Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία αναβαπτίστηκε σε δημοκρατικό καπιταλισμό, η έννοια των κοινωνικών τάξεων λειάνθηκε και επικαλύφθηκε από το λούστρο του νέου πατριωτισμού -με τον τελευταίο να επαφίεται κυρίως στη φιλάνθρωπο διάθεση των πλουσίων που θα καταθέσουν τον οβολό τους στο φιλόπτωχο ταμείο.
Τα δημόσια έργα παραχώρησαν ταπεινά τη θέση τους στις ΣΔΙΤ και η ανάπτυξη ή ανάταξη πασπαλίστηκε με καρυκεύματα της νεοφιλελεύθερης ατζέντας εφαρμοσμένων πολιτικών της ΕΕ (ολίγον πράσινη ανάπτυξη αναμειγμένη με υγιή επιχειρηματικότητα, ψηφιακή αναβάθμιση και μπαταρία).
Ο κλασικός φιλελευθερισμός -ήδη από τον Α. Σμιθ- αντιμετώπιζε εργαλειακά την ενσωμάτωση των φτωχών ως μέσο αποσόβησης αναταραχών και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Για τον Α. Τσίπρα, δεν χρειάζεται πολιτική ανοικτών συνόρων και η προσφορά θέσεων εργασίας στους ξένους υπαγορεύεται από τις ανάγκες επίλυσης του δημογραφικού ζητήματος και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν περίσσεψε μια λέξη για ανθρώπινα δικαιώματα και αλληλεγγύη, έστω για την περιφρούρηση της συνθήκης της Γενεύης την εποχή της αναβίωσης του ρατσισμού, των πολιτοφυλακών και της αντιμετώπισης των «άλλων» ως αναλώσιμων και περιττών που πολύ συχνά εξοντώνονται ατιμωρητί; Δεν περίσσεψε μια λέξη, λίγες μέρες μετά το ακροδεξιό νομοσχέδιο Πλεύρη, για αυτό το «δικαίωμα να έχουν δικαιώματα» οι βουβοί και αόρατοι της ιστορίας που ξερίζωσαν οι πόλεμοι και η φτώχεια;
Κάποιες άλλες λέξεις φοβήθηκαν και κρύφτηκαν πίσω από αοριστολογίες και μια τεχνοκρατική jargon. Περίμενα επί ματαίω τη λέξη δημόσια αγαθά και επαναφορά του δημοσίου χαρακτήρα όσων εξ αυτών άλωσε η ξέφρενη κούρσα των ιδιωτικοποιήσεων. Περίμενα μια κουβέντα για τα αναβαθμισμένα σε «πανεπιστήμια» παραπήγματα παραπαιδείας και ημιμάθειας που ιδρύθηκαν κατά παράβαση του συντάγματος.
Υπήρξε όμως μια λέξη που δεν χώρεσε στους άξονες της εθνικής μας ανάταξης και του νέου πατριωτισμού ίσως διότι κείται μακράν: Η Γάζα. Και έκανε μια άλλη λέξη να κρυφτεί από ντροπή: την Αριστερά.
Αριστεροί μαξιμαλισμοί και γκρίνια του πληκτρολογίου, θα μου πείτε, όταν η κοινωνία δεν αντέχει πλέον μια -πέραν πάσης αμφιβολίας- άθλια κυβέρνηση και η αντιπολίτευση είναι κατώτερη των περιστάσεων. Ανέξοδη μιζέρια, θα πείτε πάλι, που ανακόπτει την έλευση του Μεσσία και του χαρισματικού, ο οποίος θα συγκολλήσει τα κομμάτια και θρύψαλα του πάλαι ποτέ Σύριζα για τα οποία ο ίδιος άραγε δεν φέρει ουδεμία ευθύνη;
Η πολιτική δεν είναι όμως δημόσιες σχέσεις και καλλιστεία προσωπικοτήτων και «χαρισματικών». Τα πολιτικά προγράμματα -αξιόπιστα και αξιόμαχα- δεν συντάσσονται από τεχνοκρατικά κονκλάβια κεκλεισμένων των θυρών ούτε διαμορφώνονται μέσα από συμμαχίες με κέντρα εξουσίας. Παίρνουν σάρκα και οστά εν κινήσει, εν τω γίγνεσθαι, εντός της κοινωνίας και των τάξεων που θέλουν να εκπροσωπούν. Εάν πρυτάνευε αυτή η αντίληψη, ενδεχομένως να μην έλειπε στον Α. Τσίπρα «η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους». Βουλευτής του Σύριζα είναι ακόμη άλλωστε.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζητείται κατεπειγόντως Αριστερά με αιχμές και γωνίες που να εμπνέει, να κινητοποιεί και να ξαναγεννήσει την ελπίδα στους ζοφερούς καιρούς.
