Ο Αποστόλης Σιαπάτης είναι ιδιωτικός υπάλληλος και πατέρας δύο παιδιών, έχοντας ένα αγοράκι 7 χρονών που πηγαίνει δευτέρα δημοτικού κι ένα κοριτσάκι 10 χρονών που πηγαίνει πέμπτη δημοτικού. Ο κ. Σιαπάτης είναι, επίσης, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 72ου Δημοτικού στο Θησείο, σχολείο που φοιτούν τα παιδιά του.
Πριν λίγο καιρό, του ανακοίνωσαν πως θα ξεκινήσει Δομή Υποδοχής Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΔΥΕΠ). Η αρχική ανησυχία -όχι μόνο δική του, αλλά και όλων των υπόλοιπων γονιών- γρήγορα μετατράπηκε σε έμπρακτη αλληλεγγύη. Τα παιδιά του Αποστόλη έγιναν φίλοι με προσφυγόπουλα, τα επισκέφτηκαν στη δομή φιλοξενίας του Ελαιώνα και εκείνος με τη σειρά του άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του στους φίλους της κόρης του και του γιου του.
Συνέντευξη στον Άγγελο Προβολισιάνο
Σ’ ένα καφέ πίσω από το Πάντειο, Πέμπτη βράδυ, ο Αποστόλης αφηγείται πως «μας ενημέρωσαν 6 Οκτώβρη, Πέμπτη αν δεν κάνω λάθος. Τότε ήμουν πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, με πήρε εκτάκτως η διευθύντρια του σχολείου για να μας ενημερώσει ότι θέλει να κάνουμε ένα έκτακτο σχολικό συμβούλιο για ένα σημαντικό θέμα που αφορά το σχολείο μας.
» Το ραντεβού κλείστηκε για Παρασκευή το μεσημέρι και τότε ενημερωθήκαμε πως σε τρεις μέρες θα ξεκινούσε ΔΥΕΠ στο σχολείο. Δεν ξέραμε καν τι σημαίνουν τα αρχικά».
Ο Αποστόλης θυμάται ότι αρχικά οι γονείς έπαθαν σοκ, αναφορικά με την ετοιμότητα του σχολείου να δεχτεί 50 παιδιά. «Στη συνέχεια τα παιδιά έγιναν 60 και τελικά ήταν 40, αφού “φθίνουν” σίγα – σιγά. Φεύγουν τα παιδάκια. Φεύγουν αρκετές οικογένειες σε άλλες χώρες. Αυτό θέλουν και σίγουρα τους αξίζει μια καλύτερη ζωή» παραθέτει.
«Η δική σου πρώτη σκέψη, φοβήθηκες;» ρωτήσαμε, με τον Αποστόλη να απαντά πως στην αρχή προβληματιζόταν για το πού θα χωρέσουν τα παιδιά, αλλά -όπως λέει- έγινε αμέσως αντιληπτό πως η δομή θα λειτουργεί απογευματινές ζώνες.
«Υπήρξε ένας απόλυτος αιφνιδιασμός από το υπουργείο και μια προχειρότητα. Όλοι οι γονείς το καταγγείλαμε. Και την προχειρότητα και τον αιφνιδιασμό» τονίζει και προσθέτει πως «δεν φοβήθηκα γιατί πήρα τη διαβεβαίωση από τις δασκάλες των παιδιών μου -στις οποίες εμπιστεύομαι τα παιδιά μου- ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε μια παράλληλη δομή εντός του σχολείου, χωρίς να επηρεάσει το πρόγραμμα του σχολείου μας. Εάν δεν τις εμπιστευόμουν, δεν θα πήγαιναν τα παιδιά σε αυτό το σχολείο».
Σχετικά με το αν ανησύχησε για την υγεία των παιδιών του, είπε: «Όχι, δεν υπήρξαν φόβοι, αλλά πήρα τηλέφωνο την παιδίατρο και με διαβεβαίωσε πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Αν δεν εμπιστευόμουν τη συγκεκριμένη παιδίατρο, θα είχα μία άλλη γιατρό. Ξέραμε μεν πως αυτά τα παιδιά ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες, παρόλα αυτά παρακολουθούνται από γιατρούς και εμβολιάζονται. Οπότε, δόθηκαν και οι αντίστοιχες διαβεβαιώσεις από τους αρμόδιους φορείς. Εν ολίγοις, η όλη ανησυχία των γονιών προέκυψε λόγω του αιφνιδιασμού και της ελλιπούς ενημέρωσης».
Και πρόσθεσε: «Φανταστείτε ότι φτάσαμε στο σημείο οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων να τρέχουν για να καλύψουν τα κενά που άφηνε η Πολιτεία πάνω σε αυτή τη δομή. Δηλαδή, να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση. Να απομονώσουμε τυχόν ρατσιστικές – ξενοφοβικές αντιδράσεις. Δεν ήταν δική μας δουλειά αυτό».
«Οι άλλοι γονείς πώς αντέδρασαν;», ήταν η επόμενη ερώτηση. Το τηλέφωνό του χτύπησε, το έκλεισε και ανέφερε πως «υπήρχαν αντιδράσεις, αλλά τουλάχιστον η δική μου εκτίμηση είναι πως δεν εκδηλώθηκαν από ξενοφοβικές φωνές. Ήταν κυρίως αντιδράσεις που είχαν να κάνουν με την ελλιπή ενημέρωση και με τις ανησυχίες που μπορεί να έχει κάποιος γονιός.
» Τότε είχαμε πάθει σοκ, γιατί ήμασταν από τα πρώτα σχολεία της Αθήνας που υποδέχτηκαν προσφυγόπουλα, και είχαμε επί μία εβδομάδα κάμερες στημένες έξω από το σχολείο. Πιθανώς, κάποιοι να ήθελαν να ακούσουν κάτι άλλο από αυτό που λέγαμε εμείς. Γιατί δεν ακούστηκαν ρατσιστικές φωνές από το δικό μας σχολείο».
Όπως διηγείται στη συνέχεια, συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός επιζητούσε να βρει κάποιον να φωνάξει, να πει ότι υπήρχε πρόβλημα. «Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με είχαν πάρει τηλέφωνο από έναν τηλεοπτικό σταθμό για να πάρουν συνέντευξη από γονείς του σχολείου. Η δημοσιογράφος όμως δεν ήθελε να ακούσει αυτά που της λέγαμε εμείς… Ήρθαν, λοιπόν, έψαξαν και δεν βρήκαν αυτό που ζητούσαν. Γι’ αυτό δεν βγήκαν και ρεπορτάζ από το 72ο δημοτικό σχολείο στο Θησείο. Πάντως, είναι παράλογο να αποτελεί είδηση ότι κάποια παιδιά πάνε σχολείο» επισημαίνει.
-Εν τέλει, πώς ήταν η πρώτη μέρα των παιδιών στο σχολείο;
«Υποδεχτήκαμε τα παιδάκια. Τους είχαμε μπισκοτάκια, κουλουράκια, ενώ τα παιδιά μας είχαν κάνει και ανάλογες ζωγραφιές. Είχαν φτιάξει στην τάξη της κόρης μου και ένα ωραίο κολάζ με το ¨καλώς ήρθατε¨. Αυτό που είδαμε την πρώτη, τη δεύτερη και όλες τις μέρες που ακολούθησαν ήταν παιδάκια με τις τσάντες τους, χαμογελαστά και καθαρά, που έκαναν και κάνουν ό,τι και όλα τα άλλα παιδιά».
Ο Αποστόλης έχει πάει και σε άλλα σχολεία για να παραθέσει την εμπειρία του, με σκοπό να κατευνάσει τους οργισμένους χωρίς αιτία γονείς. Πρόσφατα, έδωσε το «παρών» και στο Κερατσίνι, σε μία ενημέρωση γονέων που ξεκίνησε με αρκετή ένταση. Τα ζητήματα υγείας, διαφορετικών θρησκευτικών φρονημάτων και ελλιπούς ενημέρωσης αποτελούν το μότο όσων θεωρούν πως η ένταξη παιδιών στην εκπαίδευση πρέπει να γίνεται με βάση τους φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς.
«Έχω πάει στο Χαϊδάρι και στο Κερατσίνι για να εξηγήσω πως λειτουργεί αυτή η δομή. Στο Χαϊδάρι το κλίμα ήταν εξαιρετικό. Ο κόσμος ήρθε, άκουσε, ενημερώθηκε και πλέον περιμένουν τα παιδάκια. Δεν θα ακούσεις κάτι για το Χαϊδάρι, που είχε μια συνέλευση πάνω από 100 άτομα» αφηγείται και συμπληρώνει στη συνέχεια τις διαφορετικές εντυπώσεις που αποκόμισε στο Κερατσίνι:
«Εκεί, δεν ήταν έτσι. Υπήρχε μία μερίδα γονέων, ευτυχώς μικρή, η οποία είχε ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα. Πιθανώς ήταν οργανωμένα μέλη της Χρυσής Αυγής, όπως μου είπαν γονείς από το συγκεκριμένο σχολείο. Γι’ αυτό προέκυψε ένταση, φωνές και συνεχείς προσπάθειες διακοπής της συνέλευσης».
-Τι επιχειρήματα άκουσες από όσους δεν ήθελαν να ενταχθούν τα προσφυγόπουλα στο συγκεκριμένο σχολείο;
«Πρώτα απ’ όλα, τα εμβόλια. Απαντήθηκε από υπίατρο υγεονομικού -αν θυμάμαι καλά, το λέω επειδή ήταν ένστολη και είπε πως όλα τα παιδιά ήταν εμβολιασμένα. Και πάλι δεν ήθελαν να ακούσουν. Μου λέει μια μαμά: ¨Εγώ θα πάρω το παιδί μου¨. Και πολύ καλά θα κάνεις, της απάντησα. Αφού δεν την έπεισε η υπίατρος, ο πάτερ, ο δήμαρχος, ο διευθυντής εκπαίδευσης και ένας γονιός που ξέρει πως λειτουργεί εδώ και περίπου τρεις μήνες το πρόγραμμα, τότε ας κάνει ό,τι θέλει».
Ο Αποστόλης επισήμανε πως οι εν λόγω γονείς επέκριναν ότι τα προσφυγάκια δεν ασπάζονται τον Χριστιανισμό, αλλά το Ισλάμ. «Βέβαια, το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται από μόνο του όταν τους απαντάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από τη χώρα τους για να γλυτώσουν από το μουσουλμανικό φονταμενταλισμό.
» Κι επειδή η κόρη μου έχει αναπτύξει σχέσεις με κάποια παιδάκια από τον Ελαιώνα, έχουμε επισκεφτεί τα σπίτια τους -μέσα σε εισαγωγικά ο όρος, δεν αισθανθήκαμε κανένα φόβο. Δεν κινδύνεψε ο πολιτισμός ή η γλώσσα μας. Είδα μία μάνα να παίρνει αγκαλιά το παιδί της όταν αυτό χτύπησε και έκλαιγε. Το χάιδεψε και το παρηγόρησε. Ό,τι δηλαδή κάνει κάθε μάνα» υπογράμμισε.
-Αποσαφηνίζεται λοιπόν ότι πρόβλημα στην υγεία των παιδιών τους δεν θα προκύψει. Αποσαφηνίζεται, επίσης, ότι οι διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν θα επηρεάσουν τα δικά τους παιδιά και το μόνο που μένει σαν επιχείρημα αυτών των γονέων είναι η ενημέρωση της τελευταίας στιγμής. Στις αρχές της χρονιάς προέκυψαν κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα των δημοτικών, οι ίδιοι γονείς έδειξαν τον αντίστοιχο ζήλο για να ενημερωθούν για τις τροποποιήσεις που αφορούσαν τα δικά τους παιδιά;
«Όχι, δεν έδειξαν κανέναν απολύτως ζήλο. Και εδώ είναι το τραγικό της όλης ιστορία. Και εδώ παρατηρείς ότι τόσοι άνθρωποι ήρθαν στις συνελεύσεις, έβαλαν υποψηφιότητες και κυνήγησαν να μπουν σε κοινές διαδικασίες όχι για να κάνουν καλό στα δικά τους παιδιά, αλλά για να κάνουν κακό σε άλλα παιδιά. Αντί να διεκδικήσουν και να βοηθήσουν, συσπειρώθηκαν για να βλάψουν άλλα παιδιά. Να μην μάθουν γράμματα, να μην κοινωνικοποιηθούν και να μείνουν γκετοποιημένα» τονίζει.
Όσον αφορά την ανησυχία που προκαλεί η μετάδοση ρατσιστικών αντιλήψεων στα παιδιά των φασιστογονέων, ο Αποστόλης αναρωτιέται: «Ποιος από εμάς δεν έχει έναν άνθρωπο που έχει μεταναστεύσει πρόσφατα ή δεν γνωρίζει ότι κατά το παρελθόν συγγενικό του πρόσωπο ήταν οικονομικός μετανάστης ή πρόσφυγας…».
Επιπρόσθετα, ξεκαθαρίζει ότι αισθάνεται τυχερός που στο σχολείο των παιδιών του λειτουργεί ΔΥΕΠ γιατί δόθηκε η ευκαιρία στην κόρη του να κάνει δύο πολύ καλές φίλες. «Δεν είναι ιδεοληψία αυτό που σας λέω, αλλά γεγονός. Αυτά που έγιναν στο σχολείο του Περάματος έχουν ως στόχο να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα. Το πρόβλημα δεν είναι ο πρόσφυγας ή ο μετανάστης, αλλά το τι γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. Η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι τράπεζες, ευρύτερα η συμφωνία της κυβέρνησης με τους πιστωτές, σε αυτά πρέπει να στοχεύσουμε. Όχι, στα προσφυγόπουλα» λέει.
Ο Αποστόλης συνεχίζει παραθέτοντας τις εντυπώσεις των παιδιών του από τη σχολική συνύπαρξη με τα προσφυγόπουλα, τις φιλίες που σύναψε η κόρη του με δύο κοριτσάκια από τη Συρία, όπως επίσης και την επίσκεψη τους στο καμπ του Ελαιώνα.
«Αφήγηση του γιου μου: ¨Μπαμπά παίζουμε μπάλα στα διαλείμματα. Είναι χάλια στο ποδόσφαιρο, αλλά μιλάνε πολύ καλά αγγλικά¨. Μάλιστα, ο μικρός μου είπε πως τους έμαθε ελληνικές βρισιές και πως εκείνα του έμαθαν αραβικές. Από την κόρη μου, που είναι πιο μεγάλη και πιο κοινωνική, κατάλαβα ότι έχουν γίνει κάποιες μεικτές παρέες, κάτι που προέκυψε από το κοινό διάλειμμα που έχουν. Έτσι, έγινε πολύ καλή φίλη με δυο κοριτσάκια, ζητώντας μου μετά τις γιορτές να πάμε και να τα επισκεφτούμε» είπε, εξηγώντας τη ψυχολογική προετοιμασία που έπρεπε να κάνει στην κόρη για την κατάσταση στον Ελαιώνα.
«Εδώ υπήρχε μια δυσκολία για να προετοιμάσουμε το παιδί για το τι θα συναντήσει στον Ελαιώνα. Έπρεπε να κατανοήσει ότι τα παιδιά εκεί δεν μένουν σε σπίτια, αλλά σε καταλύματα. Λόγου χάρη, η κόρη μου το κοντέινερ το σκέφτηκε στην αρχή σαν τροχόσπιτο, αλλά του ξεκαθαρίσαμε ότι δεν κάνουν διακοπές εκεί. Αντ’ αυτού, έτσι ζουν» είπε και περιέγραψε τις αντιδράσεις της κόρης του:
«Μπήκε σοκαρισμένη μέσα, βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση. Περπατούσε αργά, κοιτούσε γύρω – γύρω, κουνούσε το κεφαλάκι της, αλλά ήταν ήρεμη. Χτυπήσαμε την πόρτα, αφού βρήκαμε τον αριθμό του κοντέινερ. Άνοιξε η φίλη της και μόλις την είδε, είπε: ¨Η φίλη μου¨».
Την επόμενη εβδομάδα πήγε ο ίδιος και πήρε τα παιδάκια από τον Ελαιώνα, έχοντας πρώτα πάρει την έγκριση από τους γονείς, οι οποίοι -όπως λέει- τον τίμησαν γιατί του εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους. «Δεν ήρθαν οι ίδιοι στο σπίτι. Μας είπαν: ¨Δεν χρειάζεται να σας αναστατώσουμε, φαίνεστε πολύ καλοί άνθρωποι οι Έλληνες. Πάρε τα παιδιά και πες μου τι ώρα θα τα φέρεις πίσω».
Σχετικά με το αν η αλλαγή περιβάλλοντος -δηλαδή ότι μετά από αρκετό καιρό τα παιδιά αυτά μπήκαν σε ένα κανονικό σπίτι- επηρέασε τη ψυχολογία τους, ο Αποστόλης απάντησε: «Όχι, γιατί τα παιδιά έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Εύκολα μαθαίνουν και εύκολα ξεχνούν. Το σχολείο είναι για αυτά μία ευκαιρία για να φύγουν αυτά τα τραύματα πιο γρήγορα»
«Αυτό που είδα και μου προκάλεσε θλίψη», ανέφερε περαιτέρω, «είναι το κενό αναμνήσεων που είχαν οι φίλες της κόρης μου. Η μία μας έδειχνε φωτογραφίες από τη Συρία και συγκεκριμένα από το σπίτι της ή από εκδρομές με την οικογένειά της. Και κάπου στη διετία που έμειναν στην Τουρκία, δεν υπήρχε καμία φωτογραφία από αυτή τη διαδρομή.
» Η άλλη φίλη της δεν είχε απολύτως τίποτα. Έχασαν το κινητό τους στη Χίο και δεν έχουν κανένα στοιχείο να θυμούνται για όσα άφησαν πίσω. Αυτό δεν μπορούμε να το διανοηθούμε. Αυτά τα παιδιά ενδεχομένως να μην έχουν ούτε μία φωτογραφία για το πώς ήταν δύο ετών. Και αυτό το κενό είναι καθήκον μας να το καλύψουμε».
Ο Αποστόλης Σιαπάτης
