Μάλλον βιαστήκαμε στο τελευταίο φύλλο της «Εποχής» να υποθέσουμε ότι η καταστροφολογία της ΝΔ τείνει να ελεγχθεί σε λελογισμένα όρια. Οι πρώτες ώρες αμηχανίας μπροστά στην επίθεση των κερδοσκόπων κατά των τραπεζικών μετοχών, έδωσαν την εντύπωση ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση επικρατούν ωριμότερες σκέψεις. Τα μετά Χριστόν θαύματα, ωστόσο, κρατούν λιγότερο κι από τρεις μέρες. Το επιτελείο της ΝΔ συσκέφτηκε, διαπίστωσε ότι η τρομοκράτηση των καταθετών πουλάει και ακολούθησε την πεπατημένη: καταστροφολογία και… πρόωρες εκλογές.
Αυτό, όμως, που αξίζει να σημειώσουμε, είναι ότι, ενώ αρχικά η επερχόμενη καταστροφή, που προανήγγειλε τόσες φορές η ηγεσία της ΝΔ, αποδιδόταν κυρίως στην ιδεοληψία μιας κυβέρνησης, η οποία δεν θέλει να «αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος» και γι΄ αυτό δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πιστωτές και τους επενδυτές, τώρα πια που όλες οι χιλιαστικές ημερομηνίες καταστροφής έχουν παρέλθει άκαρπες, η αντιπολιτευτική τακτική αποβλέπει στην υποτίμηση μέχρι εκμηδενισμού ακόμη και των εξόφθαλμα θετικών στοιχείων ανάκαμψης της οικονομίας, ώστε η, για μια ακόμη φορά, εξαγγελλόμενη καταστροφή να αποδοθεί στη γενική ανικανότητα γενικώς της κυβέρνησης, στην ανυπαρξία ουσιαστικά κυβέρνησης, ή στην επικινδυνότητά της.
Στο βασίλειο του ανορθολογισμού
Η εικόνα, λοιπόν, που επιλέγει να προβάλλει και να αναπαράγει διαρκώς η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η εικόνα της διάλυσης και της τελματωμένης οικονομίας. Δεν νοιάζεται ούτε κατά το ελάχιστο για τις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια τακτική όχι στην κυβέρνηση, αλλά στην οικονομία και την κοινωνία. Πρόκειται για τη γνωστή τακτική της καμένης γης, με την οποία επιδιώκεται η εξόντωση του αντιπάλου πάση θυσία, ακόμα και με την ερήμωση του πεδίου
Μια τέτοια πολεμική, που αδιαφορεί για τα δεδομένα και, πολύ χειρότερα, τα κατασκευάζει όπως συμφέρει, μπλοκάρει τη διαδικασία πολιτικής ερμηνείας των πιθανών αποτυχιών της κυβέρνησης με βάση την αλληλουχία αιτίου και αιτιατού, και ευνοεί την άλογη, τυφλή και ανορθολογική αποδοχή των συνθημάτων. Η διαδικασία αυτή, που βρίσκεται στα θεμέλια της κλασικής προπαγάνδας, ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε κάθε είδους φανατισμό, δηλαδή στην απόδοση της ευθύνης για ό,τι κακό μας βρίσκει όχι σ΄ αυτόν που πράγματι το προκαλεί, αλλά σ΄ αυτόν που μας υποδεικνύεται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Δηλαδή, σ΄ αυτόν που, μάλλον εκ προοιμίου, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε σαν αποδιοπομπαίο τράγο.
Επόμενο είναι να αποδίδονται σ΄ αυτόν τα πιο απίθανα και αντιφατικά πράγματα: σοβιετική κρατικιστική αντίληψη, επικίνδυνη εξωτερική πολιτική, παράδοση της χώρας και στα Σκόπια και στις ΗΠΑ, υποταγή στους δανειστές και ταυτόχρονα απροθυμία εφαρμογής των εντολών τους, χάιδεμα των αφτιών της αναρχίας και δεξιά μετάλλαξη… Η δαιμονοποίηση του αντιπάλου είναι εδώ. Και το «εδώ» είναι ένα βήμα από το σύνορο της επικράτειας της ακροδεξιάς, που αναζητεί, ως αναγκαίο όρο ύπαρξης έναν εξ ορισμού εχθρό.
Ποιον καίει η τακτική της καμένης γης
Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Τα ίδια δεν κάνουν όλοι, όταν βρεθούν στην αντιπολίτευση;» Όχι. Ούτε κι ο Σαμαράς, στην αντιμνημονιακή περίοδό του, δεν οδήγησε την αντιπολιτευτική γραμμή του έναντι του ΠΑΣΟΚ στον παραλογισμό: με μια πολιτική αντιπαράθεση, με τα «Ζάππεια», έδωσε τη μάχη, για ένα «διαφορετικό μείγμα» πολιτικής μιλούσε –ό,τι κι αν εννοούσε με όλα αυτά. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, και στις χειρότερες στιγμές του, δεν κατηγόρησε για γενική ανικανότητα τους αντιπάλους του. Για την αποδοχή της λογικής των μνημονίων τούς κατήγγειλε και με τα συγκεκριμένα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τούς αντιμετώπισε όχι με κατασκευές: ανεργία, βύθισμα του ΑΕΠ, αποεπένδυση, καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού, εσωτερική υποτίμηση, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών ταμείων, περικοπές μισθών και συντάξεων… Τη γη της οικονομίας στην οποία βάδιζε, δεν την έκαιγε εκείνος, την είχαν απανθρακώσει όσοι προηγήθηκαν.
Αυτή η τακτική της ΝΔ ελάχιστα αποδίδει. Το μόνο που καταφέρνει, είναι να μειώνει τη δημοσιονομική ψαλίδα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Και να τρομάζει τους επίμονα πολλούς αναποφάσιστους. Η επιμονή σε μια τέτοια τακτική είναι ένδειξη αδυναμίας. Αδυναμίας προσαρμογής στις νέες συνθήκες. Εφαρμόζεται με τη δύναμη της αδράνειας. Η ηγεσία τής ΝΔ έχει εγκλωβιστεί σ΄ αυτή και δεν διακινδυνεύει οποιαδήποτε στροφή, που θα μπορούσε να διαταράξει τις εσωκομματικές ισορροπίες, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί υπό την ηγεμονία του δεξιού της άκρου.
Ελπίδα τους τα λάθη της κυβέρνησης
Μόνη της ελπίδα είναι να τη βοηθήσουν τα λάθη τής κυβέρνησης, οι καθυστερήσεις της, οι εσωτερικές ανισορροπίες, τα προβλήματα με τους ΑΝΕΛ, οι ολιγωρίες, οι ασυνέπειες… Πρόκειται, όμως, και πάλι για την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν όλο και χειρότερα. Για την ελπίδα ότι η διατυμπανιζόμενη από την ίδια ανικανότητα της κυβέρνησης θα αποδειχθεί πραγματικότητα.
Με τέτοιες «ελπίδες», ότι ουσιαστικά θα βοηθήσει ο αντίπαλος, σπανιότατα κερδίζονται μάχες. Εκλογικές ή άλλες. Μόνο που αυτό ισχύει και για την κυβέρνηση. Η οποία στη μάχη για τη διεκδίκηση της ελπίδας έχει μεν κερδίσει πόντους, αλλά όχι τόσους ώστε να εφησυχάζει. Πολύ περισσότερο που η εικόνα της ασυνεννοησίας και των συγκρούσεων στο εσωτερικό της, όχι μόνο μεταξύ εταίρων, δίνει ευκαιρίες στη ΝΔ και πατήματα.
Ειδικότερα όσον αφορά το επίκαιρο ζήτημα της σχέσης με τους ΑΝΕΛ, μιας σχέσης που εξαρχής προοιωνιζόταν προβλήματα, κάποιος πρέπει να εξηγήσει πειστικά στην ηγεσία τους ότι με τον τρόπο που επιλέγει να μειώσει ή να εξουδετερώσει τον κίνδυνο πολιτικών απωλειών, δηλαδή απειλώντας την ίδια την κυβέρνηση, ή προσθέτοντας προβλήματα στα όσα ήδη έχει, το πιο πιθανό είναι να διατρέξει πιο σοβαρούς κινδύνους από αυτούς που προσπαθεί να αποφύγει.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
Πηγή: Η Αυγή
