Βλέποντας τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών βρισκόμαστε μπροστά σε έναν χάρτη σαφούς επικράτησης των Εργατικών με παράλληλη όμως κίνηση προς τα δεξιά: το ίδιο το πρόγραμμα των Εργατικών, αν και βέβαια απέχει από το οργανωμένα ξενοφοβικό και συντηρητικό πρόγραμμα των Τόρις, είναι ένα κεντροδεξιό πρόγραμμα με μεγαλύτερη καταγεγραμμένη ιδεολογική του ήττα τη συνένοχη στάση του ίδιου του Στάρμερ απέναντι στη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Ταυτόχρονα, με σημαντική δύναμη (αν και όχι με τα υψηλά ποσοστά που κάποιοι περίμεναν) καταγράφεται το ακροδεξιό σχήμα του Νάιτζελ Φάρατζ, υπέρμαχου του Brexit, ο οποίος κατακτά για πρώτη φορά έδρα στο κοινοβούλιο.
Άρα, ξεκάθαρη ήττα των Συντηρητικών αλλά νίκη των “Εργατικών” σε εισαγωγικά -χωρίς ριζοσπαστικές αριστερές αναφορές, χωρίς τις απαραίτητες κόκκιινες γραμμές, με ντροπιαστική θέση για το παλαιστινιιακό και άλλες υποχωρήσεις. Σίγουρα και με κάποιες θετικές προγραμματικές θέσεις, γεγονός που ολοκληρώνει αυτό το κλίμα της νίκης μεν, αλλά και της “με το ζόρι” ψήφου από μεγάλο κομμάτι των αριστερών πολιτών. Ανάσα σε αυτό η διατήρηση της έδρας του Κόρμπιν που κατέβηκε ως ανεξάρτητος.
Διαβάζοντας τα αποτελέσματα βρίσκω ξανά μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για το πώς φτάσαμε στα γαλλικά εκλογικά αποτελέσματα του 2024, μέσα από το πρίσμα των διαδηλώσεων που έγιναν στο Παρίσι το 2023: διαδηλώσεις κυριολεκτικά μοιρασμένες και αιτήματα που δε διασταυρώνονται. Από τη μία η αντίδραση κυρίως της λευκής εργατικής τάξης για το ζήτημα της ανόδου του ορίου συνταξιοδότητησης από τα 62 στα 64, από την άλλη οι μαζικές αντιδράσεις των προαστίων της αποικιοκρατικής Γαλλίας μετά την αστυνομική δολοφονία του Ναέλ, του 17χρονου με αλγεριανή καταγωγή.
Τα “μαύρα προάστια” του Παρισιού δε συμμετείχαν εξίσου στις διαδηλώσεις για τα όρια συνταξιοδότησης γιατί ξέρουν καλά ότι στη βιωμένη τους πραγματικότητα είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολο να κατοχυρώσουν δικαίωμα σύνταξης. Οι λευκοί εργαζόμενοι σε αυτή τη συνθήκη αποτελούν την προνομιακή ομάδα με την οποία δε συνομιλούν ως προς τα αιτήματα και τις ανάγκες τους.
Την ίδια ώρα το λευκό κέντρο του Παρισιού λίγο ενδιαφέρεται για τις αστυνομικές δολοφονίες των μαύρων ή/και με μεταναστευτική καταγωγή ή/και μέλη φυλετικών μειονοτήτων κατοίκων -ακόμα κι αν αυτοί είναι 17χρονα αγόρια.
Οι δύο μεγαλύτερες στιγμές αντίστασης και διαδηλώσεων απέναντι στις νεοφιλελεύθερες, ρατσιστικές και κατασταλτικές πολιτικές που εκπροσώπησε ο Μακρόν, έλαβαν χώρα από ‘κρίσιμες μάζες’ των οποίων όμως οι αγώνες δεν έχουν διασταυρωθεί. Αντίστοιχα κενά βλέπουμε και στους φεμινιστικούς αγώνες και τα κινήματα, που όπου εμφανίστηκαν στον δημόσιο χώρο είχαν τον λιγότερο κόσμο και από τα δύο παραπάνω ρεύματα αντίδρασης. Κρίσιμες μάζες λοιπόν που πάλευαν απέναντι στα ίδια κέντρα εξουσίας και καταστολής, κόντρα στην ίδια πηγή νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, αλλά που δε συνομίλησαν μεταξύ τους.
Η φτωχοποίηση σε συνδυασμό με τον λευκό, ΄χριστιανικό΄και ισλαμοφοβικό φεμινισμό, τους πολιτισμικούς πολέμους που η ακροδεξιά ενισχύει τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία και την οργανωμένη πια ξενοφοβική πολιτική, φτιάχνουν το μίγμα που φέρνει, δύο μέρες πριν τον δεύτερο γύρο, τη Λεπέν ένα βήμα πιο κοντά στην ανάληψη της εξουσίας.
Στη Μ. Βρετανία μία άτολμη, συντηρητική, κερδισμένη “Αριστερά”. Στη Γαλλία μία ακροδεξιά με αυτοπεποίθηση, έτοιμη σχεδόν να νικήσει στον β γύρο και να αναλάβει εξουσία -αυτό ισχύει παρά το πληθυντικό τείχος απέναντί της που προσπαθεί έστω και αργά να την ανακόψει.
Στα δικά μας τώρα, χρειάζεται να μας αφορά το πώς θα μιλήσουμε μεταξύ μας, όχι γιατί η λύση θα βρεθεί πρωτίστως στις συζητήσεις της “Κεντροαριστεράς” -η ίδια η λέξη χάνει κάθε νόημα πια από την καταχρηστική της επίκληση και από την παράλληλη υποτίμηση της Αριστεράς και των θέσεών της κατά τη συζήτηση.
Χρειάζεται να μας αφορά το πώς θα μιλήσουμε μεταξύ μας γιατί μόνο έτσι κερδίζονται οι μάχες που έχουμε να δώσουμε τώρα, που δεν είναι μάχες συσχετισμών και εντυπώσεων.
Είναι μάχες επιβίωσης και ιδεών μαζί, και πρέπει να θυμηθούμε ότι τις πιο σημαντικές μας νίκες, τις πιο κρίσιμες στιγμές, τις έχουμε όταν αυτά τα δύο συναντιούνται.
……………….
Εικόνα: αντιπολεμική αφίσα των Εργατικών για τις εκλογές του 1929 -οι πρώτες με δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες.
Έλενα Όλγα Χρηστίδη
