Η νομιμότητα. Μια έννοια που θα ‘πρεπε να κρύβει ένα πρόσημο θετικό. Ο συμβιβασμός των μελών μιας κοινωνίας με τις συλλογικές της ανάγκες, που γίνονται λέξεις, παράγραφοι και άρθρα και ψηφίζονται από τους εκπροσώπους της. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να συνυπάρξουν όλοι αρμονικά αν δεν ρυθμίζονται οι σχέσεις, αν δεν ζυγίζονται τα θέλω κι αν δε γινούν παραχωρήσεις;
Κι η αστυνόμευση. Η δύναμη που φροντίζει για την τήρηση της νομιμότητας. Προφανώς, αν κάποιος αγνοεί την κοινή βούληση, θα πρέπει να συμμορφώνεται. Είτε με το καλό, είτε με το στανιό.
Σωστά βαλμένες οι έννοιες στο μυαλό των Τηνιακών για τόσα χρόνια. Ώσπου φανήκαν οι πρώτοι «επενδυτές». Εκεί άρχισε το ψάξιμο. Μια κοινωνία σύσσωμη είπε όχι, μα φάνηκε πως οι εκπρόσωποι κωφεύουν και τα άρθρα, οι λέξεις κι οι παράγραφοι καμία σχέση δεν έχουν με τις συλλογικές ανάγκες. Οι νόμοι κόπηκαν και ράφτηκαν στα μέτρα τους. Τα δικαστήρια αποφάσιζαν υπέρ τους. Οι αστυνόμοι κι οι λιμενικοί γίναν σεκιουρητάδες τους.
Κι ο κόσμος; Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, πιάστηκε απ’ τα χέρια, έκανε αλυσίδες, βγήκε στο βουνό. Δυο χρόνια τώρα. Κι ήρθαν μηνύσεις κι αγωγές βροχή. Ήρθανε λίστες κατ’ εισαγγελική παραγγελία. Ήρθαν συλλήψεις. Ήρθε ο φόβος.
Κι οι άρχοντες; Κάποιοι ριχτήκαν στην αρχή μες στον αγώνα, πλάι στον κόσμο. Κάποιοι όχι. Σιγά σιγά όμως, κι οι πρώτοι γίναν δεύτεροι. Κι όλο υμνούσανε την ξένη νομιμότητα. Την νομιμότητα των ξένων. Γιατί όταν έφτανε η ώρα της δικής μας νομιμότητας, ξάφνου χανόταν οι φρουροί της. Δεν είχαν μέσα, δεν είχαν τρόπο. Κι ας ήταν το άλλο βράδυ 50 από δαύτους να αποκλείουν το λιμάνι. Κι ας ήταν δυο αμάξια όλη νύχτα στο βουνό να φυλάνε μην περάσουμε εμείς. Όταν για λίγο έφτανε η ώρα να ανασάνουμε, τότε εξαφανιζόταν.
Έτσι χρειάστηκε να γίνουμε εμείς φρουροί. Όχι της κάποιας νομιμότητας, μα του βουνού. Κι όλο το βράδυ, κι όλη μέρα, ήμαστε εκεί. Πότε πολλοί, πότε λίγοι, πότε μία μόνο ή ένας. Μα πάντα εκεί, για ώρες και για μέρες. Μέχρι το τέλος του αγώνα.
