόγο για την επιθυμία του να τελειώσει ο πόλεμος πριν το χειμώνα, χωρίς να επαναλάβει φιλόδοξες εκτιμήσεις για ανακατάληψη των εδαφών, που έχουν χαθεί στο πολεμικό πεδίο.
Η Δύση φοβάται τη μοναξιά
Οι ανακοινώσεις για εμπάργκο στο ρωσικό χρυσό ή για πλαφόν στις τιμές του ρωσικού πετρελαίου κατέληξαν να μοιάζουν λίγο… ξεδοντιασμένες, ενώ η αναφορά του Όλαφ Σολτς στην ανάγκη «να μην πέσουμε στην παγίδα του Πούτιν ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο κόσμος χωρίζεται μεταξύ της Δύσης και όλων των άλλων» δείχνει μια βάσιμη ανησυχία. Μια σειρά από χώρες δεν ακολουθούν τη γραμμή Ουάσιγκτον-Βρυξελλών και για αυτό στο Έλμαου κλήθηκαν και κάποια μη μέλη της ομάδας, όπως η Ινδία, η Αργεντινή, η Ινδονησία, η Σενεγάλη και η Νότια Αφρική, προκειμένου να υποστούν το ανάλογο διπλωματικό μασάζ. Πάντως, η Ινδονησία, που προΐσταται φέτος του G20 αρνείται πεισματικά να υποκύψει στις εκκλήσεις για «μη πρόσκληση» στον Πούτιν στη σύνοδο του Νοεμβρίου στο Μπαλί. Ο ίδιος ο ρώσος πρόεδρος ανακοίνωσε αυτές τις ημέρες ότι προτίθεται να είναι φυσικώς παρών εκεί.
Το μυαλό τους στην Κίνα
Οι χώρες του G7 δεσμεύτηκαν επίσης να προβούν σε επενδύσεις σε υποδομές σε τρίτες χώρες, ύψους 600 δισ. ως μια απάντηση στο ήδη τρέχον πρόγραμμα του Πεκίνου για το «Νέο Δρόμο του Μεταξιού», ενώ ο Τζο Μπάιντεν υποσχέθηκε ότι θα συνομιλήσει συντόμως με τον ηγέτη της Κίνας Σι Τζινπινγκ, λέγοντας ότι ο ανταγωνισμός δεν «σημαίνει και αντιπαράθεση». Δυο ημέρες μετά, το ΝΑΤΟ ανέβαζε τους τόνους απέναντι στην Κίνα, κατατάσσοντάς την μεταξύ των χωρών «που αμφισβητούν τα συμφέροντα, την ασφάλεια και τις αξίες μας και επιδιώκουν να υπονομεύσουν τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες».
Ήταν μάλλον μια αμήχανη σύνοδος χαμηλών προσδοκιών και πενιχρών αποτελεσμάτων. Υποτονικές και οι συγκεντρώσεις των εκπροσώπων του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, που δεν κατάφερε να κινητοποιήσει στην συγκέντρωση στο Μόναχο περισσότερους από 7.000 διαδηλωτές. Πριν από επτά χρόνια στην αντίστοιχη σύνοδο, πάλι στο Έλμαου οι συγκεντρωμένοι ήταν περίπου εξαπλάσιοι. Αυτό κάτι λέει και για την «ακτινοβολία» του G7, αλλά και για την κατάσταση των «κινημάτων», μετά από δυόμιση χρόνια πανδημίας και τέσσερις μήνες πολέμου στην Ουκρανία.
Κώστας Αργυρός
