Στην κλασική πολιτική διαφθορά προηγείται συνήθως η απόκτηση εξουσίας και ακολουθεί η εξαργύρωσή της. Πρώτα κάποιος αποκτά εξουσία, μετά μπορεί να την κάνει επωφελή οικονομικά ή αλλιώς. Περίπτωση ας πούμε Άκη, για να πάμε στα πιο απλά. Βέβαια, σιγά σιγά η σειρά συγχέεται, αλλά πάντως ισχύει το κλασικό μοτίβο «Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αντίστροφη πορεία. Η εξουσία δεν είναι πηγή διαφθοράς, είναι το μέσο. Και μάλιστα, ο φορέας διαφθοράς έρχεται έτοιμος και διαφθείρει την εξουσία που κατακτά. Λερώνει ό,τι ακουμπά. Προϋπάρχει η συγκρότηση της διαφθοράς του, έχει δομηθεί και κρυσταλλωθεί στον χρόνο, είναι compact, πηχτή, συμπαγής διαφθορά. Δοκιμασμένη μέσα στις δεκαετίες, με trademark, πατενταρισμένη , με την πατίνα του χρόνου και το μεράκι του παλιού τεχνίτη που ολοένα εξελίσσεται από γενιά σε γενιά.
Μέσο της και όχι αιτία είναι η αξιοποίηση της δημόσιας ισχύος και των θέσεων εξουσίας. Δε θαμπώθηκε κάποιος από τη θέση του, ήταν από πολύ πριν έτσι.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του iEidiseis. Μετά σκεφτείτε ότι συζητάμε για την υποκλοπή Ανδρουλάκη ωσάν να είναι το μόνο ζήτημα ενώ δεν είναι καν η κορυφή του παγόβουνου με το οποίο τρακάραμε (η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει από την υποκλοπή Κουκκάκη και μετά).
Γιατί; Η δημιουργία του μηχανισμού εντός ΕΥΠ λέει ένα πράγμα: ότι έχουμε να κάνουμε με άλλου είδους πρόσληψη του παράνομου πλουτισμού και της υπερσυγκέντρωσης ισχύος. Είναι ο παράνομος πλουτισμός και η παράνομη συγκέντρωση απόλυτης ισχύος ως τέχνη, ως βιρτουοζιτέ μεγάλου αρτίστα. Είναι η οραματική πρόσληψη της διαφθοράς. Στο έπακρο επαγγελματική. Έχει πίσω της project management. Είναι όμως μαζί και υποδειγματικό start up.
Τι χρειαζόταν εδώ; Όχι να αξιοποηθούν παραδοσιακές οδοί μαύρου χρήματος αλλά να συλλάβει κανείς το μη υπάρχον, να το γεννήσει. Να στήσει το πρότζεκτ, να του δώσει μορφή, να το σκεφτεί στις λεπτομέρειες. Έγινε κανονικά έναρξη έργου/ initiation μετά τον Ιούλιο 19, αλλά η ιδέα ήταν ήδη έτοιμη. Είχε γίνει το Planning, εξασφαλίστηκαν τα αναγκαία μέσα και άρχισε αμέσως η υλοποίηση. Να γιατί νομοθετήθηκαν όλα εκείνα για την ΕΥΠ α-μέ-σως!
To project έτρεξε κανονικά, παρήγαγε αποτελέσματα, έδωσε πολύ πράγμα. Δεν έχουμε ιδέα πόσο.
Και μετά τρακάραμε με το παγόβουνο. Και μόλις άνοιξε το ρήγμα, με τον πρώτο συναγερμό, με το πρώτο κόκκινο λαμπάκι, μόλις είχε σφυρίξει λίγο το alarm, πριν καταλάβουμε τι είχε γίνει, ο καπετάνιος πέταξε στη θάλασσα άνευ ετέρου τον υποπλοίαρχο και τον μηχανοδηγό! Μια κι έξω!
Και όλοι είπαμε, τι γίνεται;
Και μετά είπαμε «κάτι τρέχει εδώ».
Ε, να τι έτρεχε.
Κι ακόμα είμαστε στην αρχή.
Κωστής Παπαϊωάννου
