Μεταξύ 1ης Νοέμβρη και 7ης Δεκέμβρη του 2023, είχαν συνολικά δημοσιοποιηθεί 67 ζωοκτονίες στην Ελλάδα – συμπεριλαμβανομένης κι αυτής του Όλιβερ.
Αδέσποτα που δεν φροντίζονται από κανέναν, αδέσποτα που φροντίζονται από ανθρώπους της γειτονιάς ή της περιοχής, δεσποζόμενα: Ακόμα και τώρα, στην Ελλάδα του (παρά λίγο) 2024, τα ζώα δεν είναι ασφαλή.
Δε θα αναφερθούμε εδώ (αν και πρέπει να συζητηθεί εκτενώς κάποια στιγμή) στους θανάτους αδέσποτων εντός των πόλεων. Αυτό αποτελεί από μόνο του ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα που πρέπει να λυθεί με τη συνεργασία της κεντρικής πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κι αυτό όχι για το «καλό» των πολιτών, αλλά ξεκάθαρα για το καλό των ζώων. Τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς δεν μπορούν να επιβιώσουν στην αστική ζούγκλα. Οι στειρώσεις, οι υιοθεσίες, η καταγραφή του πληθυσμού τους, τα κονδύλια για δημοτικά καταφύγια, για σύγχρονες δομές, για ενημέρωση, για προώθηση της φιλοζωίας, είναι απαραίτητα.
Πάμε στο προκείμενο: Πριν τον Όλιβερ ήταν η Λίζα. Η Λίζα στο Σχηματάρι Βοιωτίας, που όλοι αγαπούσαν και γνώριζαν. Η Λίζα, που δεν ήταν δεσποζόμενη, αλλά που τους εμπιστευόταν όλους και τους θεωρούσε «δικούς της ανθρώπους». Η Λίζα, που ήταν για επτά χρόνια η αγαπημένη της περιοχής. Η Λίζα, που πυροβολήθηκε με αεροβόλο στις 15 Φεβρουαρίου του 2020 από κάτοικο της περιοχής, ο οποίος συνελήφθη. Για να δικαιολογηθεί, μάλιστα, δήλωσε πως η σκυλίτσα «του είχε φάει τα πρόβατα» – κάτι το οποίο προφανώς δεν ίσχυε. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες και τα αλλεπάλληλα χειρουργεία στα οποία υπεβλήθη, δεν τα κατάφερε, υποκύπτοντας στα τραύματά της.
Πριν τη Λίζα ήταν η Αλίκη. Πριν ο Έκτορας, που μαχαιρώθηκε βάναυσα στη Νίκαια. Το μικρό γατάκι στη Θεσσαλονίκη. Η σκυλίτσα που πετάχτηκε από το μπαλκόνι. Και πριν και τώρα και αυτήν τη στιγμή που διαβάζετε το άρθρο και αύριο και την επόμενη εβδομάδα και τον επόμενο μήνα: Κακοποιήσεις ζώων.
Ζωοκτονίες. Βασανισμοί. Άλλα περιστατικά θα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, άλλα (δυστυχώς τα περισσότερα) όχι. Ζώα θα πνίγονται, θα πυροβολούνται, θα απαγχονίζονται, θα τσαλαπατούνται και εμείς είτε δεν θα έχουμε ιδέα, βουτηγμένοι σε μια επίπλαστη μακαριότητα είτε θα βλέπουμε το έγκλημα από κάμερες ασφαλείας αποτροπιασμένοι και ντροπιασμένοι. Και ανήμποροι.
Στην περίπτωση της ζωοκτονίας στην Αράχωβα –της δολοφονίας μετά από μια φρικτής κακοποίησης που προηγήθηκε– του Όλιβερ, η κοινωνία στέκεται αμήχανη. Αμήχανη μπροστά στην ανημποριά της να συνδράμει ώστε να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Τοπική ομερτά, η γνωστή νοοτροπία των κλειστών κοινωνιών, η άποψη ότι «ζώο είναι, τι να καταλάβει, δεν είναι κι άνθρωπος», ένα κράμα παλιάς, «βαθιάς Ελλάδας» άλλων εποχών κι αιώνων, που απλά τυχαίνει να ζει σε ένα όμορφο μέρος, από τον κοσμοπολιτισμό του οποίου ούτε έμαθε ούτε θέλησε να μάθει κάτι. Μια υπόθεση που ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά, με τα στοιχεία να διαψεύδονται, να αλληλοσυγκρούονται – αλλά με έναν κοινό παρονομαστή: Τον Όλιβερ νεκρό, έπειτα από φρικτό βασανισμό.
Τι γνωρίζουμε μέχρι στιγμής:
– Ο Όλιβερ βασανίστηκε σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 100 μέτρων από τον χώρο διαμονής του.
– Στο σώμα του δεν έφερε τραύματα από δαγκωματιές άλλων σκύλων (κάτι που καταρρίπτει τη θεωρία περί επίθεσης από αγέλη σκύλων).
– Σε βίντεο από κάμερες ασφαλείας ο Όλιβερ κυκλοφορεί κοντά σε άλλα σκυλιά της περιοχής χωρίς να υπάρχει η οποιαδήποτε ένδειξη επιθετικής διάθεσης / συμπεριφοράς από κάποια πλευρά.
– Υπάρχουν σημάδια κακοποίησης από αιχμηρό αντικείμενο.
– Η νεκροτομή του έδειξε εκτεταμένες εκχυμώσεις, υποδόρια τραύματα και κάταγμα πλευρού, που δεν θα μπορούσαν να προκληθούν από ζώα.
– Τα ίδια ευρήματα υποστηρίζονται, τόσο από την κτηνίατρο που τον εξέτασε αρχικά και κάλεσε την αστυνομία, ούσα σίγουρη πως πρόκειται για κακοποίηση, αλλά και από τον αρμόδιο επικεφαλής καθηγητή του εργαστηρίου της Κτηνιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Καρδίτσας.
Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξη πως θα βρεθεί ο ένοχος ή πως θα λάβει την ανάλογη ποινή.
Θα ήθελα –ιδανικά– ο Όλιβερ να είναι αυτήν τη στιγμή εδώ, ζωντανός, περήφανος, ζωηρός, δίπλα στην οικογένειά του. Θα ήθελα και η Λίζα από το Σχηματάρι να είναι εκεί, να κουνά την ουρά της ευτυχισμένη στους ανθρώπους του χωριού όπου έζησε. Θα ήθελα το γατάκι που ποδοπατήθηκε από τον άνδρα στη Θεσσαλονίκη, τώρα να είναι ένα απαλό σπιτόγατο, που τα βράδια κοιμάται πλάι στον άνθρωπό του γουργουρίζοντας.
Και σκέφτομαι πως, αδιαπραγμάτευτα, είναι σημαντική η αποκάλυψη της αλήθειας. Όπως και η απονομή Δικαιοσύνης.
Όμως είναι σημαντική και η εκτίμηση της ζωής. Αυτών των ζωών, των εκατοντάδων, των χιλιάδων ζώων. Τα αιώνια θύματα της ανθρώπινης έπαρσης.
Δε θέλω να ζητάω άλλη δικαίωση ή άλλη δικαιοσύνη.
Θέλω, μέσα στις λίγες μέρες που απομένουν έως το 2024, να φτάσουμε στην ιδεατή Ελλάδα των πολλών ετών φωτός μπροστά. Σε αυτήν που δεν υπάρχουν πια αδέσποτα ζώα συντροφιάς, γιατί υιοθετήθηκαν όλα. Που οι ζωοκτόνοι αποτελούν οδυνηρό παρελθόν. Που δεν χρειάζεται δικαίωση γι’ αυτά τα πλάσματα, γιατί τους την δώσαμε πριν καιρό.
Και που τώρα, συλλογικά ως ανθρώπινο είδος, μπορούμε να κοιμόμαστε νιώθοντας έστω λίγο λιγότερη ντροπή.
Φιλία Γεωργουδή
