Θα χωριζόμαστε σε εμβολιασμένους και μη. Στην εστίαση, στη δουλειά, στα ταξίδια. Αυτόν τον τρόπο βρήκε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την αντιεμβολιαστική βλακεία. Αυτόν, συν «χαρτζιλίκι» στους 25αρηδες. Λες κι έχουν σημασία όλα αυτά.
Αφενός, πολύ ωμά η κοινωνία έχει τόσο εξαντληθεί από τα μέτρα, από την κλεισούρα, την ανέχεια, η εστίαση έχει τόσο λαβωθεί, έρχονται και οι τουρίστες, ποιος μαγαζάτορας πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τα ούτως ή άλλως ανόητα μέτρα; Ανόητα, βεβαίως, γιατί, όπως και τα προηγούμενα, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πως αν εγλωσσιάζονται οι εμβολιασμένοι με τους ανεμβολίαστους θα κολλήσουν τύφο, καλαζάρ και κόβιντ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε νοσοκομεία.
Και πράγματι, επί της ουσίας νοσοκομεία δεν υπάρχουν. Γιατροί, νοσηλευτές, κλίνες, μάσκες, αυτά δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, έχει εξαθλιωθεί. Έχει κουραστεί, τα έχει παίξει. Λαβώθηκε ακριβώς όσο έπρεπε, ώστε να προχωρήσουν μαζικά οι ιδιωτικοποιήσεις μετά την πανδημία.
Αλλά πέραν τούτου: Ποιο μπαρ, σε ποια πόλη, σε ποιο νησί θα ελέγξει πιστοποιητικά εμβολιασμού; Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα ολόκληρης χρονιάς, θαρρεί κανείς ότι θα διώξουν κόσμο; Δεν θα διώξουν. Κι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα του Σεπτεμβρίου να γίνει ο απολογισμός, δεν θα φταίει πια «το ερωτικό καλοκαίρι των νέων», όπως έφταιγε πέρυσι. Θα φταίει κάτι άλλο. Οι «ανεύθυνοι», γενικώς. Αλλά για το πάπλωμα δεν θα γίνει κουβέντα, ούτε τώρα.
Κι έτσι είναι τα πράγματα, αφού έχουν αποτύχει με κάθε τρόπο πιθανό κι απίθανο, τώρα θα μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Ήδη φωνάζουμε οι εμβολιασμένοι πως θα μας πεθάνουν οι άλλοι. Όχι ότι δεν έχουμε μπλέξει και με δαύτους, με τις φανφάρες τις επικίνδυνες και τη βλακεία, σαφώς και έχουμε μπλέξει. Αλλά οι μεγάλες ευθύνες της διάδοσης του ιού δεν βρίσκονται σε όσους δεν εμβολιάζονται. Όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί είναι πιο πιθανό να πεθάνουν, στην πραγματικότητα.
Αλλά, ας δούμε τι έχει συμβεί ως τώρα. Με τις αναστολές εργασίας, για παράδειγμα. Αναστολές εργασίας που δεν ίσχυσαν ποτέ επί της ουσίας. Κολλούσαν οι… ανεσταλμένοι εργαζόμενοι ο ένας πάνω στον άλλων στα ΜΜΜ, έτρεχαν μετά να ψωνίσουν όλοι μαζί στα σουπερμάρκετ που έκλειναν ως τις έξι. Πήγαιναν και γύριζαν από τις τύποις κλειστές τους επιχειρήσεις για να μεταφέρουν ιούς κι έπειτα έφταιγαν οι ανεύθυνοι…
Άνοιξαν και τα σχολεία, έμειναν ανοιχτές οι εκκλησίες. Είκοσι εφτά μαθητές ανά τμήμα. Εκατό πιστοί πάνω από το ίδιο κουτάλι. Κώφευε η αστυνομία. Κι ύστερα έφταιγαν τα παιδιά στην πλατεία. Έφταιξαν κι αυτά τα βλαμμένα, αλλά μέχρι τότε αυτός ο ιός κάπως μεταδόθηκε, κάπως διαδόθηκε. Δεν το συνέλαβαν κάνοντας σεξ στις πιλοτές της Κυψέλης, υπήρχε ένα κακό που είχε ήδη γίνει.
Έφερε κι ο Χαρδαλιάς την Φενέρμπαχτσε να κολλήσει τους Παναθηναϊκούς… Αυτό, πάλι, πού το πας;
Αλλά ας μην είμαστε αφελείς. Οι ανεμβολίαστοι κολλάνε όσο κι εμείς, οι εμβολιασμένοι. Κινδυνεύουν περισσότερο, αλλά κολλάνε εξίσου. Αν υποθέσουμε ότι τηρούν τα μέτρα υγιεινής και προστασίας. Εχθροί δεν είναι οι αντιεμβολιαστές, αυτοί είναι απλώς ανόητοι και αυτοκαταστροφικοί. Σίγουρα δεν βοηθούν στην καταστολή της πανδημίας, αλλά ο ιός δε μεταδίδεται εξαιτίας τους.
Είναι πολύ εύκολο να καλλιεργήσουμε μεταξύ μας εχθρούς. Η κυβέρνηση τα έχει κάνει σκατά, τόσο πολύ που η τελευταία της ελπίδα είναι να σφαχτούμε μεταξύ μας για να ξεχάσουμε ποιος φταίει. Ή ακόμη και για να τους αναγκάσουμε να εμβολιαστούν, κάτι που είναι χρέος τους απέναντι σε όλους μας, κυρίως απέναντι στο σύστημα υγείας. Όμως, την ευθύνη του μακελειού τη φέρει αποκλειστικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ωστόσο, εμβολιαστείτε κι εσείς. Μην τα κάνουμε πιο δύσκολα τα πράγματα. Έχουμε χάσει δύο χρόνια από τις ζωές μας, μας έλειψαν, τις χρειαζόμαστε πίσω.
Όλγα Στέφου
Πηγή: Η Εποχή
