Ένας αστικός μύθος λέει πως, κάποια στιγμή που για τα δεδομένα της τότε εποχής το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είχε πιάσει πάτο, ιδιοκτήτης μεγάλης ΠΑΕ ειρωνευόταν τους ιδιοκτήτες των άλλων ομάδων ότι αν περάσει τυχαία περιπολικό με σειρήνα έξω από τα γραφεία της ΕΠΑΕ, θα αρχίσουν να πηδάνε από τα παράθυρα για να σωθούν.
Αυτήν την εικόνα αναταραχής παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης, ειδικά όσοι συνέδεσαν το απόσπασμα του Π. Πολάκη στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ περί φυλακών με την προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου. Αρκετοί, μεταξύ αυτών και ο προφυλακισθείς, ισχυρίζονται ότι υλοποιείται το «σχέδιο Πολάκη» εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να εμφανίσουν τη συγκεκριμένη διαδικασία, άρα και όσες ενδεχομένως ακολουθήσουν, ως πολιτικές διώξεις εκ μέρους ενός στυγνού καθεστώτος που φυλακίζει τους αντιπάλους του. Οι πιο γραφικοί κάνουν και παραπομπές σε Στάλιν, γκούλαγκ, δίκες Μόσχας και τα τοιαύτα.
Η επιχειρηματολογία αυτή βέβαια, ενδεικτική ενός μετά βίας συγκεκαλυμμένου πανικού, δεν λειτουργεί υπέρ ενός υποτιθέμενου επομένου «θύματος των διώξεων», καθώς περιλαμβάνει την εκ των προτέρων ταύτισή του με τον κ. Παπαντωνίου και τα πεπραγμένα του. Αντιθέτως, λειτουργεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους ακριβώς λόγους: «Όταν ήρθαν για τον Άκη, όταν ήρθαν για τον Γιάννο…». Πόσο βοηθάει αυτή η ακολουθία τον «επόμενο»;
Τα ανόητα αυτά αντανακλαστικά δεν έχουν γενική ισχύ. Στην Ισπανία, φερ’ ειπείν, που τις ημέρες αυτές οδηγείται στη φυλακή ο πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, πρώην υπουργός Οικονομίας και κορυφαίο στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος Ροντρίγκο Ράτο, τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του έχουν επιλέξει τη συγγνώμη και την ταπεινότητα ως καλύτερη τακτική. Εδώ στην Ελλάδα παρατηρούμε μια επιθετικότητα. Μια προειδοποίηση δηλαδή ότι όσο μένει το καθεστώς των Μαδούρων θα φυλακίζει Γιάννους που μας βάλαν στην ΟΝΕ και ξέρουν και να ντύνονται και ότι, όταν με το καλό επανέλθει η κανονικότητα στη χώρα, αυτά τα αίσχη θα πάψουν. Δηλαδή το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι εδώ, είναι ενωμένο σαν γροθιά και θα υπερασπιστεί τα κεκτημένα και τα κατατεθειμένα του.
Η αλληλεγγύη είναι κορυφαία πολιτική και κοινωνική αρετή. Η ομερτά πάλι, όχι.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
