Για άλλη μια φορά ο Ερίκ Καντονά λέει τα πράγματα με το όνομα τους
«Γερνάω. Αυτό το Μάιο γίνομαι 58 ετών. Είμαι σε μια ηλικία που μπορεί να χάσω φίλους και άτομα της οικογένειάς μου. Και κάποτε θα έρθει η ώρα μου. Μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπει η οικογένειά μου. Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτούς. Και για το χρόνο που σπαταλάμε. Και για τις υπέροχες στιγμές που περνάμε μαζί. Ίσως ένα ή δύο χρόνια αργότερα να λέω: “Περνάω πολύ καλά με τους φίλους μου” και να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να έχω περάσει ακόμα πιο σημαντικές στιγμές μαζί τους. Θέλεις περισσότερο χρόνο όταν αγαπάς κάποιον. Και μερικές φορές δεν περνάς το χρόνο σου όπως επιθυμείς. Κι έπειτα, με τους ανθρώπους που αγαπάς, έχεις την αίσθηση ότι έχεις χάσει χρόνο και ίσως δεν είπες πράγματα που ήθελες να πεις. Η αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο είναι πιο έντονη αν δεν τον περνάμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και δεν τους το λέμε ότι τους αγαπάμε». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ερικ Καντονά, που έδωσε συνέντευξη στο “Big Issue” το περιοδικό των αστέγων, την οποία αναδημοσίευσε η “Σχεδία” που κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας.
Μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, ο Καντονά, έκανε μια ανάρτηση στο Instagram: «Με το να υπερασπίζεται κανείς τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων δεν σημαίνει ότι είναι υπέρ της Χαμάς. Το να λες “Ελεύθερη Παλαιστίνη” δεν σημαίνει ότι είσαι αντισημίτης ή ότι θέλεις να φύγουν όλοι οι Εβραίοι» Στη συνέντευξη ανέφερε: «Αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου είναι φυσικά φρικτό, όλοι συμφωνούν. Αλλά φαίνεται ότι για πολύ κόσμο όλα ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου. Είναι θέμα δεκαετιών. Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο δεν είναι τα χρήματα, είναι η επικοινωνία. Με την επικοινωνία μπορείς να χειραγωγήσεις τους πάντες. Νιώθω κοντά στους ανθρώπους που υποφέρουν από πολέμους. Έγραψα ένα τραγούδι –θα κυκλοφορήσει σύντομα– στο οποίο λέω, “η πύλη προς τους αθώους/η δύναμη να πεθαίνεις/δώστε μας ένα εισιτήριο για περισσότερη δικαιοσύνη/δώστε μας ένα εισιτήριο για δύο κράτη ειρήνης”».
Σε ερώτηση για την κοινωνική του ευαισθησία ο γάλλος άσος είπε: «Η τρέλα έχει να κάνει με τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και η τρέλα είναι το όριο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι έξω από αυτό το όριο που τους λέμε τρελούς, παράφρονες. Και, ταυτόχρονα, έχουμε πολλούς ανθρώπους μέσα από αυτό το όριο, όπως ο Τζορτζ Μπους, ο Νετανιάχου, τέτοια άτομα, που σκοτώνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κι όμως παραμένουν ελεύθεροι. Έχω διαλέξει με ποιον θα είμαι. Νομίζω ότι είμαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Προτιμώ να ζω με ανθρώπους που θεωρούνται ακόμα και εκτός κοινωνίας, δεν με νοιάζει. Προσπάθησα όσο το δυνατόν περισσότερο να δημιουργήσω τα δικά μου όρια. Όχι μόνο επειδή ο πατέρας μου ήταν νοσοκόμος σε ψυχιατρείο, αλλά για πολλούς λόγους. Λατρεύω τους καλλιτέχνες που είναι έξω από τα όρια. Που τους χαρακτηρίζουν τρελούς, όπως τον Βαν Γκογκ, τον Αντονέν Αρτώ, τον Αρθούρο Ρεμπώ, τέτοιους ανθρώπους. Η οικογένεια του Βαν Γκογκ τον έβαλε σε ψυχιατρείο, η οικογένεια του Αρτώ το ίδιο, για μένα είναι απλώς ιδιοφυίες. Μπορεί οι άνθρωποι να αποκαλούσαν τον Βαν Γκογκ τρελό, αυτός όμως ήταν μια διάνοια που παρατηρούσε τον κόσμο. Το ίδιο γινόταν και με τον Αρτώ. Τώρα πια, αναγνωρίζονται ως ιδιοφυίες. Με γοητεύουν τέτοιοι άνθρωποι. Με συναρπάζει αυτό που λέμε τρέλα και ταυτόχρονα το φοβάμαι, γιατί όλοι βαδίζουμε πάνω στη μικρή λεπτή γραμμή. Και μπορεί όλοι να ξεφύγουμε. Έχουμε κληρονομήσει αντιλήψεις χιλιάδων ετών για το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Και ακόμα κι όταν τις αντιπαλεύουμε, νιώθουμε ένοχοι όταν κάνουμε κάτι λίγο έξω από τα όρια. Γιατί νιώθουμε ένοχοι; Φταίνε η παιδεία μας, οι γονείς, οι θρησκείες, τα πάντα».
Στο ερώτημα αν θα πήγαινε ποτέ στη Σαουδική Αραβία ο Καντονά είναι κατηγορηματικός: «Με τίποτα. Όταν τελείωσα την καριέρα μου, ήμουν μόλις 30 χρονών. Όταν έχασα το πάθος, αποφάσισα να αποσυρθώ. Θα μπορούσα να είχα παίξει άλλα πέντε ή επτά χρόνια. Ποτέ δεν έπαιξα ποδόσφαιρο για τα λεφτά. Όταν πηγαίνει κάποιος στη Σαουδική Αραβία, δεν μπορούμε να μιλάμε για πάθος για το ποδόσφαιρο. Μόνο για πάθος να βγάλεις χρήματα».
Μάκης Διόγος
