Τι αξία δίνουμε ως κοινωνία στη ζωή του άλλου;
Τι αξία δίνουμε στη ζωή του Νίκου Σαμπάνη, που 18χρονων έπεσε νεκρός από σφαίρες της αστυνομίας;
Τι αξία δίνουμε στη ζωή του Δημήτρη Δαγκλή, που 40 χρόνων δούλευε το ένα 12ωρο μετά το άλλο και έπεσε μια γερανογέφυρα πάνω του στο λιμάνι του Πειραιά;
Τι αξία δίνουμε στη ζωή του Ανέες Μιρ, που 18 χρόνων δούλευε ντελίβερι και στο πρώτο του μεροκάματο έπεσε νεκρός στην άσφαλτο;
Τι αξία δίνουμε στη ζωή του Ζακ που τον σκότωσαν για μια τζαμαρία; Του Παύλου που τον σκότωσαν γιατί ήταν αντιφασίστας; Του Αλέξη που τον σκότωσαν γιατί πήγαινε Εξάρχεια;
Τι αξία δινουμε στις ζωές των γυναικών που σκοτώνονται συνέχεια από εκεινους που έχουν τα κλειδιά του σπιτιού τους;
Τι αξία δινουμε στις ζωές όσων θαλασσοπνίγονται κάθε μέρα στο Αιγαίο;
Θεωρούμε ότι η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό;
Ή εξαιρούμε ως κοινωνία κάποιες ζωές γιατί είναι ζωές Ρομά, μαύρων, Σύριων, γυναικών, γκει, φτωχών, αντιφασιστών, οροθετικών, χρηστών, αναπήρων, Εβραίων, Παλαιστίνιων, προσφύγων, μεταναστών, παραβατικών, φυλακισμένων, κάτι τελος πάντων που μπορούμε να πούμε στους εαυτούς μας: είναι μακριά από μένα;
Ξέρετε ποτέ η ζωές όλων αυτών αντιμετωπίζονταν επίσημα ως υποδεέστερες;
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο. Να μην αποδεχτούμε αυτή τη κανονικότητα.
Να φωνάξουμε ότι οι ζωές των Ρομα μετράνε!
Να απαιτήσουμε ξανά εργατικό δίκαιο στη χώρα!
Να σταματήσουμε το έγκλημα στα σύνορα!
Να απαιτήσουμε ίσα δικαίωμα για όλους και όλες!
Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δούμε τις ανισότητες που υπάρχουν και να τις πολεμήσουμε όχι να τις αγνοούμε.
Να μας εξοργίζει ο θάνατος. Να μας εξοργίζει η αδικία. Γιατί αν αποδεχτούμε αυτή τη κανονικότητα, θα χτυπήσει γρήγορα και τη δίκη μας πόρτα…
Αντώνης Παπαζαχαρίου
Ανάρτησή του στο Facebook
