Ετοιμάστηκαν στην εντέλεια από τις Γραμματείες των Πανεπιστημίων μετά από κοπιώδεις προσπάθειες και πολλές εργατοώρες οι κατάλογοι των διαγραφέντων και διαγραφεισών φοιτητών/ριών, σύμφωνα με όσα ορίζει ο νόμος 4957/2022, για να αναρτηθούν στις ιστοσελίδες των Τμημάτων. Για να κλείνουν σιγά-σιγά οι εκκρεμότητες του έτους που εντός ολίγου μας αποχαιρετά και να γίνει το θέλημα των «αρίστων» καταστροφέων της δημόσιας παιδείας να «ελαφρύνουν» οι κατάλογοι από όσους/ες υπερέβησαν το επιτρεπτό όριο σπουδών ως εάν πρόκειται για σκάρτη πραμάτεια ή βαρίδια που παρακωλύουν την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τριψήφιος ο αριθμός στο αρχείο. Τετρακόσιοι και κάτι αριθμοί Φοιτητικών Μητρώων που εντός ολίγου θα απαλλάξουν από την παρουσία τους τους καταλόγους και ας μην επιβάρυναν σε τίποτα τον προϋπολογισμό των Ιδρυμάτων.
Μια απλή γραφειοκρατική διεκπεραίωση η διαγραφή λες και δεν πρόκειται για ανθρώπους αλλά για αριθμούς μητρώων ή για άχρηστα αρχεία υπολογιστή που κάθε χρόνο σβήνουμε για εξοικονόμηση χώρου.
Άνοιξα το αρχείο και σκεφτόμουν το πρόσωπο πίσω από τον αριθμό. Τη βιογραφία πίσω από το βιογραφικό για την αγορά εργασίας τα περιθώρια της οποίας θα στενεύουν εφόσον τίτλος σπουδών δεν θα υπάρχει παρεκτός αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα φοίτησης στα ιδιωτικά παραμάγαζα. Προσπαθούσα να μαντέψω μικρές ιστορίες και διαδρομές βίων, ματαιώσεις, προσκόμματα, μικρές τραγωδίες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες ή απλώς αδιαφορία. Παιδιά της πολυκρίσης οι διαγραφέντες/είσες της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα καταδικασμένοι/ες στην ειρκτή της βιοτής: Σεζονίστας στα τουριστικά νησιά, παιδιά των μηδενικών συμβάσεων, ντελιβεράδες, σερβιτόροι, ένα πρεκαριάτο που αναμένει στωϊκά τον Γκοντό με ορίζοντα ζωής της επόμενη μέρα, λογοκριμένα όνειρα και μοναδική ελπίδα να βγει το ενοίκιο στην επικράτεια του ερμπιενμπί και να πληρωθεί ο λογαριασμός.
Κάποιοι από τους αριθμούς μητρώων που βλέπω στο αρχείο ήρθαν άραγε ποτέ και στα δικά μου μαθήματα; Έδωσαν εξετάσεις; Μήπως ήταν τα κουρασμένα μάτια και τα άδεια βλέμματα όταν άρχιζε η σεζόν; Ανακαλώ μικρές αφηγήσεις και αγωνιώδη ερωτήματα εντός και εκτός αιθούσης: «Θα μας ενημερώσετε έγκαιρά σε περίπτωση που δεν γίνει το μάθημα για να μην πάρουμε ρεπό;». Θυμάμαι τη στενάχωρη, άδεια αίθουσα στην εξεταστική του Ιουνίου και του Σεπτεμβρίου, τις βεβαιώσεις που υπέγραφα για τους εργοδότες ούτως ώστε να δικαιολογηθεί η απουσία από τη δουλειά, τις πολλές «συγγνώμες» μία ώρα πριν τελειώσει το μάθημα διότι «εργάζομαι στις τρεις και δεν μπορώ να αργήσω», τους περιποιημένους καφέδες που με σέρβιραν στα κερκυραϊκά καφέ, το σουβλάκι «σπέσιαλ για την καθηγήτριά μας» και τις ατέλειωτες ενοχές για τη δική μου γενιά, τα ανέμελα φοιτητικά χρόνια που «θέλαμε τον κόσμο και τον θέλαμε τώρα», τον άπλετο χρόνο για διάβασμα εκτός Πανεπιστημίου, την πολιτικοποίηση που έκανε την κάθε μέρα να κυοφορεί νόημα και προσδοκία, το παρόν να τελεί εν αναμονή του χρόνου μέλλοντα.
«Δολοφόνο γραφείου» αποκαλούσε η Άρεντ τον Άιχμαν, ο οποίος εκτελώντας με ζήλο το καθήκον που του είχε ανατεθεί και ακολουθώντας αναίμακτα τη γραφειοκρατική διαδικασία, με τηλέφωνα και φαξ από το γραφείο του διαπεραίωνε την «τελική λύση».
Ατυχής και ανιστόρητος ο παραλληλισμός. Δεν στέλνονται σε στρατόπεδα θανάτου όσοι/ες διαγράφονται από τα μητρώα, αλλά στην άβυσσο της ανεργίας και της επισφάλειας. Δεν αφαιρείται η βιολογική ζωή αλλά η δυνατότητα ενός αξιοβίωτου βίου, το ιερό και απαράγραπτο δικαίωμα της δημόσιας παιδείας καθώς και αυτό να ορίζουν όπως θέλουν τους ρυθμούς σπουδών τους εφόσον δεν επιβαρύνουν κατ’ ελάχιστον την πολιτεία.
Οι λίστες αναρτώνται κανονικά, το «θέμα είναι τώρα τι λες» ή τι πράττεις και η υπακοή στο νόμο του κράτους είναι καθήκον. Τι θα γινόταν αν όπως ο Μπαρτλμπυ του Μελβιλ, δηλώναμε σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα «θα προτιμούσα όχι»; Αν ασκούσαμε το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής σε έναν νόμο ανάξιο υπακοής εφόσον καταστρατηγεί θεμελιώδη δικαιώματα; Εάν ουδείς/μία υπάλληλος δεχόταν να συντάξει καταλόγους; «Όνειρο χειμερινής νυκτός» ή ρεμβασμοί φιλοσοφούντων στις διακοπές Χριστουγέννων.
Οι λίστες αναρτώνται, εντός ολίγου θα ξεκινήσει το εαρινό εξάμηνο και στις παραδόσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας του Διαφωτισμού που βλέπει τον χρόνο να βαίνει προς ένα «αίσιον τέλος» και το ανθρώπινο είδος να προοδεύει στο διηνεκές, δεν θα μπορώ να κοιτάξω τους/ις φοιτητές/ριες μου στα μάτια.
