Ο Βασίλης Τσιάρτας ανήκει σε μία «γενιά» αθλητών, η οποία ναι μεν πρωταγωνίστησε εντός των αγωνιστικών χώρων, κατάφερε όμως να «λάμψει» δια της σιωπής της σε όλα τα υπόλοιπα. Ή μάλλον κάτι ακόμη χειρότερο: ενώ δεν βρήκε λέξη να αρθρώσει για τα όσα εγκληματικά συνέβαιναν στον τόπο, ειδικά τα τελευταία χρόνια της μεγάλης κρίσης, ένιωσε τώρα την ανάγκη να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τα «αφύσικα» και τους «παιδόφιλους» που κρύβει μέσα του το νομοσχέδιο για την νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Κατάφερε δηλαδή να αποδείξει για ακόμη μία φορά τον συντηρητισμό και την πλήρη άγνοιά της για όλα όσα συμβαίνουν εκτός των τεσσάρων γραμμών των γηπέδων.
Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά. Γιατί στον ελληνικό αθλητισμό, ειδικά το τελευταίο διάστημα, ευτυχώς βλέπουμε να δυναμώνουν και εκείνες οι φωνές που θέλουν να τοποθετούνται με θετικό πρόσημο στα κοινωνικά επίδικα των καιρών: από την πρόσφατη συλλογή υπογραφών αθλητών και προπονητών για την υπόθεση της Ηριάννας, τα κείμενα αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, μέχρι την στήριξη στην ΒΙΟΜΕΤ, ή την Κωνσταντίνα Κούνεβα παλαιότερα.
Πλάι στα παραπάνω, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και για εκείνο το, μικρό ακόμη είναι η αλήθεια, κομμάτι της κερκίδας, το οποίο επιλέγει όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα να απεγκλωβίζεται από το γνωστό μοτίβο των οπαδικών στρατών στις υπηρεσίες του εκάστοτε προέδρου, μοτίβο το οποίο στην κυριολεξία ρήμαξε ό,τι υγιές στα ελληνικά γήπεδα. Επιλέγει να ταχθεί αναφανδόν υπέρ των προσφύγων και των μεταναστών, συλλέγει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για αυτούς (δείτε ενδεικτικά τι γίνεται το τελευταίο διάστημα στο κέντρο υποδοχής προσφύγων στο Λαύριο), επιδιώκει να βρίσκεται στην ίδια κερκίδα μαζί με τους φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας και όχι να πλακώνεται μαζί τους – πράγμα καθόλου μικρό για τα εγχώρια δεδομένα – στέλνει σταθερά καθαρό μήνυμα ενάντια σε φασίστες και ρατσιστές.
Ναι, όλα τα παραπάνω ήταν και παραμένουν εξαιρέσεις στην μεγάλη εικόνα του ελληνικού αθλητισμού.
Ναι, ισχύει ότι κυριαρχεί ακόμη η «αντρίλα» και η καφρίλα σε πολλές των περιπτώσεων.
Επειδή όμως χορτάσαμε τόσα χρόνια με τους «Τσιάρτες» στον ελληνικό αθλητισμό, μήπως να ασχοληθούμε λιγάκι παραπάνω και με την άλλη πλευρά;
Γιατί διαφορετικά το τι θα ακολουθήσει το γνωρίζουμε.
Δ.Ε.
